Voedingskussen

Daar was ze dan, Hanne. Ze deed het rustig aan maar plots kreeg ze het op d'r heupen en moest ze en zou ze de 22e haar gezichtje laten zien. En wat is ze mooi... En wat was ze het wachten waard. Alles gaat goed met moeder en dochter. En ook de rest van het gezin is in haar element. Heerlijk om te zien.

Als o zo trotse tante, ging ik natuurlijk gelijk aan de slag met een nieuw project, een voedingskussen. Dat had ik al beloofd en ik had nu het patroon. Oma kwam nog met een erg mooi stofje aanzetten, bleek helemaal perfect te passen bij het interieur van zuslief. En zo kwam de nieuwe indeling van onze woonkamer gelijk tot zijn recht. Toon, zie je het tafeltje linksachter? Dat is mijn werktafeltje. Heb jij je foto :)

Wat fijn. wat fijn. Lekker aanklooien, werken, thee drinken, muziek luisteren van de top 2000, de hond aaien, knuffelen met de katten, eten, naaien in onze woonkamer. Nu nog die pijpleiding voor de kachel kopen zodat we kunnen stoken tijdens de koude dagen.. Plaatje compleet.....

Deze huismus is gelukkig....

Fijn

Lotje is gelukkig, Lotje probeert altijd zo gelukkig mogelijk te zijn. Vanochtend bakte Pee een eitje voor ons. Kopje koffie d'r bij met opgeklopte melk, gezellig kleedje over de tafel. Heel simpel, maar dat maakt mij blij.
Daarna kreeg ik het op de heupen want mamamuis had haar werktafeltje in de woonkamer, big sista had haar werktafeltje in de woonkamer. Noe, dat moest toch ook kunnen bij ons? Pee besloot zijn heil op de wc te zoeken; " niet weer! Riep hij uit, waarom??" En ondertussen banjerde ik geheel onverantwoord in mijn eentje met mijn werktafeltje onder de arm, voor de zoveelste keer de trap af naar beneden. Computerd onder den arm, alles verplaatsen, stofhappen. Hmmm, tafel 90 traden draaien, 45... ja nee... ja, zo moet het. Eettafel zo... nee... zo.... lamp verhangen. Ja ik heb, tot grote ergernis van Pee, het interieur al honderd keer veranderd. Maar ja, uiteindelijk heb je er wel resultaat van hoor. Come's with the package, SORRY! Ik meldde dat ik dit waarschijnlijk nog wel tachtigduizend keer in mijn leven zou doen, is toch leu-heuk!
Pee zuchtte...
Uiteindelijk vond ie het wel mooi geworden en zat ik dolblij achter mijn werktafeltje. Mijn tafeltje wist niet wat hem overkwam, zo zag ie nog eens wat van de wereld. Kijken hoe lang hij hier nu bleef staan..

Sneeuw!

"Noh! DAT had je nou ECHT niet hoeven doen hoor! Wat leutig! Sneeuw! Especialliiiieee veur mie? Wist je dat die kleur mij toch wel verdomd goed staat? Moe je 'es kiek'n ( Spike is een goed in Zwolle geintegreerde hond).

> "Nou uhm..." zei ik... Goed he? Maar lieve Spike, er staat wel wat tegenover. Het is namelijk zo: vrouwtje heeft een enorme gruwelijke hekel aan alles wat glad oogt en is. Houden we niet van zeg maar...

Het liefste begraaf ik me in huis en kom ik niet naar buiten..... Maar dat kan niet, weet ik, tenzij ik geluk heb en niets hoef, dan verplaats ik mij het liefste in alle rust, bejaardentempo-schuivelend... "Aan de andere kant..." ging ik verder..... " aan de andere kant; het ziet er wel prachtig uit, dit moet ik natuurlijk vastleggen. En bovendien, jij moet toch minimaal 4 keer per dag piesen dus ik moet wel... Dus, ik weet het goed gemaakt, we leggen de focus op het positieve... wij gaan wandelen, ik laat je zoveel mogelijk los lopen om de kans op een gigantische schuiver, te verkleinen. En dan ga ik kiekjes maken, inclusief van jou. De een maakt foto's van z'n kinderen. ik van mijn hond en twee katten... Wel stil zitten he?"

"Spike? "

"ZZZZ"

"SPIKE!"

"ik vind ut best.... Zullen we dan nu lopen???"

"Goed..."

En het beeld eindigde met een huppelend, sneeuw etend, zwart monster met een langpotige mevrouw ernaast die trollenstappend, schuivelend achter hem aan waggelde....

Wist je nog? Die jurk waar ik aan heb lopen zwoegen tijdens naailes? Die was wel afgekomen hoor. Al een tijdje terug ook. Kijk maar, de foto is het bewijs dat hij echt afgekomen is. En de buik ? Die is er nog steeds en past er nog net in. Het blijft mooi en magisch zo'n buik. En dat kleintje dat er in zin, dat mag er sinds afgelopen weekend uit. Kom maar hoor! Tante Lot is namelijk stierlijk nieuwsgierig naar je. Je wordt vast net zo leuk en lief als je grote zus die volgensmij ook niet kan wachten tot je je laat zien.

Ik weet nog goed, de nacht dat je zus zich aankondigde. Hoe ik met spanning op de bank zat 'sochtends. En hoe groot mijn glimlach was, toen ik haar vast mocht houden, nog maar een paar uur oud. En hoe leuk het was om haar mama te zien als mama en dat haar kleintje elke keer weer wat groeide tot de grote meid die ze nu is.

En dat mag ik weer van dichtbij meemaken. Wat een geluk. Dus....Kom maar op!

Kleine oogjes

Ik heb er de kracht even niet voor.

Nee, gewoon, ik heb er de kracht even niet voor. Ik heb honderduizend dingen gedaan vandaag, niets nieuws aan de horizon natuurlijk. Erfelijk belast vrees ik ( he mam en oma die meelezen).
En dan ben ik simpelweg uitgekakt, uitgepoept, klaar is Kees. En dan lijkt een slaapje doen in dat bed waarvan we toch ECHT eens de lattenbodem moeten vervangen door een iets degelijkere uitvoering in plaats van krakende niet meeverende latjes, toch echt mijn hemel op aarde.
Ze roepen me al, als je je ogen samenknijpt, je oren spitst.... oh nee..dat is mijn mobiel die gaat...
L: Ja?
P: Lot, heb je hem al uit?
L Ja?
P: zet hem uit, bedtijd!
L: jaaaaaaaah.

Mijn persoonlijke grensbewaker als die van mijzelf dreigt te vervagen. Goed he? MET ingebouwd alarm...

Weltrusten....

kachel

L: We hebben een kachel!
L : Wat is ie mooi!!!!
P: Hij is zeker mooi.
L: Och, wat is ie mooi he???
P: Jaaahaa, heel mooi.
L: Och, wat past hij hier goed!
P: Ja, past precies..
L: Och wat een bjoetie, zucht....
P: Lot, nu weet ik het wel..
L: Ja, sorry maar wat is ie toch mooi...


---------Einde scene in de auto---------------

Een kacheltje was mijn grote wens. Vorig jaar al. Maar dat plan werd uitgesteld naar later. Regelmatig heb ik even rondgeloerd op het internet. En ze gingen als warme broodjes deze bjoeties.
Gisteravond was weer zo'n moment dat ik het internet afstruinde op zoek naar mijn grote liefde. Haar naam is Etna ( ik weet het, ietwat oudbollig), middelnamen sun 1024, klein maar fijn. In al haar glorie zag ik dat ze nog maar net was aangeboden deze dag. Ik sprong een gat in de lucht en stuiterde door de kamer heen. "Bellen P, bellen!" ( daar is ie zo goed in en ik houd er niet van). En zo geschiedde dat we diezelfde avond nog, omdat we toch al in dat stadje moesten wezen, op bezoek gingen bij de eigenaar van deze schoonheid. Ze was met liefde onderhouden en dat konden wij ook wel zien.
"Kom maar bij ons wonen hoor!" Fluisterde ik haar toe en zo droegen wij haar naar de auto en zwaaiden de vorige eigenaar uit. Eenmaal thuis leek het alsof ze er altijd al had gestaan.
En ik ben in de zevende hemel.....

Groot

Tjee Spike, had je niet een grotere mee kunnen nemen? Beeldvullend man!
Door het poortje was nog een opgave met zo'n enorm ding. Spike zijn ruimtelijk inzicht liet nog wat te wensen over. Want ik riep uiteraard, "Spike, kom!" om mezelf wat reden tot lachen te geven. En daar ging hij: "baf, tok, baf tok, tok tok". Zijn hoofd kantelen zat er niet bij. Dus ik had wat langer mijn plezier. Uiteindelijk heb ik hem uit zijn lijden verlost en even ingegrepen....
En nu... WEEKEND!

Pff

Man o man, na een avondje nakijken van gemonteerd materiaal ben ik even out of inspiration kan ik wel stellen. De computer is aan het ratelen, hij rekent dingen voor mij uit zodat uiteindelijk de registratie van een trouwerij op de betreffende dvd beland. Wat is mijn computer toch een sterk monster. Moet ook wel met alle montage-activiteiten die erop plaats vinden of nog moeten plaats vinden. Een ding is zeker, dit project kan weer van mijn lijstje geschrapt worden. Op naar het volgende! En ja, ook ik ben van de lijstjes..
Lotje haalt nog even een glaasje drinken van beneden en sluit daarna haar luikjes.

That's all folks!

Sinterklaas?

En het was alweer zover, sinterklaas kwam vandaag aan. Ik moet het nog even laten bezinken dat de goedheiligman nu alweer ten tonele is verschenen. Ik ben voor mijn gevoel nog een beetje blijven hangen bij de maand oktober. Alsof de bladeren nog maar net bruin gekleurd zijn zeg maar.
Tot mijn grote tevredenheid kon ik dan ook alweer vaststellen dat alweer een groot gedeelte van de tijd waarin ik grote kans maak op zeiknat geregend/gehageld/van mijn fiets gewaaid te worden/op mijn muiltje te kunnen vallen wegens gladheid etc- alweer voorbij is. Een klein beetje dan. Weer een voorbeeld van mijn roze bril want de meest barre dagen moeten nog komen volgens de weerkalender. Maar toch, in mijn hoofd klinkt jubelend dat het verdeurie alweer bijna december is en daarna komt januari en in de maand januari begint het vaak alweer te kriebelen. Dan heb je uitzicht op het tuinseizoen, de langere dagen.
Tot die tijd verleg ik mijn focus van het weer naar de kaarsjes, gezellige lampjes, teveel en te lekker eten, mijn nieuwe wanten zonder vingertoppen maar met een dichte duim. Ik riep in de winkel verbaasd uit waarom die duim toch dicht genaaid was en de rest van de vingers niet. Waarop ik linea directa antwoord kreeg van de persoon naast mij. "Wist je dat niet? De duim is een bron van je energie. Als je het koud hebt, je handen bijna bevroren, vouw je je duimen toch naar binnen???" >> Uhm, uhhh, ik denk het? Goh, daar had de Vuh en Duh toch wel goed over nagedacht.. En zo stond ik dankzij deze goed onderbouwde redevoering, bij de kassa om ze af te rekenen. Ik kon mijn ogen daarna dan ook niet van mijn nieuwe aanwinsten afhouden. Wel lastig smssen zo met een dichte duim. Hmmmm....

Merci

Ach wat was het toch mooi opgeruimd, mooi stofgezogen. ja daar moest een mooi glaasje met mercietjes bij moet hij gedacht hebben. Vind ze vast leuk. En wat stond het mooi, het glaasje schitterde in al haar glorie daar in het midden van het bruine tafeltje. Ze stal er de show, stond in de spotlights wachtend totdat die deur open ging en een dame met benen als lantaarnpalen zich naar haar toeboog en de groene mercietjes eruit zou halen en tot zich zou nemen En daarna de overige zes. Ja, die met hazelnoot waren het lekkerst. Dus die eerst..
De zon scheen en het glaasje schitterende in al haal glorie in de zon en die stofvrije ruimte. Wat een prachtige dag! Even kneep ze haar oogjes dicht waardoor ze het zwarte monster niet aan zag komen. Er was niemand in de buurt en Spike greep zijn kans. Hij opende zijn mond en met een grote hap wist hij de hele familie mercie hazelnoot, melk en koffie tot zich te nemen. Hij verslond ze met huid en haar. Dat het haar van plastic was kon hem niet schelen. Alsof er een engeltje op z'n tong pieste zeg, wat heerlijk.
Een uurtje later kwam de vrouw met lantaarnstelten binnen. Haar man vroeg haar of de mercietjes gesmaakt hadden. "mu mu mu maarrrr" stotterde de mevrouw, ik heb heel geen mercietjes nie gehad nie!" Hun ogen daalden af naar het zwarte monster dat hen vanaf zijn mand aan keek. Hij smakte nog net niet na..
Het bleek algemeen bekend, zo hoorde de mevrouw met de lantaarnstelten, dat chocolade, zeker pure chocolade HEEL slecht was voor zwarte monsters. Bij navraag bij dierenartsenmeneer bleek dat Mercietjes welliswaar een prijzig prijsje had maar dat er maar verdomd weinig chocola in zat. Meer Fondant, dat wel.... Fondant, fondant? Even wikipediaaaaeen.... Een vulling in de vorm van deeg gemaakt door suiker en glucose te koken....Juist, geen chocolade en zeker geen pure...Mevrouw Lantaarnstelten en haar meneer haalden opgelucht adem. Mercietjes bleken voornamelijk nepchocolaatjes. En aangezien zowel mevrouw met de lantaarnstelten als haar meneer niet van pure chocolade-smaak hielden en deze dus netjes in het doosje waren blijven liggen in het bovenste keukenkastje, kreeg het verhaal een positief einde. De besnorde hond was er nog en ze zouden ze in het vervolg nog minder gaan stofzuigen.

The end..

Jeugdsentiment

Ik was een echt villa achterwerk kind. Elke zondag was het feest en zaten we voor de buis gekluisterd. Die poppenkast met dat gordijntje waarbij kinderen ergens over konden vertellen...Sommige programma's komen soms in flarden terug. De serie "de man met de zwarte hoed". Ik weet nog dat ik de ontknoping vreselijk spannend vond. Maar om nou te zeggen dat ik echt kan navertellen waar het over ging...het speelde zich af in een dorp, er gebeurden vreemde dingen en er was een vreemde man. Een fiets...Vaag dus. Ik zal eens even kijken of ik het op You tube kan terug vinden. Een ander beeld wat me altijd bij is blijven staan was het beeld van drie dikke dames. Toen ik afgelopen week de VPRO gids opende en een plaatje van drie dikke dames zag, werd ik getriggerd. Dat beeld ja, verhip, een keer in de zoveel tijd plopten ze weer op en vroeg ik me af waar ze nou precies van waren. Het waren dus, hoe simpel kon het ook zijn: "de drie dikke dames". Nu herinner ik me dat er ook nog een man bij was, een forse man in schuimrubber pak. Hij had een grote bril en een snor. Bruin haar en in een duidelijke scheiding...Nu heb ik net wat filmpjes gevonden en wat blijkt, ze presenteerden en kondigden Villa Achterwerk af. Ja, wist ik veel. Maar wie die meneer nou was. Ik weet wel dat ze ook erg van snoepen hielden... Maar of deze beelden nou bij elkaar horen of dat ik ze als kind al bij elkaar gefantaseerd heb...
Anyways.. ik houd van jeugdsentiment, vind ik fijn. Helemaal fijn is wanneer ik me weer iets goed herinner, iets wat niet mijn allersterkste kant is. Jeugdsentiment lokt, een auto van vroeger, boeken die voorgelezen werden, een rieten kinder-zij-zitje voor achterop de fiets en dus ook beelden van programma's die zijn blijven hangen.....Wie weet kom ik er nog achter. Zoeken jullie met me mee?

Link naar filmpjes van de drie dikke dames

Hond meets boom

Let vooral op het zwarte monster naast de gelaten boom... Spike ziet in hem een gevaar.. en gaat het gevaar te lijf!!

Tussenstand

Ah joh, die sprei, een eitje joh, zo gepiept dat klusje. Man ik hoef er nog maar... even tellen hoor... Ah, nog maar 96 vierkantjes te gaan. Joh, dat redden we wel hoor, ik gok op zijn vroegst winter 2011..( We veranderen de focus even..), <<<>>>>

Ja, er zijn er dus al vier klaar. En uit mijn laatste berekeningen komen er vier vierkantjes met 10 gaten tussen de hoeken in, uit 1 bolletje wol. Handig om te weten voor de aankomende aankopen van bolletjes wol. Want als ik 100 vierkantjes wil maken, heb ik 25 bolletjes wol nodig. En voor een mooie verdeling van de kleurtjes zou het wel mooi zijn als ik van elke kleur....vijf bolletjes heb. Blijft het een beetje een geheel. Ik weet dus wat me te doen staat: Zeeman, here I come voor de drie andere bolletjes van dezelfde kleur uit hetzelfde verfbad. Een uitdaging....

Opruimen

Opruimen, de een kan het, de ander kan het niet. Daar ben ik een duidelijk voorbeeld van. Onderhouden daar in tegen, kan ik weer wel, mits gestructureerd. Niet afhaken want dan stapelt het zich op.
Een project op zich was onze slaap/werkkamer. Ik zit er graag maar voor je het weet, staat er een uiterst fleurig tasje met mijn naailes-spulletjes op de grond, de wasmand, een handdoek, een verdwaalde slof, dozen van elektronica die P graag bewaard mocht ze ooit weer doorverkocht worden (...). Kortom, het is al gauw vol.
Dus nu zit ik ertussen in. Beetje bij beetje verplaats ik dingen in mijn ogen strategisch, gooi ik dingen weg richting de doos "tweedehands" of bonjour ik het naar de vliering.. Langzaam maar zeker kan ik mij weer een weg banen in deze ruimte. Heerlijk. Opgeruimd is fijn. Weinig prullaria vind ik diep in mijn hart ook fijn. Onpersoonlijke inrichting weer niet...
Weet je wat, ik ga die spiegel eens even ophangen... Waar is de hamer....
En zo murmelde ze hardop verder. Wat staat die naaimachine daar toch leuk. Kan ik hem zien zo op het kastje, een opgeluchte zucht klonk. Hmm, fijn he? Thuis...

Lara

Lara is eigenwijs, niets nieuws aan de horizon. Lara kent ook weinig reden tot angstgevoelens. Waarom zou ze? Ik kan daar in tegen wel een aantal redenen bedenken waarom ze dat wel zou mogen zijn. Het heeft een staart, veel haar en blaft en het is niet Spike... Juist, een minder kat-liefhebbende-soortgenoot. En die zijn best snel Lara.
Lara luisterde niet en liep door. Ze versnelde juist haar pas.



Wat maakt mij dat uit, tut tuh tuh tuh tuh. Staart omhoog en in galop, daar ging ze. Spike vond het wel gezellig en dartelde mee. Ik keek daar in tegen elke seconde schichtig om me heen, uitkijkend naar die bloeddorstige hond. In mijn hoofd speelden zich de meest vreselijke taferelen af. En ondertussen dartelden jut en jul vrolijk verder.
Ik liet op mijn beurt ook maar de teugels vieren. Huisdieren, echt waar , zijn een goede voorbereiding op het ouderschap later.




We slenterden over de dijk. Lara was toch wat in tweestrijd. Klagelijk miauwend en tegelijkertijd vrolijk huppelend. Het kon Spike nog steeds niet deren. Op dit soort momenten voelt het net of ik in een tekenfilm rondwandel en vraag me af hoe het voor de kijker eruit ziet en wat men erbij denkt... Het is toch wel een hilarisch beeld, een langpoot vrouw, zwarte besnorde hond en sprinkhaanbeentjes en klein wit bruin-zwart bevlekt katje dat luid miauwend eromheen banjert. Lachen..

Project rok

Het was weer tijd voor naailes. En ik gaf lucht aan mijn inspiratie. Mijn favoriete spijkerbroek, mijn partner in crime. Gedragen in weer en wind, versleten tot de draad, kon ECHT niet meer. Mijn ik beloofde hem geen stille aftocht. En betrok hem bij mijn plan. Hij zou reincarneren van stoere strakke knakkerd naar vrouwelijk, meisjesachtig rokje.
Ze zouden hem allemaal nakijken en hij, herstel, ze, zou vergezeld worden door een vrolijk, bloemrijk stofje. Haar naam was roesje...
Feest natuurlijk
Maar wie mooi wil zijn moet pijn lijden. Een alom bekend gezegde. En zo kwam het dan ook dat de schaar erin ging. Het afscheid was heftig maar die emotie maakte al snel plaats voor iets veel mooiers, uitzicht op een fantiestas rokje. Uniek in haar soort.
Vol goede moed keerden wij huiswaarts. Mijn rokje in wording en ik..
Dat wordt nog wel wat, hoorde je ze mompelen, dat wordt nog wel wat met die twee..

Take it eaaaaassssyyyyyy

Zondag. Wauw, een zondag zoals we die al heel lang niet meer gehad hebben. Uber relaxed. Snurken totdat je zin hebt, blaadjes lezen. Vinnie zag het ook wel zitten. Op mij wel te verstaan. En bovendien, hij wou ook wel het fijne weten van moestuinieren. Ik screende het op interessante wetenswaardigheden over de aardpeer bijvoorbeeld. Ja, dat is wel informatie waar je de winter mee door moet komen (...)
Hij was vrij snel verzadigd en besloot dat de focus even verplaatst moest worden. Op hem wel te verstaan. En plaatste zijn logge lijf op mijn borstkas. Zo kon ik in ieder geval de titels lezen. "Toch een samenvatting van het geheel vrouwtje, wat doe je nou moeilijk?"
Ik besloot me niet te laten kisten en las stug door. Echter zag ik de met fotocamera gewapende P niet en zo werden wij in deze setting vastgelegd. Hoi....
Even later stapte Vinnie op en kon ik mijn blaadje in alle rust verder doornemen.
Hierna stapte ik op het fietsje waar ik een huiskamerconcertje mocht bijwonen. Wat was dat genieten, wat een mooi stel stemmen. Geweldig. Wat fijn.
Wat een fijne zondag. Ik geniet nog even door...

Sprei

Mijn sprei heeft het begeven. www.eindeoefening.nl zeg maar. En wat stond hij toch leuk en wat was hij toch oud en versleten. Tijd voor een nieuwe... Ik besloot het breien weer eens op te pakken. Breiboekje van honderd jaar oud d'r bij en zo geschiedde het dat ik op z'n Frans een opzetje maakte. Ja, het had ook op z'n Engels gekund maar die uitleg begreep ik niet helemaal.
Het zag er nog niet helemaal foutloos uit maar het kon ermee door. Echter, wist mijn moeder me er met een simpele onderbouwde redenatie ( kijk, als je eraan trekt dan ziet het er zo uit..) van te overtuigen dat haken in dit geval een betere optie was. Na tien keer fouten gemaakt te hebben, kreeg ik de smaak te pakken. Inmiddels heb ik al een vierkant, prachtig al zeg ik het zelf, van ongeveer 20 bij twintig. Het werkt verslavend en opvallend rustgevend. En zo heerlijk kneuterig he? Met de winter voor de deur. In mijn stoel, lampje naar me toe gedraaid en wat kaarsjes aan. En haken maar!

Nog 99 te gaan?

yummie

http://www.iensrecepten.nl/recept/groenten/bloemkool/bloemkool-balti

Vol verwachting klopt mijn hart...

Mijn planning kon je wel waardeloos noemen die ochtend. Viel letterlijk in het water toen ik een stap buiten de deur zette. Alsof de goden collectief besloten te piesen op mijn hoofd..
Ik zou die dag naar familie gaan en met mij mee ging de jurk. De jurk voor mijn zus.
Uiteraard had ik te weinig tijd om het nog in te pakken dus ging er een stukje pakpapier los mee in de tas. Plakband? CHECK.
Zeiknat kwam ik aan op het station. Eerst maar een cappuccino.
Klam bereikte ik de trein, ik veegde de druppels water uit mijn gezicht, zette de koffie op het tafeltje en ontdeed mij van mijn natte jas. Met glunderende ogen pakte ik de jurk. Wat was hij mooi geworden, alleen nog een lintje..
Ondanks het lintje dat nog ontbrak, nam ik hem toch mee. Want zou hij passen? Ik was te nieuwsgierig, en kon de behoefte niet onderdrukken het antwoord op deze vraag te vinden. Het lintje zou dan per post nagezonden worden.
Zorgvuldig vouwde ik hem op en pakte het in, in het inmiddels een beetje vochtige pakpapier. Ik liet me niet kisten, over drie kwartier zou het wel droog zijn en plakte stug verder.
Mijn naaimachine had ik nog op mijn werktafeltje achtergelaten. Wat zag het er vertrouwd en inspirerend uit..
's Middags werd het cadeautje weer uitgepakt. En ooooh wat stond de jurk mooi. Ik verbaasde mezelf met mijn uitbundige jubelende reactie. Ik vond het zo leuk!Zo mooi... Het lintje gaat straks met de post mee en dan kan ze de jurk aandoen en haar buik extra tentoonstellen.
Een foto van het resultaat is in de maak. En ik ben gelukkig.

Waar gaat het heen?

De kleine dingen kunnen blijmakend zijn.
Het was ochtend en ik fietste op een gezond tempo naar mijn werk. De mist vond zijn weg in langwerpige wolken naar boven. Het schemerde, het fietspad voor me samen met de natuur was alles wat er was. Ik genoot..
Er klonk geritsel, wat gesmak. Ik keek opzij, keek nog eens... Een wit vlekje, een zwarte vlek...verhip, een koe! De koe had zich verdekt opgesteld tussen het riet, achter de mistwolkjes en was lekker gras aan het kanen.. Hij smakte nog even na en vroeg met opgeheven wenkbrauw zich af waarom ik hem zo indringend aan keek.
Die koeien jongens, geen manieren..
Na een vermoeiend dagje plofte ik op de bank met een bakje lasagna. Ik ging niet meer koken. Echt niet.. Ik keek naar de televisie zonder geluid. Want die kreeg ik niet aan.
Tot mijn grote schril kwam een lachende man in beeld met enorme grote tanden, een groot hoofd. Ik leunde van verbazing naar voren en bestudeerde hem. Als hij begon met lachen werd zijn mond een soort tunnel waarvan je heeeeel in de verte iets zag bewegen... Hij keek me eng overdreven aan en die mond ging elke keer maar weer overdreven schokkerig open... De begeleidende tekst vertelde me wie het was.. En wat ik moest smssen voor heel veel centjes als ik deze meneer ook op mijn telefoon wou. Als ringtone.
Ondanks het feit dat ik het nu zonder geluid zag, en het al de tweede schokkende ontmoeting met deze reclame-uiting was, de vorige keer helaas met geluid, maakte het weer indruk. Ik was van mijn stuk gebracht.. Waar gaan we naartoe dat er uberhaupt een cent geld geïnvesteerd wordt in een dergelijke reclamespot met zo'n meneer. Wie is de doelgroep, ik mag toch hopen dat het weggegooid geld is en niemand zich geroepen voelt een sms te sturen voor deze "vreemde- inclusief-vette--lach-nep-ongeveer-met-moeite-uitgekotst-raar-uit-de-ogen-kijkend-omdat-anderen-hem-waarschijnlijk- vaak-belachelijk-maken-hij-zichzelf-maar-per-definitie-voor-paal-zet-man... Ik besloot dat ik meer dan verzadigd was en deed de televisie uit. Naast me klonk gesmak.. Lara lag op haar buik, kop vooruit, plat op het kussen, te snurken. Heerlijk, ze kwijlde er bijna van. Een kat met stijl houdt dat natuurlijk in de peiling waarop er even gesmakt werd...pfieuw, de focus was weer terug. Ontspannen zakte ik terug in de bank en nam weer een hap van de lasagna...

Vanuit de trein gezien

Vanuit de trein keek ik naar buiten. De zon scheen fel, de bladeren van de bomen draaiden zich naar haar toe en hunkerden naar meer. Zachtjes heen en weer schommelend. Met hun warme kleuren.
Je hoorde de wind zachtjes zingen: "de herfst, de herfst mijn kind....is in aantocht". Ik slaakte een diepe zucht en draaide naar het papier. Inmiddels voor een zevende gevuld. Ik kneep mijn ogen samen en dacht na over de woorden, zo even gelezen en o zo waar.
Vanaf de basis leer je wat goed is en wat fout. Er worden vragen gesteld, antwoorden verwacht.. En die verwachtingen blijven doorgaan. En het goed willen doen. In bijna alles...
Mijn boek vertelde me wat het "doorzetten" betekent. Dat de grootste ontdekkingen werden gedaan na tijden van "prutsen", zogenaamde "mislukkingen gingen eraan vooraf. Wat voor doel al die geprutste dingen ook zouden krijgen. Het maakte niet uit. Want de ervaring was al daar. Prutsen doe je op zoek naar "iets". Waar je van te voren al over nagedacht hebt. Op voorwaarde dat je dat ook een beetje los kunt laten, stuit je voor je het weet op iets anders... Misschien wel beters...
Nog een station. Wat gaat de tijd in de trein snel. Weer een hoofdstuk verder in het boek: "ja maar huh? De techniek van het omdenken". Leest u mee?

Arretjescake

Het calorierijker dan calorierijk...
Lekkerder dan lekker
En zoooooooooooooooo makkelijk te maken...

Men neme:
350 gr roomboter ( ojee....
400 gr suiker 9 ( ojeeeeee
4 eieren
400 gr biscuitjes
10 eetlepels

En nu even in actie:

Laat de boter smelten[niet bruin laten worduhhh!]
Mix de eieren met de suiker en mix daarna de cacao er beetje bij beetje doorheen.
Vermorzel de koekjes "fijn".
Roer de gesmolten boter door het eimengsel en daarna de verkruimelde koekjes.
Bekleed een cakeblik met folie doe het mengsel in het blik en laat het een dag in de koelkast opstijven.
En daarna: aanvallen maar! ( Beken; het water staat je enkel bij het lezen al in de mond..)
Morgen zal ik het resultaat showen
Voor nu: weltrusten!

Dierendag

Aangezien het een mooie dag was, besloot ik vanochtend met Spike naar een recreatiegebied in de buurt te gaan. Het seizoen was immers voorbij zodat de honden weer vrij spel hebben in dit soort gebieden tot groot genoegen van Spike. Want niets is leuker dan naar de plassen gaan. En...het was dierendag. Special treatment voor Spike ( 2 dagen achter elkaar naar de plassen).
Als we bij de stoplichten afslaan en hij de bijbehorende bossen in het vizier krijgt is het feest en begint het enthousiaste gejoel.
We zijn het hele meer rond geweest en her en der werd den camera even te voorschijn gehaald om een en ander vast te leggen..

Maar de grootste verrassing was toch wel toen we deze knakker tegen kwamen.

Deeeeeeeee ........................SPIKE-LOOK-A-LIKE!
Het was alsof ik dubbel zag maar nee... Volgens zijn baasjes was het een kruising tussen een fletcoated retriever en een duitse Staande draadhaar. Als je goed kijkt hebben ze
a: dezelfde lompheid
b: dezelfde kop
C: zo snel als de wind
D: Dezelfde structuur haar. Kortom, een feest van herkenning.... Kijkt u mee?

Zitten

Hier zit ik dan aan de grote tafel, achter mijn laptop, uitkijkend op deze gladde meneer. Zo glad als een aal deze meneer. Met zijn goed gestroomlijnde kuif naar achteren. Een flinke klodder gel moet ervoor nodig geweest zijn om die lok naar achteren te krullen. Misschien had hij standaard een busje haarlak in zijn binnenzak.
Ik zal je vertellen, hij was er vroeg voor uit de veren gekomen. Dat druilerige weer zou van invloed kunnen zijn op zijn verschijning. En dat was niet een optie... Nooit geweest ook. "Strak-in't-pak en nie aan's" was zijn levensmotto.
En daar zat hij dan, op de reling van de net nieuwe loopbrug. Geen kip op straat en hij viste me daar een partij achter het net.. Niks geen vis te bekennen. Terwijl die toch op zo'n verdomd strategische plek had uitgezocht..Hij zuchtte nog een keer en tuurde dromerig voor zich uit..
Ik keek met hem mee. Hij had me nog niet in de peiling en rangschikte zijn veren nog eens... Spike was nog niet zover, hij keek de andere kant op en liet zich afleiden door...water. Ja, het bleef aantrekkelijk. Troebel stinkend water. Zo'n stommer reigzeikert kon zijn aandacht niet vangen... Maar... het kon toch niet zo zijn dat zijn beeldige kont niet in beeld kwam. Je ziet nog wat terug van zijn jeugdige enthousiasme bij het aanzien van het water. Zijn staart jolig omhoog.
Na het indrukken van de knop op mijn fotocamera, zou hij zijn sprintje trekken naar zijn grote stinkende liefde.
Nog net op tijd wist ik ze samen te vereeuwigen voordat hij in al zijn lompheid de Reiger uit zijn droommodus haalde, van de reling gleed, nog net op tijd, vloekend zijn vleugels uitspreidde en met slechts een paar veertjes langs het water scheerde.. en mij achterliet bij een verlaten brug. En een inmiddels naar modder stinkende hond... En zo dames en heren, begon mijn dag..

On a lazy sunday afternoon

In het kader van de gedachte dat de praktijk je het meeste leert, heb ik Vinnie geplaagd door zijn favoriete bezigheden te filmen en te monteren. Met een bijpassend muziekje..
Met als gevolg dat ik de rest van de dag verre van lazy was.. Des al niet te min, erg leuk en weer wat dingetjes uitgeprobeerd

klein detail: aangezien ik hem snel wou posten, is hij niet helemaal met de juiste settings ( lees: verhouding...

Vinnie from Lotje rozebril on Vimeo.

Ode aan den rode nagels

Je hebt ze lang en kort, afgekloven, geveild en wel
Nagels om te krabben, nagels om te bijten, nagels om te pulken, nagels om te knijpen.
Zij lakte mijn nagels een damesbezigheid. Je kent het wel.

Ik hield ze voor een dag o zo net.
Ik bevond me tussen de pakken, lange mannen, korte mannen, grijze haren, golvend bruin
At mijn diner vergezeld door het servet.

Ik nam een hap van de cake
En moest tot grote schrik concluderen,
Die nagellak zit er al te lang op, minstens een week

Flarden waren er nog over
Mijn koontjes o zo rood.
Die gehavende rode nagels, ik verstop ze in mijn schoot.

O aceton, o aceton, waar ben jij mijn vriend
Toen ik je zo nodig had, was je er niet
Waar heb ik dit aan verdiend.

Twee dagen duurde het, voordat ik het niet vergat.
Die rode vlekken, onaangeraakt.
Vergeten dat het er nog zat

Flarden waren er nog over
Mijn koontjes o zo rood.
Die gehavende rode nagels, verstopte ze weer in mijn schoot.

Mijn beste vriend, kreeg een bezoek
Het wederzien was goed
En maakte snel korttemette met de look

Ze waren werkelijk prachtig
Hij trof ze maar even
Het wederzien was kort maar krachtig
En gaf de vurige roden, een kort leven

Samen

Spike en ik, wij kunnen het heel gezellig hebben op een vrije dag.. Hij is een goed gezelschap om mee op pad te gaan. Ik wil niet zo ver gaan als die mevrouw van Man bijt Hond van gisteren. Ik ken niet de behoefte om met mijn hond cultuur te gaan snuiven. In haar geval een klassiek concert bijwonen. Ieder zijn ding maar volgensmij stelt Spike dat niet op prijs en verwacht een joel-concert van zijn kant. Hij is meer te porren voor de natuur en beweging. Vooral beweging..

Vanochtend startte ik mijn dag met een goede daad, hardlopen ( alweer? Hoor ik u denken? Ja, alweer. Ik blijf het proberen om gestructureerd te gaan hardlopen).. Een paar weken geleden heb ik me ingeschreven voor de plaatselijke hardloopclinic. Vorig jaar sneuvelde deze poging, vanwege het feit dat mijn voeten het niet grappig vonden. EN oefenen voor de Nijmeegse Vierdaagse EN hardlopen. Dit had ik toen kunnen voorspellen bij het inschrijven, deed ik niet..
Afgelopen zaterdag was mijn eerste les. En deze week moet ik 1 á 2 keer zelfstandig trainen. Ik moest eraan geloven vandaag, Spike zag mijn oogverblindende witte hardloopschoenen in het vizier en wist dat het feest was. We wandelden naar het park. Spike ging op zoek naar fijne geurtjes en ik begon met mijn rek-en-strek-oefeningen. Af en toe keek hij me even met een opgeheven wenkbrauw aan, vrouwtje, weet je het zeker? Of was het een: "hier hoor ik niet bij-wenkbrauw".. Ik startte met rondjes lopen en Spike rende erachter aan, omheen...vooruit... Hij vond het wel gezellig, samen rennen. Af en toe moest ik hem even strategisch aanlijnen om te voorkomen dat hij er vandoor zou gaan met het onderwerp van de softballende scholieren. Juist, een bal.. Maar verder ging het goed. En met mijn ademhaling ook. Als Spike zou kunnen praten, had ik prima met hem over het prachtige zwemweer kunnen praten. Voor hem is het altijd zwemweer. Vrieskou of 40 graden, hij draait er zijn hand niet voor om. Maar helaas, dat heb ik hem nog niet horen doen..
Ik doorstond de training met glans en kwam opgeladen thuis, klaar voor de rest van de dag met voorbereidende activiteiten voor het filmproject.. Heerlijk..Wat jij Spike...Spike? >> "JaaahaaaZzzzz"

Harige beesten

Hij vond het wel prima daar in de achterbak van de auto... Een beetje kijken naar de auto's en motoren achter ons... "Gluren, mooi wark man..." Maar waar gingen ze naartoe? Het landschap werd wat kaler. Vrouwtje babbelde er vrolijk op los en er werd wat van zender gewisseld op de radio. Menig liedje werd meegegalmd. "Ach ja, je raakt eraan gewend, die uithalen..". Spike zuchtte en draaide zich voor de afwisseling even om naar het linker raam.. Mooi toch dat klei-landschap.....
De rust bleef en het autootje kachelde mooi verder. Totdat er een bocht naar rechts gemaakt werd. En vrijwel gelijk weer rechts... Spike spitste zijn harige oren, ging overeind staan en besefte zich plots waar de auto zich bevond.. Ze hadden het hem al wel gezegd, maar geloven deed ie het niet. Hij kneep zijn ogen dicht tot kleine spleetjes....Een explosie van enthousiasme volgde...

Het was Sam! ( ondertiteling: saaaaaaaaaaam saaaaaaaaaaaaaaaaammm , ik wil eruit, laat me eruit ik wil, hihihihi iiiiiiiiiiiiiiiiiiieee ik wil wil lllll ik wil eerrrrrrrrrrrrrrrrruit ERUIT!!!NUHUHUHUHUHUHUUUUUUUUUUUU)
Uiteindelijk mochten ze samen los gaan.

Maar eerst wat anders..

Oohw, die keuken die vormde al een tijdje een doorn in mijn oog. Het geel was niet geel meer, het was geel grijs geworden. En daarmee zag eigenlijk alles er grauw uit.

Het was vakantie en wat anders doe je in de vakantie dan ....'s avonds met z'n tweeen tot drie tellen en aan een aanrechtblad trekken. JA, helder, hij moest daar weg. Wonderlijk genoeg lukte het lostrekken met onze krachten verenigd niet, echter wel door de sterke bebakkebaarde P alleen wel.. En zo geschiedde. Waren wij een aanrechtblad minder rijk ( de andere met de gootsteen leeft nog steeds). Hij moest plaats maken voor de woestaantrekkelijke ...nieuwe koelkast met los vriesvak. Gekauft via ....bekend verhaal. Een miniprijsje en een reus van een koelkast voor AL onze courgettes die heel bewust niet onder het aanrechtblad pastte... Ik bevond me in de zevende hemel.

De volgende dag werden we in de bouwmarkt binnen 5 minuten vriendjes met de verfpot voor paarse muurverf. EXTRA dekkend voegde de melige mengmeneer er aan toe.

Wij gingen aan de slag, afnemen met verdunde ammoniac, plamuren, verven. Het dekte in een keer en het resultaat was ronduit fantastisch. Wat een mooie strakke kleur, wat een mooie randjes ook ( dank u dank u). Wij waren een paarse keuken verder. Alles kastjes waren weer schoon en wel en wij konden achterover gaan zitten met...ah ja, doe mij maar een Ranja...

Gordijnen

Ik had ze nog op zolder liggen, de oude gordijnen. Mooi creme is niet lelijk. Maar we hebben geen creme kleuren in de woonkamer... Mooi blauw/grijs is ook niet lelijk dacht ik daarna.... En dus ging er een tinnetje textielverf mee naar huis. Op een mooie zomerdag geschiedde het. Ik denk dat de warmte me wat minder allert maakte. Want ik zag een niet geheel onbelangrijke instructie over het hoofd. Een specifiek woord.. Koken. Nee, heb ik niet gedaan, roeren wel, 2o minuten lang wel te verstaan. Ik kreeg er lamme armen van. En ook een halve liter kokend water toevoegen wou wel. Maar dat ene andere onderdeel zag ik reikelijk over het hoofd. Natuurlijk pas na die 2o minuten roeren merkte P. droogjes vanachter zijn kopje koffie op, dat ik het waarschijnlijk niet in een pannetje op het vuur had gezet? Verstoord keek ik op, nee dat zie je verkeerd, vast de instructie voor wol ofzo ( inderdaad, weer een opmerking voor de afdeling "niet logisch en co...". Vol ongeduld gristte ik het mini-handleidinkje voor mensen met een ingebouwde loupe, uit zijn handen. Huh, dat stond er net nog niet...Aangezien het gordijn niet afgaf bij het spoelen, heb ik het erop gewaagd. Drogen, morgen strijken en dan zal ik het resultaat vereeuwigen. Of niet, wanneer het ECHT geen porum is... Wordt vervolgd...

Jurk

Elke maandag stap ik in ons autootje samen met mijn grote zware Super the farmer-tas . En in die tas zitten mijn naaispulletjes. Wanneer ik vertel dat ik op naailes zit, schiet mijn gesprekspartner, ongeacht wie, wanneer en hoe, in de lach.. Ik denk dat men het al voor zich ziet in een andere betekenis... Ik verheug me er altijd erg op om weer bezig te gaan met mijn project onder begeleiding van.. jawel mijn naaijuf. Ik heb onderhand al een rok met citroenprint, een jurk van seventies ripstof voor mezelf en een feestjurk voor mijn nichtje gemaakt. Het scheelt dat de stofjes die ik leuk vind voor mezelf, doorgaans niet hip zijn. Waardoor het vaak voor een miniprijsje ergens achteraf ligt. Hoe fouter, hoe beter. En bij voorkeur oude zigeunerprintjes en kleurtjes.
Vorige week ben ik begonnen met een jurk voor mijn zus. Zij is zwanger en die buik zal er natuurlijk voor zorgen dat ze op een gegeven moment overal uitgroeit. We delen alles met elkaar en zo heb ik de eer om ook deze zwangerschap van dichtbij mee te maken. Daarom leek het me leuk om ook voor haar wat dingetjes te maken. Dus vorige week ben ik begonnen met een wikkeljurk. Officieel heeft het model mouwen maar die laat ik lekker weg. Want daar gaat de voorkeur naar uit.
Afgelopen avond hing ik weer met rode wangen over de tafel heen, de laatste hand werd gelegd aan het patroon tekenen waar ik persoonlijk altijd nogal scheel van raak. Al die trepen en stippeltjes, korte en lange, rood, blauw groen, twintigduizend door elkaar heen. En vervolgens ze op de juiste manier op de stof spelden. Het papier dat regelmatig verschuift. En uhmm, wat is de stofrichting ook alweer... En daarna een zoom om alle delen heen tekenen met een krijtje en dan, met de schaar erin, alles uitknippen maar! Ik sta er niet om bekend dat ik snel ben, wel doe ik alles bewust, wil ik alles beredeneren zodat ik het erna ook kan en het liefst ook pietje precies.. Verder flap ik er regelmatig vanuit het niets een warrige opmerking uit en is het pure noodzaak dat ik aantekeningen maak om te voorkomen dat ik iets vergeet mee te nemen voor de volgende keer. Maar dat maakt het niet minder. Ik geniet met volle teugen, het wordt een steeds grotere hobby. En zo besloot ik elke week op les te gaan. Maar even tijdtechnisch kijken hoe we dat gaan doen de komende maanden met een filmproject op de plank...Deze week bleef het bij deze activiteiten. Volgende week staat het stikken op het programma en kan de naaimachine op tafel gezet worden. Joepie!

Le Chat Noir

Maanden was die zoek onze Chat Noir. Spike had toch een medestander nodig. Hij kon niet op tegen al dat witte geweld. Ja, ze waren dan niet helemaal vlekvrij, die bazige katten, zucht.. Maar toch. Je kon er ook geen hoogte van krijgen van dat stel.. Dan kreeg je een kopje, geef je een kopstoot terug, is het weer niet goed..
We hadden uit medeleven tijdens een minivakantie de Chat Noir als souvenir gekocht. Voor drie euro uit een stalletje. Kijk, dat vonden we nou leuk. En zo namen we de Chat Noir mee naar huis.
We introduceerden hem aan Spike, hij waardeerde het gebaar en kreeg alweer moed. Hij zou deze kat met die fantastisch kleur vacht.. Spike onderbrak me, hij murmelde hardop; "wie heeft er nog meer zo', n mooie kleur, ach ja, dat was ik, wie anders".. Juist ..Spike zou die witte katers wel aan zijn zijde krijgen. En dan piepten ze wel anders die nepperds...
Maar zo ver kwam het niet. In ons kasteel van een huis, ik bedoel dit gekscherend, raakte deze kater kwijt. En zo vonden we hem deze week weer terug, opgerold onder het bed. Ja, in het donker zie je hem natuurlijk niet, als 'ie zijn ogen stijf dicht houdt.. Goed in verstoppertje man! Ben je een dag zoet mee..
Eindelijk konden we hem in het zicht plaatsen naast.... de witte His Masters Voice hond... Shit.... 3 tegen twee... Ja maar dat was niet de afspraak, nou winnen die witte jongens alsnog..
Ik liet Spike even alleen, hij moest dit even verwerken. Ik ging daar in tegen het resultaat vastleggen.. Want wat was 'ie mooi...

Ontblokt

Ik ben heel goed in het hebben van blokkades. Over de hele linie. Het maakt mij niet uit of het nu gaat om opruimen, schrijven, monteren, de hond uitlaten, naar bed gaan. Nee hoor. Ik ben er de beste in; drempels creëren. Torenhoge eisen, opgestapeld en samengeperst. Voordeel is dan wel dat als je eenmaal jezelf over die belachelijke drempel heen gezet hebt, je jezelf fantastisch voelt. En daar is dan weer niet veel voor nodig.

Zo zit ik nu achter mijn werktafeltje. Ik heb hem van Pjotr geadopteerd. Het leek me namelijk een machtig tafeltje om aan te zitten en "goede dingen te doen". Goede dingen doen betekent bij mij meestal uiting geven aan mijn creativiteit. Schrijven, monteren...

Het tafeltje heeft al meerdere plekken in het huis gehad. En dus ook mijn werkplekje is nogal eens verhuisd. Menig bezoeker kijkt dan niet raar op als er ALWEER iets veranderd is in huis. En ook Pjotr kijkt niet raar op als ik het weer in mijn bol krijg en er á la minute gesjouwd moet worden met kastjes, tafels etc. Het duurde even maar ik geloof dat ik een paar weken de geest kreeg en voor de zoveelste keer er flink ingegrepen moest worden. Twee kasten werden op een niet nader te noemen verkoopsite geplaatst en ook nog eens verkocht, de kast ging opzij en zo zag ik het in een keer. Ik stond ten midden van alle zooi, keek voor me en zag het plekje, het plekje waar mijn tafeltje voor gemaakt leek. Mooie lichtval, rustig maar toch ook gezellig. Ja, dit moest het worden. En zo geschiedde. We zijn nu een paar weken verder en ik heb hier al een paar keer gezeten. Bestanden inladen op de computer en bewerken, vloeken omdat het programma voor de zoveelste keer vastliep. Wij hebben een haat-liefde verhouding. Ik ben dolblij als hij het doet, want dan helpt hij mij heel erg. Maar als hij vastloopt om een poep of een scheet. Dan kan ik mijn hamer er wel bijpakken. Maar toch, ik kwam terug. En wat voelt het goed. Alsof hij het merkte, werkte mijn programmaatje zowaar mee. Alsof hij zag dat ik me van de gezelligheid onttrok om boven nog even aan de slag te gaan. Want hoe gezellig het ook was, in de woonkamer zitten op mijn oude werkplekje.. Het leidde ook wel een petit peu af. En zo dames en heren, heb ik al heel wat bestandjes kunnen bewerken in een uur. En dat voelt... juist..
dat voelt goed.
Weltrusten

Inmaken

Ik denk dat menig moestuin liefhebber zijn wenkbrauwen fronst als deze mijn tuin ziet. Courgetteplant..nog een courgetteplant, verhip, nog een en...aan de overkant nog twee... En heeeel veeeeel peterselie, basilicum en nog meer peterselie. Juist, Lot kan niet zo goed afstand doen van jonge plantjes. Het is de bedoeling dat je ze zaait, uitdunt en dan de natuurwet "de sterksten....".
En verder is het ook wel zo dat je ze soms allemaal in bakjes zet om ze vervolgens daarin groter te laten worden om ze daarna zelfstandig te laten wonen in de tuin. Maar ja, ik had over en alle kandidaten voor een courgetteplant waren inmiddels wel voorzien... Nou ja, dan maar in mijn eigen tuin.
De grond doet het fantastisch en dus al mijn courgetteplanten ook. Reuzen, had ik al eens verteld. En dit weer blijkt fantastisch. Mijn planten schijnen het wel te hebben op de wisselvalligheid van het weer. Plen-zen om vervolgens weer keihard den zon in het smoeltje te hebben. De courgettes BRULLEN de grond uit bij wijze van spreken. En zo ben ik ook over gegaan op het inmaken. Want we hebben inmiddels alle soorten verwerkingen wel gehad, soep, ovenschotel, in de pasta in de salade ,gegratineerd.... Er valt niet tegenaan te eten. En mijn omgeving is ook al regelmatig voorzien. Onder begeleiding van een recept en met de hulplijn paraat ( mamamuis), besloot ik dan toch aan de slag te gaan. Het zag er feestelijk uit...

Zoek de kat

Toelichting:

Deze reusachtige plant is een van de vier courgetteplanten in mijn tuintje.... Inmiddels komen ze zowat tot mijn navel... Goed he?

Op pad

Spike mocht mee naar de stad. Er werd een drankje genuttigd op het terras en Los Spikos keek zijn ogen uit. Om te voorkomen dat mijn arm uit de kom gerukt werd kreeg hij de gentle leader om. ( Naast lopen heb ik hem nog niet goed kunnen leren tijdens de cursus, ik zet mijn geld letterlijk in op de vervolgcursus).. Ondanks de nodige strijd die het oplevert tussen Spike en dit systeem, trekt hij wel minder. En daar doen we het voor.
Het drankje was genuttigd en we vervolgden onze weg, pakten nog even een rommelmarktje mee om vervolgens naar huis te lopen.
Spike ging akkoord en liep mee, Tegels, deurtjes, voeten, boomstammen, autobanden, paaltjes, gras, fietsenwielen, afval.... Hij kwam ze allemaal tegen. Hij keek er niet van op of om.
Totdat hij haar zag. Zijn drafje stopte accuut, hij week met zijn hele lijf terug, oren naar achteren en grommen maar.

Ik besloot op ooghoogte een kijkje te nemen om erachter te komen wat het was, waar Spike zo van onder de indruk was... Ja, Spike, ik snap je punt. Een femme fatale met een harde langwerpige drol op een stokje. Ik zou er ook een beetje van schrikken... Zelfs voor jou is dat een brug te ver..
Ik sleurde Spike om haar heen. En na een paar keer achterom kijken, (ze bleef maar stug terugkijken!) was de rust teruggekeerd.

Een paar weken later bleek dat Spike echt een stevige aversie tegen haar had. Want ze verscheen weer ten toneee, maar nu op een andere plek. GRrrrrrrrrrr! en handrem erop! IEeeehhhhhhh.....

Je bent in ieder geval consequent wat vrouwen aan gaat, Spike.

Lara

De tijd in ons huis staat niet stil. We leven intensief door. Het gaat weer heerlijk. We kunnen weer verder klussen in ons huidige huisje. En genieten van alles om ons heen.
De dieren zorgen ook voor de nodige spektakel, what else is new? De laatste tussenstand voor Lara is 4 vogels naar den vogelenhemel. Eergisteren besloot ze dat het tijd was voor een inhaalslag en besloot er twee achter elkaar van haar eigen grootte aan te voeren. Goed, tot zover het nut van een belletje. Wel geven die belletjes me regelmatig het gevoel dat het kerst is. Alsof er een arreslee voorbij rijdt. Oh nee, het zijn Lara en Vinnie maar die mee wandelen.. En zo beland ik weer terug op aarde.
Gisteren kwam ik thuis, opende de achterdeur en zag voor mij een hoopje ellende. Lara die wat mat uit haar ogen keek, ze zat onder de troep, stonk als een bunzing en liep wat mank... Oh jee.... Dus dat werd een bezoekje aan de dierenarts. Hij stelde vast dat ze of a: gebeten was door een hond, ze had namelijk een gaatje onderin haar buik. Of b: ze was op iets scherps gevallen. Arme Lara. En bijna arme dierenarts. Want hij voelde ergens waar het pijn deed en hoppaaaaah, daar ging haar pootje met uitstekende nagels. De dierenarts was allert en stapte opzij. Net op tijd.. Het commentaar van de dierenarts dekte de lading wel: "hmm, daar zit wel karakter in...", terwijl hij weer een stapje dichterbij deed. "Ja, maar we hebben haar wel zo opgevoed dat ze veel kan hebben", probeerden we nog te zeggen terwijl we haar terug stopten in haar mandje. Er klonk nog even gebrom. Ik weet niet of hij overtuigd was door deze bezorgde "ouders"... Wij keerden in ieder geval terug met genoeg medicijnenvoorraad om het wondje goed te laten herstellen. En Lara knorde weer tevreden en onschuldig toen we haar weer op de bank legden..

En ze kwamen met velen.

.
Geïnspireerd door mamamuis, dacht ik: "verhip, hoe zou het met de bonen zijn?" en wandelde mijn tuin in. Weliswaar een dertigste van wat zij heeft. Maar dat maakt het niet minder.Ik greep mijn kans, tussen de stortbuien door, met beide handen aan. Met mijn vergiet onder de arm en in mijn hand een mes, stapte ik naar buiten. De bonen waren groot genoeg. Tijd om te oogsten!
Gefocust op mijn prachtbonen, vielen die glibberige jongens mij niet op. Maar eenmaal alle bonen binnengehaald te hebben zag ik iets in mijn linker ooghoek voorbij glijden. Ik draaide bij.... en bij... en bij.... "Pot jan dikkie" zou mijn opa zeggen, ik zei wat anders.... Enfin, de hele familie slak over de vloer! Ja maar dat feestje gaat mooi niet door! Vijf tuinbonen doorboren, meer dan genoeg voor jullie. De resterende boontjes moeten nog even blijven hangen en tot nader orde verder groeien. Alles is voor Bassie, in dit geval, Lotje. Dus moven jullie!
Ik liet er geen gras over groeien en besloot de slakken met de vingers te pakken. Voordat ze uit het oog geglibberd waren. Het leek wel alsof er geen einde aan kwam. Ik zag door de bonen het bos niet meer. En besloot het bij een stuk of tien te laten. In de emmer ermee. Misschien had ik van te voren moeten bedenken dat dat slijm... niet makkelijk van je handen af gaat. En terwijl ze een ontsnappingspoging deden, riep ik om tijd te rekken: "mijn Jongens, jullie gaan op reiheisssss!". Nog net op tijd arriveerde ik bij de emmer en wandelde ermee richting de steeg. En looste ze bij het bosje waar Lara met regelmatig gesignaleerd wordt. Ze liet me weten dat het er..erg groen was. Onkruid, harstikke lekker..
En waag het eens om terug te komen!

In het kader van "de draad weer oppakken", werd de verfkwast in den hand genomen en zie hier het resultaat. Wat kleur toch doet met ruimte...

We gaan door

Het huis is van de baan. De knoop is doorgehakt. De onduidelijkheid zou nog wel 5 weken duren. Tegen die tijd zou onze vakantie al voorbij zijn en onze energie ook. Het was duidelijk even bitter, nog steeds. Maar dit gingen we niet trekken. En zo namen we weer zelf de touwtjes in handen.
Om nou te zeggen; joepie.. nee. Maar de rust keert wel zo langzamerhand terug en daarmee ontspant je lichaam ook. En dus geen topdag vandaag. Full-time hoofdpijn en accuut verkouden. Ja, het was te verwachten. Ik denk dat alle hersenkronkels mijn hoofd uit kruipen maar dat niet allemaal tegelijk kunnen. Ze staan in de file voor mijn oren en dat zorgt voor enige vorm van overlast. Andere namen een sluiproute via mijn neus. Maar je weet wat ze van sluiproutes zeggen ( nee? Ik ook niet, maar ik bedenk het bij deze, ook die raken verstopt...).

En toch he? En toch kon ik het niet laten om mijn mooie handschoentjes aan te trekken en even de tuin in te gaan. Ik nam de courgettes in mijn armen en vertelde ze dat ze een grotere kamer kregen. Ik zeg het je, ze sprongen een gat in de lucht. De bonen voelden zich inmiddels niet meer serieus genomen en konden wel wat gezelschap gebruiken. Dus die babbelen nu met de nieuwe buren, meneer Peterselie, mevrouw Bieslook en Mejuffrouw Basilicum. Het wordt een gemixte buurt want een dezer dagen komen er ook Afrikaantjes wonen. Het heeft even op zich laten wachten maar het zal dan nu eindelijk gebeuren..
En ik? Ik voel me al een stuk meer thuis....

Stemmen

Subtiel zeilde ik met mijn fietsje door de bocht. Met nog een half uur te gaan, mijn ene hand aan het stuur en in mijn andere hand mijn paspoort en twee stemkaarten. Ik was een gemachtigd mens met een last minute actie.
Ik zette mijn fiets keurig in het rijtje en stampte naar binnen waarnaar ik bijna een tegenligger schepte..
In de zaal zaten vier mensen op een rijtje. Bij de eerste stond al iemand, dus hup, voorsorteren naar de volgende. "Ooh, mocht dat niet? Oh, achteraansluiten? Oh, dát is achteraan... Oeps...".
Braaf gaf ik mijn paspoort af en werd ik met twee langwerpige stemkaarten opgescheept. Ik mocht naar het stemhokje. Tjee, met een potloodje nog wel... Uhh, waar stond mijn partij ookal weer....Andere ook netjes inkleuren. Het opvouwen was nog een heel karwei. Man, ik mocht er wel een cursus voor volgen. Eenmaal alles bij elkaar geraapt, draaide ik mij om naar de mensen die mij met opgeheven wenkbrauwen gevolgd hadden vanaf moment een dat ik een voet binnen het stemlokaal zette. In mijn hoofd was ik veranderd in een machtig politicus die in slowmotion zijn stemkaarten voor de toegestroomde pers, in die vuilnisbak met die gleuf erin zou stoppen. Ik kon mijn lach niet voor mijn denkbeeldige publiek inhouden. Met een enorme grijns bewoog ik , als gemachtigd mens, mijn arm naar beneden om de stemkaarten in de stemcontainer te stoppen. "klik-klik-klikklik--klik. Even naar de camera kijken? " De fotografen in mijn fantasie hadden even de tijd nodig om hun world-press photo te maken. En daar wou ik natuurlijk wel lijdend voorwerp van zijn.
Plots klonk er een schelle stem; "stopt u uw paspoort niet in de stemcontainer???"Mijn dagdroom werd abrupt verstoord. De hordes fotografen gevlogen. Just me and the stembiljetten. En de als versteende stembureau-mensjes die al die tijd net deden alsof ze er eigelijk niet aanwezig waren keken mij nu met grote geschrokken ogen aan. Mijn god, actie op het stembureau....
Mijn glorieuze moment eindigde hier. Ik verplaatste mijn paspoort met een overdreven grote boog naar mijn andere hand. Omdat de situatie toch al niet erger kon, kraamde ik uit "ohh, dan zou de container open moeten, fraude, fraude!!!". Mijn humor werd niet beantwoord. Ik besloot met een rechte rug richting mijn fiets te lopen. Ik liep niemand omver. En groette beleefd de volgende.
Gelukkig hoeft dit maar een keer in de 5 jaar...

Afleiding

Een huis kopen kan leuk zijn, maar stressgevend is het zeker.
Komende donderdag zouden wij de sleutels van ons nieuwe paleisje ophalen. Maar afgelopen dinsdag werd dat plan in de war geschopt door een kortzichtige bank die vrij spel had, weken deed over het afgeven van de hypotheek en vervolgens om belachelijke discriminerende redenen, de hele boel op het laatste moment afblies.
Ja, ik moest ook even wat afblazen, stoom wel te verstaan.
Totaal verbaasd zagen we het gebeuren, de verhuisdozen keken met een opgeheven wenkbrauw mee. Ja zag ze denken.. "samen met mijn broertjes en zusjes stonden we klaar om uitgepakt te worden. En ga je me nu vertellen dat we hier al die tijd voor jan met de korte achternaam oncomfortabel opgestapeld stonden in de knalroze werkkamer? What took you so long!"
Er wordt niet ingepakt, niet uitgepakt. De boel staat stil. En de afspraak met de notaris kan uitgesteld worden. Want die sleutel blijft voorlopig nog liggen waar hij lag. En gaat daar niet weg voordat de boel rond is... En of de boel af komt? Ik heb geen idee. Het kan best zijn dat alles weer uitgepakt kan worden.
In het begin denk je dat je gelijk kunt uitpakken, vervolgens besluit je toch door te gaan, je moet immers alles geprobeerd hebben. Dan wordt je optimistisch gevolgd door een flink dal.
Maar een ding is zeker, we zitten op een lijn. Het uitgangspunt is helder, gaat diep. We zijn gelukkig waar we nu staan. We hebben elkaar, we hebben onze diertjes en het is knoertgezellig. En als op de voorwaarden die we voor onszelf gesteld hebben, we toch de sleutel van het andere paleisje krijgen. Dan is het alleen maar beter. En dat is vanwaar we uit gaan. Niet meer en niet minder.
Ik besloot wat aandacht te geven aan het huisje waar we nu nog in zitten.

Het gazon had ik kaal gemaakt om vervolgens opnieuw de boel in te zaaien. Maar nooit gedaan want we gingen weg. Ach ja, ik had het zaad toch al gekocht. Mocht het niet doorgaan, zaai ik zonder het te weten een mooi gazonnetje voor onszelf. En anders voor de toekomstige bewoners..

Vogelpopulatie weer wat uitgedund

Het was "the day after". En ik stapte met een verkeerd been uit mijn bed. Nog voordat ik gestrekt en wel opgestaan was, begon het gehamer in mijn hoofd. En dat bleef doorgaan terwijl ik mijn aankleedde, mijn drinken pakte, de gordijnen open deed en mijn tas pakte. En terwijl ik in de woonkamer stond, werd ik overvallen door een golf van misselijkheid. Ik draaide mij om en spike kwam enthousiast op mij afgerend. Dit bevorderde de situatie niet. Want zo te ruiken had hij de avond ervoor ergens in lopen rollen en het was geen zeep.. Ik joeg hem weg en vervolgende mijn weg naar de kraan. Een glas water, dat zou me goed doen...
Ik stond voor het raam en keek uit op de plek waar Lara gisteren nog een Merel naartoe had gesleept. En besloot weer van plek te veranderen.
Uiteindelijk verbeterde de situatie naarmate de dag vorderde. En na een middagdutje verscheen ik weer ten toneele. Ik stond weer bij het raam, richte mij tot Peet naast mij en vertelde over het gehamer en de golf. En hoe blij ik was dat de misselijkheid weer minder was. In alle rust tuurde ik door het raam. Maar al gauw kreeg ik Lara in het vizier en.....een vogel zonder hoofd. "IEUWWWWWWW, PEEEEEHHHHT, EEN VOOOOOOOOGEL. ZONDER HOOFD! en.... oh nee NEEEEEEEE, ze eet, NEE IEEUW, GADVER! ZE EET HEM OP. WAT EEN HEKS!( ja, ik toonde mijn oh zo vrouwelijke kant weer)...
En zo waren we weer terug bij af. Iemand nog een glas water?
To do list: belletje kopen voor Lara


Foto geript

Lara, keihard zonder mededogen

Het was op een zachte zomerse dag toen het geschiedde. Ik stond in de woonkamer, de tuindeuren stonden open toen uit de tuin een schel gepiep klonk. Ik richtte mijn hoofd op en keek in de richting van het gekerm. Toen ik een Lara met grote ogen onder de picknick tafel zag wandelen met een gevaarte in haar mond dat bijna even groot was als zijzelf.. Ik kneep mijn ogen samen, boog wat voorover en kon vaststellen dat ze een jonge Merel met veer en al, gevangen had. Ik schakelde over op de "iehh, ze heeft een vóóógelll, ze heeeeeft een vóóóhhgggel in haar mond. Phéét ieuwwwww-modus". Geëmancipeerd als ik was, liet ik het aan Peet over om het arme vogeltje te redden uit deze nare situatie. Lara had haar inmiddels losgelaten en zat met ingehouden nagels wat tikjes te geven tegen deze veerbal... En of ik het nou wou of niet, ik bewoog automatisch terug als het snavelbeest druk bewoog. Eenmaal de beweging gemaakt, baalde ik dat ik zulk mietjesgedrag vertoonde. Ik was immers een dierenliefhebber. Tjeeeeeeeetje. Tja, het zal wel ingebouwd zijn ofzo... vrouwen eigen om zo te gillen bij het zien van een druk bewegend onderkruipsel? OF kwam het door de slippers, ja, het waren de slippers, zeker en vast...
Wij besloten over te gaan op inspectie en legden het geheel vast...




Gezien het enthousiasme van Spike en Lara besloten we ons even terug te trekken naar binnen om ook even een plan de campagne te maken. Ik kon het namelijk niet over mijn hart verkrijgen om het Mereltje in een willekeurig bosje neer te planten.. Met een likkebaardende Lara ernaast... Dan kon ik hem net zo goed ter plaatse de nek omdraaien. Maar ook dat zag ik niet als een optie. Peet sjokte mopperend achter me aan waarom ik toch zo moeilijk deed. Dit was de natuur.... >> "NEEEEE"riep ik "dat KAN toch niet!" Da's toch ZIELIG!" Op naar de buurvrouw, die wist wel wat we ermee aan moesten... Vogelopvang... Tjee, met een Merel naar de vogelopvang op vrijdagavond... Geen goed plan... We liepen weer terug. Zetten een likkebaardende Lara en inmiddels Spike ook, binnen zodat wij ongestoord buiten konden staan...Ik kneep weer mijn ogen samen, tuurde in de verte en als het gekund had, spitste ik mijn oren. Ja, verrek, we hoorden druk kwetterende merels... We liepen de tuin uit, steegje in, steegje uit en bij de struik links. Verdomd, Lara was ontsnapt en was ons al voor gegaan. Wachtend op haar maaltijd stond ze bij de boom. Ja, hier moest ze vandaan gekomen zijn...We wisselden Lara en het mereltje om van plek. Lara spartelend in onze handen. De merel in de bosjes onder de boom... En maar duimen dat het goed zou gaan... We hadden ons best gedaan...
Toen ik later in de middag de straat overstak voorbij het steegje, zag ik in mijn ooghoek een geplet hoopje veren op de straat. Ik hoopte maar dat het niet was wat ik dacht dat het was... Gelukkig zullen we het nooit weten.....

Huis

Goed, hoe de dingen des levens kunnen lopen. Zo zit je tevree en wel in een huurhuisje. En zo sta je op het punt om een huisje te kopen... Ja, wij zijn niet vies van veranderingen.. Het zorgt wel voor enige vorm van spanning. De kogel moet eerst door de kerk zijn, wil je echt als een malloot inpakken... Het heeft me er niet van weerhouden om in ieder geval mijn boeken en lp's al in te laden in kratjes. De stapels met magazines en kranten ( ik ben erfelijk belast), zijn doorgenomen. En twee derde is weggegooid. Her en der verkoop ik wat dingetjes. Overtollig spul wordt gedropt bij de kringloop of bij de schroot. Het moet gezegd, het ruimt mooi op..
Het is ook altijd een mooi moment om even voor jezelf vast te stellen, hoeveel spullen je om je heen hebt, die je zonder tranen die in je ogen springen, kunt weggooien.. Stiekem vind ik dingen weg doen heel erg leuk. Nee, niet in de prullenbak, neeeee, we zijn wel van de afdeling hergebruik. Maar ik vind het stoerder om weinig materieel in huis te hebben dan allerlei prullaria.. Basic is mooi. Niet dat het altijd goed uit de verf komt. Maar de intentie is er...
Het meeste verheug ik mij op het opnieuw inrichten, maar eigenlijk nog veel meer, op het moment dat ik er zit en ....verder kan met mijn plantjes... Ja.. dat antwoord had je niet verwacht he? Maar zo is het wel. Hadden we net een tuintje aangelegd, gaan we verhuizen.. Ik heb al tegen de bonen gezegd dat ze niet zo groot moeten worden. Een maandje pauze. En dan mogen ze weer... Maar nee, je kent ze wel, die tuinbonen, eigenwijze knakkers. Ze willen niet rechts om en niet links om. Alleen maar omhoog.... Ettertjes, dat zijn het... maar wel lekkere ettertjes....
Wordt vervolgd.. ondertussen ruim ik even verder op...

Geslaagd!

Het was zwoegen, af en toe denken: "dit leert 'ie noooooit", een maand lang amper vrije tijd hebben, snel eten naar binnen werken uit je werk, om vervolgens door te gaan naar het schooltje. Maar al met al, was het de moeite waard. Wie dacht dat hij er een perfecte huishond voor terug zou gaan krijgen, kwam er bekaaid af. Maar ik merk dat ik door deze cursus heb geleerd om mijn hond anders te benaderen. Letten op het positieve, dat belonen en negatief gedrag negeren. En vooral het besef dat je je hond de ruimte moet geven om zelf te bedenken wat je van hem wilt. Ja, het klinkt heel erg overdreven. Een soort psychologie toepassen op je hond. Maar zo werkt het wel. Hoe consequent was ik? Niet genoeg.. En daar moest aan gewerkt worden.

Tijdens de oefeningen had ik helder wat ik van Spike wou, ik gaf hem een opdracht en hij wou op zijn beurt echt wel wat doen voor een beloning en bleef dus net zo lang dingen doen, totdat hij deed wat ik wou en doorhad wat hij moest doen. En op dat moment kreeg hij een beloning. Een valkuil die volgde was dat als het eenmaal goed ging, je te lang doorging met oefenen. Waardoor je zo'n neerwaartse lijn kreeg. Stoppen op hoogtepunt. Een sleutel tot het succes was ook meer gebruik maken van lichaamstaal. Sta je recht als je iets zegt? hoe staan je schouders, hoe kijk je? Spike bleek er sterk op te reageren. En ik had een nieuwe kracht ontdekt..

En zo kwam aan alles een eind, en dus ook een einde aan onze cursus.. Bekroond met een examen waarvoor we geslaagd waren. Samen met twee rapportjes over bazin en hond, keerden wij tevree naar huis terug. We blijven oefenen en na een korte pauze, zullen we ons inschrijven voor de vervolgcursus. Gelukkig is die maar een keer in de week, pfew....

Heerlijk recept

Lekker zomers rijst-recept!

p.s: vul in gedeeltes de rijst toe. Zodat je de verhouding zelf kunt bepalen naar je smaak..

Groei

Daaaaaaaaagenlang boog ik mij over mijn moestuintje heen. Zou er al wat opgekomen zijn? Het eerste wat de grond in ging, waren de tuinbonen. Mijn werkwijze was als volgt... de stok van de schoffel plat op de grond leggen, er even op staan en...klaar is je rechte geul. Vervolgens de bonen erin gelegd. Bonen zaai je niet, je legt ze. En daarna lekker toestoppen met fijne aarde. En water gieten maar! En om te voorkomen dat onze dieren er met hun dike gat op gingen zitten, verzamelde ik wilgetakjes, knipte ze in stukken van 15 cm en stak ze om het zaaisel heen. En zo was het dierproof...


Het wachten op de opkomst ging met pieken en dalenl... Dit gedeelte van de tuin heeft weinig zon. En al gauw dacht ik dat het niet goed kwam. Maar zowaar, op een zonnige zaterdag, kon ik constateren dat ik allemaal groene puntjes zag! De bonen jongens, de bonen. Ze komen eraan! De ervaring leert dat, als ze eenmaal boven de grond uitsteken, ze als een speer gaan.. Wordt vervolgd!

Ondertussen probeer ik de aubergine, de tomaten en de kropsla, wat steviger te krijgen. Want de plantjes zijn nog wat ielig. Waar het aan ligt? Ik weet het nog niet. Ik ben nog bezig met experimenteren. Zo dacht ik op een bepaald punt dat wellicht nog meer water goed zou zijn. Maar in mijn jeugdige enthousiasme wist ik de helft van de auberginepopulatie te verpletteren met een te harde straal water.. *oeps*. Gelukkig heeft een gedeelte het overleefd.... Wordt vervolgd....

Poging 388

Het zat nogal eens tegen, met de pogingen om te gaan hardlopen. Maar zowaar hier poging 388 om te starten met deze sport. Ik vind het erg fijn om te doen. Je zult me niet voorbij zien sjeezen, ik doe het rustig aan. Maar het is zo fijn als je je schema afgewerkt hebt en compleet relaxed weer het huis binnen loopt na op het ritme gefocused, met een rustige ademhaling gelopen te hebben. Het geeft absoluut meer energie.
Ons huis bevind zich naast een park, een plek bij uitstek om daar te lopen. En tegenwoordig heb ik een hardlooppartner gevonden in de vorm van Spike. Hij rent dan met een groot vraagteken boven zijn hoofd om mij heen. Weet echt niet wat hem overkomt. "bazin, wat doe je nu? Is u ziek? Joepie joepie hyper hyper. Ik doe mee, ik doe mee!" Tot nu toe wist hij nog net te ontkomen aan mijn voeten. Want hij heeft nog wel een beetje de neiging om er voor te lopen. Maar hij zal ervaren dat dit niet handig is.. Of zonder levenservaring de les in te weten schatten.. Ik hoop voor ons beiden het laatste...
Vanochtend gebruikte ik het buideltasje van de hondencursus maar er zaten nog een boel koekjes in. Dus dat bewoog maar heen en weer in dat tasje. Met grote vrezen zette ik mijn etappe voort. Voor hetzelfde geld, lokte ik de comlete hondenbevolking naar me toe als de rattenvanger van Hamelen maar dan zonder de fluit. Gelukkig viel het mee. En zag je enkel Spike af en toe likkebaardend opkijken. Het geluid van koekjes en voer herkent snorremans op een kilometer afstand.
Eens kijken hoever we komen....

Alle pokken nog aan toe!

Ze moeten daarboven gedacht hebben: "Die Lot is zo goed bezig met haar zorg voor de kinderen, laten wij haar een stukje extra inlevingsvermogen bieden". Niets op tegen hoor, een beetje extra kunnen inleven. Maar dat ik dat nu moest ontwikkelen door het krijgen van die lelijke waterpokken...

Het begon eergisteren. Ik vertelde tijdens de pauze op mijn werk over de plekjes en dat het zo jeukte. Mijn drie collega's bogen zich als ware artsen over mijn armen heen. Om vervolgens uit te roepen: "Lot, volgens mij heb jij de waterpokken! ". Een half uur na dit gesprek druppelden de eerste collega's die van het nieuws hoorden, na de bewuste pauze, de groep binnen En zo showde ik het daarop volgende uur verschillende keren mijn bespikkelde armpjes..en inmiddels ook benen.
De volgende dag was ik vrij. En de ervaringsdeskundigen bleken gelijk te hebben gehad, hoe uniek het ook mag zijn bij volwassenen. Want ook de dokter kon niet anders constateren dan dat dit toch echt de pokjes waren..

Een ware test voor iemand wiens stiekeme hobby toch wel pulken en uitknijpen is. Een vrouwending, ik zeg het je. En ook genetisch bepaald... Maar er zijn grenzen, Peet is dan ook de enige buiten mijzelf om, die het soms moet ontgelden... Maar ik houd me in. Dit moet zo snel mogelijk weer over zijn. En ondertussen houd ik de Calendulan gereed en smeer ik rustig verder. Want littekens en wondjes, dat willen we niet.

Het moet gezegd, mijn inlevingsvermogen is met de pok, meer gegroeid...

BB: biologische buurvrouw

Inmiddels is denk ik de hele straat op de hoogte.. "Lot, je weet wel, van dat huis met die nette heg, dat vrouwtje van die zakken met aarde. Liters versleepte ze, echt waar, ik zeg het je, li-ters. we noemen haar tegenwoordig... : "de biologische buurvrouw". "Weet je dat niet? Ze verbouwt zelf haar groenten!" Ik luisterde met geamuseerde blik en dacht: " Wow, dat is nog eens een mooie titel; de "biologische buurvrouw". Om me vervolgens af te vragen hoe biologisch ik nou was. In mijn grond zit absoluut mest. Dat was nog dagenlang te ruiken in de auto nadat we de zakken naar huis hadden vervoerd.. Het rook aardig ehh.... origineel. Maar of het nou echt puur natuur was. Want ja, dat willen ze natuurlijk, die biologische jongens. Geen idee. Misschien moet ik maar even een oude verpakking uit de container vissen. Misschien staat het erop.

Maar gif of ander soortig bestrijdingsmiddel komt er niet aan te pas. Nee, de lelijke afrikaantjes ( nee, ik beledig hier geen hele bevolkingsgroep, afrikaantjes zijn ook oranje bloemen), doen hun werk wel tegen de luizen. En zo moet ik nog wat natuurlijke oplossingen bedenken. Desnoods stuur ik Spike er wel op af. Die eet toch alles..

Al met al kon ik toch wel stellen dat ik aardig biologisch was; om vervolgens me te mengen in het gesprek door even melding te maken dat ik toch straks echt wel massa 's kropsla, bonen, aubergines, spinazie, snijsla en courgettes had. En dat ik daar echt niet tegenaan kon eten en invriezen...En dat in tijden van crisis... Ja, dat was zo... En zo, dames en heren, kon ik weer serieus genomen worden..

Alles bij elkaar bekijkende, kan ik me met een gerust hart vestigen in een traditioneel plattelandsdorpje in Nederland. Boerinnetje dat haar eigen groentes verbouwt, haar eigen kleding kan (nu nog probeert) te naaien, een hond, twee katten en in de toekomst moet daar toch een hangbuikzwijn aan toegevoegd worden. En misschien ook wel een koe. O ja, en kippen natuurlijk.... Komt heulemoal goud doar in't toekomstige durpie...

Foto geript

Les 1

Afgelopen vrijdagavond werden wij op pad gestuurd met een opdracht.
Ga met je hond voor een opengeslagen koffer staan. En klik met je clicker zodra hij er naar kijkt en geef een snoepje. En zo moet je doorgaan, tot je hond... in de koffer zit! Jawel! In de koffer. En in Spike zijn geval moest het niet een koffer van handbagage-formaat zijn, hij moest er natuurlijk wel fatsoenlijk in kunnen zitten of liggen. Daar zou hooguit zijn voorpoot in passen. Of zijn smalle achterwerk. Hij is misschien groot, maar van grote rondingen is geen sprake.
Het was inmiddels maandag en Spike heeft keurig naast mij naar de koffer gekeken. En heeft op die manier wel 20 brokjes binnen gekregen door heel vragend naar de koffer te kijken. Maar zich verplaatsen in de richting van dat vreemde gevaarte.. Nee hoor. Ach ja, de aanhouder die wint..
Na het avondeten mochten wij weer aantreden. En deze keer mocht Spike mee! Joelend zat hij achterin, toen hij de plaats van bestemming zag. En daar lieten we hem ook joelend achter. Want eerst moesten wij als baasjes de nieuwe theorie krijgen. Met gezonde spanning stapte ik na een uurtje naar buiten om Spike erbij te halen. Eenmaal door hem naar het trainingsveld gesleurd, kwam ik tot de conclusie dat ik de magische clicker in de auto had laten liggen. Gelukkig werd deze nabezorgd door Peet die aan de zijkant mocht toekijken. Ondertussen wakkerde de wind aan en voelde ik een paar grote druppels op mijn hoofd terecht komen. En ja hoor. Een hagelbui zette zich in, die niet van ophouden wist. Ik bereidde mij voor op een half uur frustratie en dat niet eens vanwege de aanhoudende hagelbui. Nee, ik rekende op een onhandelbare Spike. De eerste opdracht werd uitgelegd en we mochten oefenen. Ondertussen kregen we feedback. En na een paar keer merkte ik dat het ons al aardig lukte. En op het moment dat ik dacht; "nog een keer, nog een keer!" kwam daar de boodschap. We mochten naar huis en dit verder blijven oefenen want hij had het wel door. En het bazinnetje ook. Stoppen op het hoogtepunt, noemden ze dat.En zo wandelden wij verwonderd, door de hagel met slagwind weer richting de auto. De eerste echte les hebben we overleefd.. Met vlag en wimpel. En de onhandelbare Spike bleef uit. Ik ben nu al trots.