zaterdag 29 januari 2011

Gevalletje Inloopkast


Ons huisje is oud, klein en barst van de malle scheve hoekjes.
Dat is tegelijkertijd haar charme. Alleen die muren, die muren die alleen als je er al naar kijkt bijna afbrokkelen als je gaat boren.
Voor een beginner een crime.
Soms deden we een dappere poging. Om het binnen een jaar weer naar beneden te zien vallen. Juist... We vroegen de experts om hulp. En zo reisden Marsman en mamamuis richting het Zwolse af. Ze kwamen, zagen en overwonnen wederom.
Als "kabouter-dragend-persoon", was het dan ook vreselijk tijd voor een inloopkast. Voor ruimte om onze kleertjes in op te ruimen nu ze verbannen waren uit de kinderkamer-to-be. Vol drama kon ik over de eerste verdieping stampen , mijn kont niet kerende kunnende, hormonaal, absoluut.Maar niet minder gemeend die pruillip. Pee heeft me af en toe hartelijk uitgelachen maar ook vol medeleven getroost bij gevaar voor ontploffing. Ik moest nog eventjes geduld hebben. Zucht...
Zie hier het resultaat. Ruimte, zeeën van ruimte om de kleertjes op te hangen, de stapeltjes shirts truien etc. En kratten met schoenen. Die ik trouwens eerst nog even ga uitzoeken. Wat fijn, wat fijn wat fijn. Er zit nu schot in de zaak! Inruimen maar! ( Nu de rest van het huis nog.....)

vrijdag 28 januari 2011

Beentjes op de bank

Jammer dat ik ze er zo weer af mag halen om het hondje uit te laten... Laat mijn dikke vest een troost zijn want machtig, wat is het koud. Koud was het helemaal toen ik na zessen vanuit mijn werk afgezet op het station door een collega, wintig keer langs de fietsrekken sjokte, op zoek naar onze (nog) weinig opvallende omafiets. Laat het "nog"ook maar weg want omafiets is niet meer.
Ik weet dat bij het station stallen risico's met zich meebrengt maar feit blijft dat het mijn fiets was.
Dus toen maar de bus. Met rode neus warmde ik voor een van de hopelijk weinig
e keren een kant en klaar gerecht op. Halverwege het gerecht walgde ik zo van de smaak, textuur en geur dat ik bijna alles weer vanuit mijn maag retourneerde in het bakje. Drie keer door mijn neus ademhalen en de andere kant op kijken was
voldoende om dit niet te laten geschieden.

Dan maar focus op het goede. Want want want..... we hebben een stoffenwi
nkel op 5 minuten afstand lopen gekregen!
Niet zo leuk voor de portemonee misschien. Lucky Pee dat ik altijd even in de opruimingbak loer.
Zo vond ik een uh, ja, wat voor groen noemen we het, donkergroen, mosgroenig ribstofje. Daar zag ik toch wel een skeetig broekje of iets van die aard uit komen. Vergeef me de beroerde foto. de telefoon was de dichtstbijzijnde optie. En je ziet hem al een beetje op de achtergrond
de aandacht opeisen. Deze stof vond ik voor mezelf wel wat. Bloemen, grote kleine, grove fijne. Ze lonken altijd naar me. Dus ook deze ging over in de orde van Lotje. 2,- per meter.
Kon ik het niet om laten.
En zo stuitte ik ook nog voor een onzinnig prijsje in de Vuh en Duh op een paars dekbedovertrek met wederom prrrrrrrrrachtige bloemen. Nu hebben wij een groter dekbed dan 140 cm breed, anders was dat echt niet goed gekomen. Maar ik dacht, daar kan ik vast wel iets anders op fabriceren. Wat, is nog even een vraag.. Zo, en nu ga ik even met het hondje een ommetje om. Om vervolgens weer even een slag te slaan met mijn breiprojectje, het babymanteltje. Dat stagneerde wat.... En dat terwijl ik de finish al rook!



zondag 23 januari 2011

Boxkleed

Toen was het plan min of meer al in werking gezet door de stof te kopen. Tijdens de naailes was de aanzet al gedaan. Toen waren daar de feestdagen, geen tijd. Toen was het weer tijd voor naailes, nam ik alles mee behalve het oude boxkleed. Heel slim. En nu was het een goed gevuld zondagje, even stofzuigen, wandelen met de hond, lezen, sociale activiteiten en toen en toen... was het avond en dacht ik, Boer Zoekt Vrouw kan wachten, we zetten een keteltje water op de kachel klaar. De naaimasjien op den tafel. En gaan met die banaan! Ik zag er natuurlijk wel een beetje tegenop maar eenmaal bezig vroeg ik me af wat nou in vredesnaam het probleem was. Ik heb hem zowaar afgekregen. Er zijn wel wat puntjes die ik de volgende keer anders zou doen. Maar dat maakt niet uit. Aldoende leert men. Met de nadruk op aldoende. Als ik dat niet doe, leer ik het natuurlijk nooit! Fouten maken vind ik stom om te doen. En dat is wel eens lastig. Ah ja, een proces. Tis een proces..
Dus, bij deze een collage van dit alles. Inclusief de tafel waar wat ontploft lijkt, maar niets is minder waar, ik ben er gewoon even bezig geweest...
En op dit boxkleed kan de beeb zich uitleven straks. Op de fleurige boompies. De box is een mooi ouderwets exemplaar die we tweedehands op de kop wisten te tikken. Evenals het bijbehorende boxkleed met ernstige jaren 80/90 print. Deze is dus bij nu gepimpt. Nu de box nog. Die krijgt toch nog een likje verf, dat wil zeggen, wit.
Maar nu niet, nu even lekker met de beentjes omhoog. Dat schopmonstertje in mijn buik vond het blijkbaar een goed plan, ik hoor het al verzuchten"mensch..blijf je nu eens rustig liggen? Heb ik even de ruimte". Lievie, ik kan je bij deze vertellen, wen er maar aan. Daar is deze mama in spe niet zo goed in :-) And this is just the beginning....

zaterdag 22 januari 2011

Boeken

Gisteren kwam ze even extra langs. Bijna wekelijks spreken ze op hetzelfde punt af, voor de mac, op hetzelfde tijdstip en bezoeken ze de markt.
De groentes en het fruit worden voor die week ingeslagen. Zij aan zij staan ze met hun lijstjes. Waarna, eenmaal de buit binnen te hebben, het tijd is voor een kopje koffie, voor haar een kopje thee.
Qua levensinvulling zijn ze zwart en wit.
Zij een dominee in wording,
zij een warrige creatieve met een filmbedrijf.
Zij geïnspireerd door het christendom.
En zij, goddeloos. Maar geïnspireerd door allerlei zaken, mediteren, energieën, etc..

Het verschil een toevoeging voor de vriendschap met interessante discussies, elkaars leven delen, met respect voor elkaars levensvisie. Maar ook de persoonlijke belevenissen worden altijd weer uitgewisseld. Geweldig.
En zo kwam zij aanzetten met een stapel boeken, gelezen en wel. En zij had geen zin om ze te verkopen.
Zij wel en dat wist ze.

Dus daar staan ze dan op de eettafel. Klaar om hun isbn-nummer prijs te geven, de titel en hun staat. Om aan een liefhebber verkocht te worden.
Zij zei, houd de winst maar, anders was het naar de kringloop gegaan.
Zij wist wel een bestemming. Niet zijzelf, maar voor KIVA. Hier kon ze mooi weer een aantal microkredietjes voor afsluiten voor mensen die daardoor (beter) in hun levensonderhoud konden voorzien. Mensen die in weinig kansrijke gebieden leefden. Hele andere koek dan hier in ons landje.
En zo konden zij een steentje bijdragen. En dat was fijn

donderdag 20 januari 2011

Je kunt het!

Of ik wist dat er in het klooster zen-avonden gehouden werden? Uhm, nee! Of ik een keertje mee wou? Zeker van wel. En zo gezegd, zo geziggydaan.
Hoe goed ze ook van te voren geïnformeerd had, er werd niet vermeld dat het voor gevorderden was. (Oeps). Maar toch mochten we meedoen. Uiteraard voelden we ons een beetje kneuterig tussen al die Zen-ervaren mensen want of je het nu wou of niet, de focus lag bij de toelichtingen van te voren en tussendoor op ons. En dat terwijl je dan graag in de modus, "go with the flow, verdwijn in de massa" gaat als nieuweling. Tenminste, ik wel.. Maar desondanks was het geweldig. Het mediteren was me nog nooit zo goed gelukt..Daarom besloten we om, geheel in omgekeerde volgorde daarna ons in te schrijven voor de kennismakingsavond en de daaropvolgende drie lessen.
Of het nu aan de opzet lag of aan de meditatiebankjes, weet ik niet. Het was in ieder geval voor het eerst dat ik niet kramp in mijn benen kreeg en het zitten dus totaal geen inspanning kostte... Daarom ben ik even gaan researchen en kwam ik op de volgende link: http://www.innerned.org/meditatiebankje.html

Dat moet ik toch kunnen uitvoeren als het bevalt? Hij staat alvast gebookmarked.

Spannend!!
Nou ja, ontspannend!

maandag 17 januari 2011

Life's complicated


Ik kwam, zag en overwon bij het zien van deze twee mokken bij de HEMA. Ik zag ons al zitten aan tafel. Die met de kat is uiteraard voor mij en Takkie is voor Pee. Kwebbelend van geluk stond ik voor de kassa. Gelukkig jubelde de kassamejuffrouw met mij mee. Twee kleine kinderen in een groot jasje. Ik had de neiging om ze hoog boven mijn hoofd te houden en zo naar beneden te lopen, zodat iedereen kon zien wat ik zojuist toch gekocht had.
De pronkstukken van mijn dag.

zondag 16 januari 2011

Vitamine D

Ohh, heerlijk! Liep ik me daar een partijtje met mijn smoelwerkje in de zon.. Ik sloot mijn ogen een paar seconden en beeldde me in dat het al voorjaar was. En alles wat er zou veranderen in het voorjaar. Magisch, ik kan mezelf nog niet plaatsen in het plaatje van gezin. Dat er voor altijd een kind in ons leven zal zijn. De wisselwerkingen. Zo onwerkelijk..
Spike scheurde als een raket langs me. Terug naar de realiteit! Hij had pret voor tien en gedroeg zich wederom voorbeeldig. Het recept: Van tevoren even druk op de neus, en vertellen dat hij uitgelaten wordt en ik de baas ben, niet hij. ( Zie het als een coachingsgesprek voor mezelf :-) Vervolgens aanlijnen terwijl hij moet blijven zitten totdat ik "ja"zeg. Ik stap als eerste de deur uit. En zodra hij niet meer naast loopt. Stop ik accuut, geef ik een rukje aan de lijn en moet de hond naast me zitten. Als hij dit gedaan heeft, lopen we pas verder. Eerder niet.
Dit bleek Pee namelijk al een tijd te doen zonder dat ik dat door had. Met als gevolg dat Spike mij een stuk minder serieus nam. Want ik was niet zo streng....Tssssss. Nou, die tijd was voorbij. Want na het herhalen van het stoppen, zitten en weer doorlopen kon ik gelijk al het resultaat zien! Terwijl enkel stoppen en hem terug laten lopen echt geen zoden aan de dijk zette...In het park mocht hij los gaan. Kwam hij keurig toen ik hem riep, af liggen gedurende de 300 meter dat ik verder liep, om hem vervolgens bij me te roepen. En ook het oefenen met los naast lopen zonder dat hij daadwerkelijk aan de lijn loopt ging heel goed. En als het goed ging , beloonde ik hem uitvoerig en werden er koekjes uitgedeeld. Ik was dan ook zo trots als een pauw toen we terug kwamen. Pee wat minder, want die bleek ik per ongeluk buitengesloten te hebben
toen hij aanmaakhoutjes aan het hakken was. De
knip op de deur is een automatisme zullen we maar zeggen. Oeps!

En toch he, en toch werden er chroissantjes voor me gebakken en kreeg ik een lekker kopje thee voorgeschoteld. Aan de grote tafel werd gegeten en gedronken. Onderwijl werd er een kaartje gelegd. We blijken beiden dol op simpele gezelschapsspellen. Voor alsnog leefde ik in de
veronderstelling dat Pee daar niet van hield! Yahtzee, pesten, dobbelen. Regelmatig worden deze er nu bij gehaald. Wat een feest. Gewoon super gezellig.
Het babyvestje is bijna klaar om in elkaar gezet te worden. Achterpand en voorpandjes en een mouw zijn al klaar. Wat rest is nog een mouwtje en de cappuchon. En dan begint het rijg-feest. Ik doe dan een poging tot matrassteek. Of ik het echt goed doe, weet ik niet. Het lijkt op dat wat in het boek staat. En het blijft doorgaans ook wel goed zitten... Lijkt me een goed teken..

Weltrusten!

maandag 10 januari 2011

Start


Vandaag begonnen we met het kaal maken van "de kamer".
"De kamer" was ruim drie jaar geleden behangen met erg mooi aubergine paars, barokprint, behang door het perfectionistische en rap werkende behangduo. Mijn moeder en stiefvader.
Dat zat er weer mooi strak op. En ging er nu weer strak af. Wel een beetje met pijn in het hart.

Maar het moest eraf, geen barokprint voor een babykamer. Iets fris, iets nieuws, iets anders..
Geheel in stijl begonnen we laat. Maakt niet uit, we begonnen tenminste. Bruut werd alles eraf gestoomd met dat wat we wel een van de beste uitvindingen sinds de radio mogen noemen; het behang-stoomapparaat. In een poep en een scheet lag het behang eraf. Het maakte de kamer gelijk een stuk ruimer.
Den kop eraf! Nu nog bedenken wat er precies voor in de plaats komt :-)
's avonds had ik weer een naailes. Hoe goed ik de tassen ook van te voren wel overwogen had ingepakt, toch kreeg ik het voor elkaar om zonder een van de meest belangrijke onderdeel van het boxkleed te vertrekken. Wel de hoes, maar niet de vulling, het oude boxkleed. Juist....
Gelukkig had ik het rompertje nog achter de hand, ja, weet u het nog, het rompertje. En die zelfgeknipte biasbandjes. Een drama! Maarr,uiteindelijk, na wat goede tips, zag ik het licht. En komt er een eindproduct aan en tegen die tijd ook een foto. Leuk leuk leuk. Eenmaal helder hoe het moet, beginnen de handjes te jeuken, dit zal niet het laatste rompertje worden dat vervaardigd wordt!

Weltrusten.

zaterdag 8 januari 2011

Waren we weer!

Zoveel in mijn hoofd om te schrijven. Maar geen tijd voor gemaakt. En met onder andere mijn verjaardag, alle feestdagen, het bezoek, gereis en gesnaai, een nacht niet slapen, maakte dat het nu tijd was voor....gewoon even aankeutelen. De dag begon voor mij al vrij laat. En Spike maakte het alleen maar later door met een andere hond te ruziën om een boomstammetje. Zie je het voor je, zij aan zij rennen, allebei dezelfde stok in het muiltje en grommen maar.

Niet dat ik mij daar druk om kon maken, het andere bazinnetje daar in tegen wel. Ik had alle vertrouwen erin dat er niets zou gebeuren. Maar na 1,5 rondje park, wou ik ook wel weer naar huis. ( Tijdelijke!!!) dementie deed mij er niet aan denken om even iets als "los" te roepen. Toen ze nog bij me liepen. En op afstand werkte natuurlijk niet.. De mevrouw besloot dit te herhalen en Spike liet samen met het andere hondje keurig los. Zij waarschijnlijk met klotsende oksels verder, ik kon alleen maar lachend naar huis lopen. Letterlijk uitgelaten kwamen we thuis.

En terwijl het kacheltje nu door de stevige wind staat te brullen, maak ik nu eindelijk tijd voor een update. Ik heb deze week ook niet stil gezeten. En dankzij Pee, die als stok achter de deur functioneerde, ( ik riep dat ik wou verven maar beginnen zo lastig vond en acuut moest ik alles laten vallen en mijn verfspullen pakken, Pee is van de afdeling nonnonsense, u hoort het..) heb ik sinds tijden weer eens geschilderd. Het is nog niet af. Ik ga nog even bedenken wat ik met de linkerarm ga doen en de achtergrond. Maar jongens, wat fijn om te doen. Een stiekeme passie..

En links van mijn laptopje ligt een nieuw breiproject. Het breien van een vest met dunne wol voor mijzelf heb ik even opzijgelegd, geheimpje; ik houd niet van uithalen.. En daarvoor in de plaats maak ik nu een "manteltje met
capuchon", een patroontje dat ik al surfend vond. Het is van Phildar.com.


Klooi ik nu even verder aan!

zaterdag 1 januari 2011

Nieuwjaar

Dooiend begonnen we met ons nieuwe jaar. Onze ochtend begon om een uurtje of 12.00. Het einde van de ochtend begon om 16.00. Eindelijk weer op je gympies de deur uit stappen. Stappen, niet schuifelen. Het was tijd voor een wandeling.
Spike en ik liepen langs het kanaal. Het park was onbegaanbaar, modder tot aan je oksels zeg maar. En geen laars te bekennen aan mijn voet. Enkel gympies. Dus wij kozen voor het hazenpad.
Af en toe moest Spike liggen vanwege voorbij wandelend en fietsend verkeer. Ik had koekjes mee en daar wou hij wel even zijn beste beentje voor voorzetten. "Spike hier!" Mijn vinger wees naar beneden. Als ene dolle rende hij op mij af. Mijn hand bewoog plat omlaag. Spike, af! En daar ging hij, wachtend op de beloning. Hij wist het dondersgoed. Die koekjes had hij al lang in de smiezen...De fietsers reden voorbij en de vrouw zei net te hard tegen haar man:
"kijk, een "
goedluisterende hond"
" Ja, nu wel..."Dacht ik. Ja nu wel inderdaad, laten we die lijn voortzetten en eerlijk is eerlijk. Op een paar dingen na doet hij het ook hartstikke goed. En daar liet ik het bij.
Wat een raar gezicht. Ineens besefte ik me hoe lang het geleden was dat al
les niet bedekt was met sneeuw. Hoe lang het groen verstopt had gezeten.
Dooi gaat altijd gepaard met mijn zin in tuinieren. Mijn groene hart begon al
we
er te bonzen, de handen te jeuken. Het voelt al bijna aan als "de tijd om te kijken wanneer er
een schop in de grond kan". Mijn tweede tuinjaar op dit complex zou dan beginnen. En voor de oplettende lezer die zich op dit moment af vraagt, hoe ze dat toch wil gaan doen met een buik die in mei een kindje moet leveren.... Nou, daar hebben we bij stil gestaan. Ook ik moest toegeven dat spitten toch echt niet een goed ideetje is in deze staat. Vrienden zijn al geraadpleegd, voorbereid om mij een periode een handje te helpen. Zodat ik niet een tuinjaar hoef over te slaan. Maar ook niet eindig met een bos onkruid. Ja, ik leer het wel grenzen aangeven..
En al dromend liepen wij verder maar met genoeg oog voor de schoonheid om ons heen. Mijn hobby is tegen de zon in fotograferen. De zon vastleggen. Altijd weer een ander effect. Zo kon deze zich ook bij de verzameling voegen..
Met rode wangen eindigden wij weer thuis. Home sweet home.