zaterdag 27 juni 2009

En ze kwamen met velen.

.
Geïnspireerd door mamamuis, dacht ik: "verhip, hoe zou het met de bonen zijn?" en wandelde mijn tuin in. Weliswaar een dertigste van wat zij heeft. Maar dat maakt het niet minder.Ik greep mijn kans, tussen de stortbuien door, met beide handen aan. Met mijn vergiet onder de arm en in mijn hand een mes, stapte ik naar buiten. De bonen waren groot genoeg. Tijd om te oogsten!
Gefocust op mijn prachtbonen, vielen die glibberige jongens mij niet op. Maar eenmaal alle bonen binnengehaald te hebben zag ik iets in mijn linker ooghoek voorbij glijden. Ik draaide bij.... en bij... en bij.... "Pot jan dikkie" zou mijn opa zeggen, ik zei wat anders.... Enfin, de hele familie slak over de vloer! Ja maar dat feestje gaat mooi niet door! Vijf tuinbonen doorboren, meer dan genoeg voor jullie. De resterende boontjes moeten nog even blijven hangen en tot nader orde verder groeien. Alles is voor Bassie, in dit geval, Lotje. Dus moven jullie!
Ik liet er geen gras over groeien en besloot de slakken met de vingers te pakken. Voordat ze uit het oog geglibberd waren. Het leek wel alsof er geen einde aan kwam. Ik zag door de bonen het bos niet meer. En besloot het bij een stuk of tien te laten. In de emmer ermee. Misschien had ik van te voren moeten bedenken dat dat slijm... niet makkelijk van je handen af gaat. En terwijl ze een ontsnappingspoging deden, riep ik om tijd te rekken: "mijn Jongens, jullie gaan op reiheisssss!". Nog net op tijd arriveerde ik bij de emmer en wandelde ermee richting de steeg. En looste ze bij het bosje waar Lara met regelmatig gesignaleerd wordt. Ze liet me weten dat het er..erg groen was. Onkruid, harstikke lekker..
En waag het eens om terug te komen!

vrijdag 12 juni 2009



In het kader van "de draad weer oppakken", werd de verfkwast in den hand genomen en zie hier het resultaat. Wat kleur toch doet met ruimte...

zaterdag 6 juni 2009

We gaan door

Het huis is van de baan. De knoop is doorgehakt. De onduidelijkheid zou nog wel 5 weken duren. Tegen die tijd zou onze vakantie al voorbij zijn en onze energie ook. Het was duidelijk even bitter, nog steeds. Maar dit gingen we niet trekken. En zo namen we weer zelf de touwtjes in handen.
Om nou te zeggen; joepie.. nee. Maar de rust keert wel zo langzamerhand terug en daarmee ontspant je lichaam ook. En dus geen topdag vandaag. Full-time hoofdpijn en accuut verkouden. Ja, het was te verwachten. Ik denk dat alle hersenkronkels mijn hoofd uit kruipen maar dat niet allemaal tegelijk kunnen. Ze staan in de file voor mijn oren en dat zorgt voor enige vorm van overlast. Andere namen een sluiproute via mijn neus. Maar je weet wat ze van sluiproutes zeggen ( nee? Ik ook niet, maar ik bedenk het bij deze, ook die raken verstopt...).

En toch he? En toch kon ik het niet laten om mijn mooie handschoentjes aan te trekken en even de tuin in te gaan. Ik nam de courgettes in mijn armen en vertelde ze dat ze een grotere kamer kregen. Ik zeg het je, ze sprongen een gat in de lucht. De bonen voelden zich inmiddels niet meer serieus genomen en konden wel wat gezelschap gebruiken. Dus die babbelen nu met de nieuwe buren, meneer Peterselie, mevrouw Bieslook en Mejuffrouw Basilicum. Het wordt een gemixte buurt want een dezer dagen komen er ook Afrikaantjes wonen. Het heeft even op zich laten wachten maar het zal dan nu eindelijk gebeuren..
En ik? Ik voel me al een stuk meer thuis....

donderdag 4 juni 2009

Stemmen

Subtiel zeilde ik met mijn fietsje door de bocht. Met nog een half uur te gaan, mijn ene hand aan het stuur en in mijn andere hand mijn paspoort en twee stemkaarten. Ik was een gemachtigd mens met een last minute actie.
Ik zette mijn fiets keurig in het rijtje en stampte naar binnen waarnaar ik bijna een tegenligger schepte..
In de zaal zaten vier mensen op een rijtje. Bij de eerste stond al iemand, dus hup, voorsorteren naar de volgende. "Ooh, mocht dat niet? Oh, achteraansluiten? Oh, dát is achteraan... Oeps...".
Braaf gaf ik mijn paspoort af en werd ik met twee langwerpige stemkaarten opgescheept. Ik mocht naar het stemhokje. Tjee, met een potloodje nog wel... Uhh, waar stond mijn partij ookal weer....Andere ook netjes inkleuren. Het opvouwen was nog een heel karwei. Man, ik mocht er wel een cursus voor volgen. Eenmaal alles bij elkaar geraapt, draaide ik mij om naar de mensen die mij met opgeheven wenkbrauwen gevolgd hadden vanaf moment een dat ik een voet binnen het stemlokaal zette. In mijn hoofd was ik veranderd in een machtig politicus die in slowmotion zijn stemkaarten voor de toegestroomde pers, in die vuilnisbak met die gleuf erin zou stoppen. Ik kon mijn lach niet voor mijn denkbeeldige publiek inhouden. Met een enorme grijns bewoog ik , als gemachtigd mens, mijn arm naar beneden om de stemkaarten in de stemcontainer te stoppen. "klik-klik-klikklik--klik. Even naar de camera kijken? " De fotografen in mijn fantasie hadden even de tijd nodig om hun world-press photo te maken. En daar wou ik natuurlijk wel lijdend voorwerp van zijn.
Plots klonk er een schelle stem; "stopt u uw paspoort niet in de stemcontainer???"Mijn dagdroom werd abrupt verstoord. De hordes fotografen gevlogen. Just me and the stembiljetten. En de als versteende stembureau-mensjes die al die tijd net deden alsof ze er eigelijk niet aanwezig waren keken mij nu met grote geschrokken ogen aan. Mijn god, actie op het stembureau....
Mijn glorieuze moment eindigde hier. Ik verplaatste mijn paspoort met een overdreven grote boog naar mijn andere hand. Omdat de situatie toch al niet erger kon, kraamde ik uit "ohh, dan zou de container open moeten, fraude, fraude!!!". Mijn humor werd niet beantwoord. Ik besloot met een rechte rug richting mijn fiets te lopen. Ik liep niemand omver. En groette beleefd de volgende.
Gelukkig hoeft dit maar een keer in de 5 jaar...