Geïnspireerd door mamamuis, dacht ik: "verhip, hoe zou het met de bonen zijn?" en wandelde mijn tuin in. Weliswaar een dertigste van wat zij heeft. Maar dat maakt het niet minder.Ik greep mijn kans, tussen de stortbuien door, met beide handen aan. Met mijn vergiet onder de arm en in mijn hand een mes, stapte ik naar buiten. De bonen waren groot genoeg. Tijd om te oogsten!
Gefocust op mijn prachtbonen, vielen die glibberige jongens mij niet op. Maar eenmaal alle bonen binnengehaald te hebben zag ik iets in mijn linker ooghoek voorbij glijden. Ik draaide bij.... en bij... en bij.... "Pot jan dikkie" zou mijn opa zeggen, ik zei wat anders.... Enfin, de hele familie slak over de vloer! Ja maar dat feestje gaat mooi niet door! Vijf tuinbonen doorboren, meer dan genoeg voor jullie. De resterende boontjes moeten nog even blijven hangen en tot nader orde verder groeien. Alles is voor Bassie, in dit geval, Lotje. Dus moven jullie!
Ik liet er geen gras over groeien en besloot de sla
kken met de vingers te pakken. Voordat ze uit het oog geglibberd waren. Het leek wel alsof er geen einde aan kwam. Ik zag door de bonen het bos niet meer. En besloot het bij een stuk of tien te laten. In de emmer ermee. Misschien had ik van te voren moeten bedenken dat dat slijm... niet makkelijk van je handen af gaat. En terwijl ze een ontsnappingspoging deden, riep ik om tijd te rekken: "mijn Jongens, jullie gaan op reiheisssss!". Nog net op tijd arriveerde ik bij de emmer en wandelde ermee richting de steeg. En looste ze bij het bosje waar Lara met regelmatig gesignaleerd wordt. Ze liet me weten dat het er..erg groen was. Onkruid, harstikke lekker..En waag het eens om terug te komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Iets te roepen? Deel het!