maandag 25 juli 2011

Home sweet home


Thuis is samen pannenkoeken eten met Pee *


*en al etende naar een filmpje loeren.

Home sweet home is een initiatief van Barbamama.


Published with Blogger-droid v1.7.4

woensdag 20 juli 2011

Cordaid Memisa


Zoals wel eens eerder vermeld, staan er her en der in mijn huis stapeltjes boeken. Stapeltjes die smachten om verkocht te worden. Gekregen van Ie. Ze wou een aantal boeken richting de kringloop brengen nu haar studie Bijbelwetenschappen was afgerond, maar daar stak ik een fijn stokje voor. Want ik wou ze wel verkopen voor het goede doel.Om de paar dagen plaats ik nieuwe boeken op Marktplaats of herplaats ik de oude. In de tussentijd zijn er al flink wat verkocht voor het goede doel; Kiva.
Maar..het komende half jaar wordt het goede doel: Cordaid Memisa zij zet zich in voor een structurele verbetering van de gezondheidszorg in ontwikkelingslanden. Zoals velen, werd ik ook geraakt door de laatste aflevering van Babyboom waarbij drie net bevallen stellen naar Kameroen afreizen en daar de schrijnende situaties van zwangere vrouwen liet zien. De beelden staan me nog op mijn netvlies. Het raakte me des te meer omdat ik zelf onlangs moeder ben geworden. Het contrast van de omstandigheden waarin die vrouwen moeten bevallen. Ook wanneer er complicaties zijn en ze eigenlijk naar het ziekenhuis moeten maar niet kunnen. De onhygiënische ruimtes. Maar ook de ondervoede kindjes. En natuurlijk is dit al tijden zo schrijnend maar dit was de aanleiding om mij daarvoor in te zetten.
Rechts staat een teller met de laatste stand van zaken m.b.t. de opbrengst van de verkoop. En hier zal ik ook updates geven. We beginnen met 11,82 want er zijn onlangs twee boeken op de post gedaan!

zondag 17 juli 2011

Bij ons in de toijn 3.

Ik maakte vaart. Kabouter had net zijn voeding gehad en lag te snurken.
Tijd voor een uurtje tuin. Om mij heen vlogen de zwaluwen laag vlak voor de fiets langs..






Fijn, het gaat dus regenen..Misschien had ik toch buienradar even moeten checken.
In mijn lange rok, dit keer groen, baande ik mij een weg door de tuin en de hoeveelheid regen viel mee. Ook al was ik een weekje niet geweest, het lag er allemaal prima bij. Ik startte mijn pluk-en-schoffel-sessie waar nodig.
De voorgezaaide augurkplant kreeg een plekje in de daarvoor bestemde strook. Zijn vriendjes; de gebroeders pompoen en courgette stonden er al een potje te groeien. Helaas konden mijn komkommerplanten er niet naast gezet worden. Deze zijn tijdens het zaaien gesneuveld. Wellicht dat ik een kant en klare op de markt koop. U merkt het, de kalebas-achtigen zijn bij Lotje in trek.
Tijdens het los scheppen van de uien die in mijn optiek al klaar waren, overdacht ik ons gesprek over kabouter nog, eerder die ochtend. Kabouter die nog niet helemaal zichzelf was na afgelopen donderdag, de dag van de prikjes. Na wikken en wegen over de timing, zei ik na een gesprek snotterend dat we ze nu dan toch maar moesten geven en nog even door snotterde toen ze de prikken in kabouter, nog vredig op mij slapend, in zijn benen zetten. Bij de eerste werd er al slapend gemopperd. Bij de tweede werd hij goed wakker en zette het op een brullen met een pauze tussen de uithalen die voor je gevoel net wat te lang duren. En haal maar weer adem...
Kabouter kreeg koorts, was hangerig, huilerig. En was een paar dagen van slag. Pee vond het wel lang duren en hij huilde meer dan we van hem gewend waren..."tja" zei ik, "het zal de nasleep van de prikken wel zijn. En...zo gek veel huilt hij toch niet ..toch?"Maar toch, nog een ruime week en dan zou ik weer gaan werken. Twee daagjes weliswaar maar ...zou het wel goed gaan? Zouden ze hem kunnen troosten, snappen wat hij nodig had. En dan moet ik zeggen dat ik nog in een luxe-positie zit. Kabouter zijn oma en een dinnetje passen elk een dagdeel op in de week en voor de rest redden Pee en ik het zelf. En natuurlijk komt het goed. Maar toen ik mijn fietsje thuis tegen de muur zette en kabouter hoorde huilen.....
Pee zag mijn bezorgde bambi-ogen en stelde me gerust. Hij had niet lang geslapen helaas maar had daarna gespeeld en in de wipstoel gezeten. Hij was nog maar net " zo" . Het was duidelijk, je kon doen wat je wou, het was tijd om te drinken. En met de borst in zijn gezichtsveld kalmeerde hij aanzienlijk.
Ik kreeg een ingeving. Pee, geef me dat boek eens aan als je wilt, die uhhh, over die sprongetjes.. Een feest van herkenning zeg ik je. Al lezend riepen we ohhhhhwwws en aaaaahhhs uit.

Vandaar!!...

Ons ouderhart was weer gerust gesteld.

maandag 11 juli 2011

Home sweet home: 2


Na een uurtje werken aan het ontwerpen van een voorkant van een scriptie voor haar, was het tijd om met een mopperende kabouter de hond uit te laten.
Kabouter was met tien stappen in dromenland en Spike stond te popelen om baantjes te trekken.
We passeerden de rij met bomen, zoals altijd, toen ik vanuit mijn ooghoek een rekje zag staan. He-le-maal alleen onder een boompje.En hij zag er wel heel erg uit alsof hij daar was achtergelaten.
Gezien mijn gezelschap, een hond plus baby, bleef het bij kijken.
Eenmaal thuis vond het volgende gesprek plaats:

Pietiehhhh?
Ja?
Ik heb een rekje gezien...voor plantjes
oh?
Wil jij straks voor mij kijken, ahtoeeeee? Ik durf dat niet
Jawel, straks.
Maar straks is ie weg....
Ja, misschien, maar als het moet, dan staat hij er nog..
Okeej..


Hij stond er nog, na informeren bij een bewoner, bleek hij bestemd te zijn voor het grofvuil. Prima! Over tot de orde van Lotje...joepie!! Gaan we nu even bedenken wat voor prachtige potjes en plantjes daarop komen te staan...

Home sweet home is een initiatief van Barbamama.

zondag 10 juli 2011

zaterdag 9 juli 2011

DWZI de eerste en gelijk ook late editie



Tja, dat krijg je.... Roep je dat je vrijdags iets gaat posten en wordt het zaterdag. Beter laat dan uhhn..nooit?

Daan en Roos zijn een jaar geleden gestart met DWZI geinspireerd door Jill's Today I Saw, waar inmiddels vele bloggers aan meedoen. Ik vind het een leuk handvat om aan de hand daarvan te gaan schrijven. Dussss daar gaaaaannne we dan!

Deze week zag ik...
Snotverjoppie....

Dat kabouter al een flinke lange slungel aan het worden is en bijna niet meer in zijn wiegje past. We hebben denk ik nog een speling van een ruime tien centimeter en dan stopt het wiegjes-tijdperk. Het verbaasde natuurlijk niemand dat we geen dwerg van een kabouter kregen. Maar toch kan ik me verwonderen over zijn lange iele stelten.
Maar goed, gedurende die 10 centimeter die we nog hebben, kan ik hem nog lekker instoppen met dit zelfgemaakte hoesje. Deze stof stamt uit de kleine-Lotjesperiode. Ik ben er altijd verliefd op geweest. Bloemetjes rulez. groen met oranje rulez...en ik kreeg het prachtige stukje stof in mijn bezit. En zo veranderde een enorm laken in een dekbedhoesje. Ik denk dat de reststof wordt omgetoverd in een slaapzakje..

zondag 3 juli 2011

Bij ons thoijs in de toijn;1


In de serie: "bij ons thoijs in de toijn" zal ik elke zondagse zondag proberen iets over de volkstuin te vertellen.
Zoals u wellicht weet is het baren van een kind midden in het seizoen ook niet een aanrader wat volkstuinen betreft. Maar gelukkig maakt dat verder geen drol uit.
Al dagen had ik bedacht om een blogje te schrijven over de stand van zaken in de tuin tijdens een van mijn bezoekjes. maar het kwam er niet van, dat heb je soms.
Die bewuste avond stond ik met mijn blote voetjes in de tuin, graaiend naar onkruid, de inhaalslag was nog steeds gaande maar er zit ECHT ontwikkeling in.Heerlijk, de verkoelende aarde tussen mijn tenen. De rabarber brulde de grond uit als nooit tevoren, de aardappelen waren al bijna 30 centimeter hoog. En de uien gingen samen met de, voor een weeshuis aan knoflook, ook als ene dolle. Ik plukte mij het ongans en het zweet droop en droop en droop en.....
U begrijpt, ik was niet bepaald het meest frisse figuur dat op het complex rond liep. Het moet nogal een beeld zijn geweest, een hoofd als een tomaat, met vegen aarde erop. Een zwieperende rok paars als kool en een stel zwarte blote voeten eronder.
Buiten adem zat ik op mijn bankje, mijn conditie moet zijn comeback nog maken, toen ik de goudsbloemen ontdekte die zich van vorig jaar zelf hadden uitgezaaid. Geweldig! De buurman raadde me aan zoveel mogelijk eraf te snijden, dan kwamen er des te meer bloemen aan. Weer wat geleerd... Ik nam het van hem aan en begon met plukken.
Omdat het donker werd, besloot ik af te ronden. Met een enorme bos rabarber voor Pee, mijn slippers in de fietstas gezien mijn inmiddels zwarte voeten, met daarin gestoken, de bos goudsbloemen, toog ik af naar huis. Volledig zen, nog steeds op blote voeten, fietste ik de straat in. Ik had inmiddels een dusdanig verwilderd uiterlijk dat de hele straat mij nakeek. "goh Lot, naar de tuin geweest?"
Ja en het was heerlijk...terug naar de basis.. Ik zag er niet uit maar, who cares?
Ik in ieder geval niet :-)