maandag 26 november 2012

De schatten

Ik tuurde gefronst voor mij uit.
Waar zou ik nou weer eens een kraampje kunnen regelen voor Maak het voor Maud. De overgebleven schatten verkochten zichzelf immers niet. En eigenlijk, ja...eigenlijk....was deze tijd ook zeer geschikt om een kraampje te bemannen...
Maar het was er nog niet van gekomen, getuige mijn blog dat stil stond.. Pee was geopereerd aan zijn knie en daardoor bepaald niet mobiel en kabouter was op zijn zachtst gezegd, niet te pruimen. Anderhalve week meerdere keren wakker s'nachts en hangen aan mama. Alleen de verzorging.  Phoe, dat was wel pittig. En daarnaast vonden er ook nog spannende voorbereidingen plaats voor een plan waar ik later meer over verklap.
Maar toch, dat moest  te regelen zijn.
Ik brainstormde met de mama van Maud. En ze gooide een optie in de groep. En ik stuurde gelijk een mailtje vanachter den kompjoeterd.

*pling* deed het de volgende ochtend. "Wat een goed initatief en wat fijn dat je aan onze markt dacht".
Ik belandde in een warm bad.

De schatten van Maak het voor Maud zullen weer in the picture staan en schitteren om zoveel mogelijk centjes binnen te halen voor stichting Maud voor Leven die zich actief blijven inzetten, nu voor andere gezinnen van kinderen met neuroblastoom.. En wel op:

 Zondag 16 december van 9:00 tot 17:00 op de streek kerstmarkt
bij Doepark Nooterhof in Zwolle



vrijdag 9 november 2012

143,144 Poging van wanten


Het jasje vond Pee een paar maanden terug
in de kringloopwinkel...

Het resultaat was er al lang. Voor het eerst haken op de bonnevooi. Een patroon loslaten., uithalen en overnieuw proberen..Ik heb er veel van geleerd en het is nog wat geworden ook. Maar ja, het moment om even te gaan bloggen, daar in the mood voor zijn, mwa, niet echt. En zo was er een weekje pauze. Ook wel eens fijn.
Deze set wanten was de simpele maar ook meest praktische editie en met koortjes, niet te lang, niet te kort, zonder duim, iets langer zodat hij makkelijk onder het jasje kon. We hebben er al dankbaar gebruik van gemaakt.
De eerste keer wou kabouter ze alleen maar utitrekken maar dat hield vrij snel op. Ik denk dat de koude wind hem er toch een beetje van weerhield.
En we gaan nogal eens de hort op. Kabouter is nogal een buiten-kind. Gekscherend roep ik wel eens dat het tijd wordt dat hij uitgelaten wordt. Het is feilloos te merken, meneertje wordt ongedurig, gaat wat in de buurt van de deur hangen of, nog beter, brengt me zijn schoenen en of laarzen. Nee, dan kan ik niet weigeren. Dan is het tijd. Net als nu, tijd om naar bed te gaan. Aangezien kabouter al twee keer in twee uur tijd verdrietig en plots snotterend wakker werd, verwacht ik nog wel herhaling hiervan in de nacht.
Ik hoop dat de uien onder zijn bed, het luv-smeersel en het kussen onder zijn matras de truuc zijn.