woensdag 8 juli 2009

Lara

De tijd in ons huis staat niet stil. We leven intensief door. Het gaat weer heerlijk. We kunnen weer verder klussen in ons huidige huisje. En genieten van alles om ons heen.
De dieren zorgen ook voor de nodige spektakel, what else is new? De laatste tussenstand voor Lara is 4 vogels naar den vogelenhemel. Eergisteren besloot ze dat het tijd was voor een inhaalslag en besloot er twee achter elkaar van haar eigen grootte aan te voeren. Goed, tot zover het nut van een belletje. Wel geven die belletjes me regelmatig het gevoel dat het kerst is. Alsof er een arreslee voorbij rijdt. Oh nee, het zijn Lara en Vinnie maar die mee wandelen.. En zo beland ik weer terug op aarde.
Gisteren kwam ik thuis, opende de achterdeur en zag voor mij een hoopje ellende. Lara die wat mat uit haar ogen keek, ze zat onder de troep, stonk als een bunzing en liep wat mank... Oh jee.... Dus dat werd een bezoekje aan de dierenarts. Hij stelde vast dat ze of a: gebeten was door een hond, ze had namelijk een gaatje onderin haar buik. Of b: ze was op iets scherps gevallen. Arme Lara. En bijna arme dierenarts. Want hij voelde ergens waar het pijn deed en hoppaaaaah, daar ging haar pootje met uitstekende nagels. De dierenarts was allert en stapte opzij. Net op tijd.. Het commentaar van de dierenarts dekte de lading wel: "hmm, daar zit wel karakter in...", terwijl hij weer een stapje dichterbij deed. "Ja, maar we hebben haar wel zo opgevoed dat ze veel kan hebben", probeerden we nog te zeggen terwijl we haar terug stopten in haar mandje. Er klonk nog even gebrom. Ik weet niet of hij overtuigd was door deze bezorgde "ouders"... Wij keerden in ieder geval terug met genoeg medicijnenvoorraad om het wondje goed te laten herstellen. En Lara knorde weer tevreden en onschuldig toen we haar weer op de bank legden..