zaterdag 24 december 2011

Kerst

Tja, daar zit je dan, nog een zes op de klok. You don't fool kabouter. Zes rules. Om zes uur 's avonds stort hij in. En om zes uur 'sochtends is hij present. Of half zes, kan ook. Ik moet dan wel lachen om mezelf. Wat een verschil, wie had gedacht dat ik nu regelmatig om dit tijdstip actief zou zijn. Dat wil zeggen, ik neem even plaats achter den compjoeter en kabouter neemt plaats in de box naast mij en hangt een beetje de hangbaby uit, stapt van de ene naar de andere kant om vervolgens weer even een praatje af te steken naast mij. Onderwijl ronkt Pee nog een tijdje door, de verantwoordelijke voor de laatste fles.
Onze kleine kerstboom staat er nog, scheef en wel, schittert als nooit tevoren. Gelijk aftuigen vind ik ook zo bruut. Het is een beetje een invalide boom maar gekregen vlak voordat ik mijn eerste echte flatje kreeg en er moet heel wat gebeuren wil deze het veld ruimen. Ik weet nog goed dat deze echte neppert een van de eerste dingen was die er stond, enkel lichtjes. Maar hij stond wel. Man, wat was dat magisch die tijd. Rondscharrelen in zo'n kale ruimte met langzaamaan het besef dat alles van jou was. Geen keukens meer die gedeeld moesten worden, rumoerige nieuwe huisgenoten die toch net niet zo leuk waren als die daarvoor, met een stuk zeil van drie meter de stad door fietsen naar je nieuwe huis.. Uiteindelijk heb ik er maar een jaar gewoond, leerde Pee kennen en die had een poepig kabouterhuisje waar ik samen met Kat Vinnie, die mee reisde in de reismand, zo gaande weg regelmatiger te vinden was dan in mijn eigen huis. En zo geschiedde, ik ging over.
Deze kerst hebben wij het heerlijk rustig gehad. Weinig op de planning, tijd om aan te keutelen en van elkaar te genieten. Op de vierkante meter, in ons kabouterhuis met dit jaar ook een echte kabouter. Met kerst hoort bij ons inmiddels onlosmakelijk ook Serious Request van 3FM. We volgen de actie al jaren en elk jaar wordt er een plaatje aangevraagd.  Als dan de ontknoping daar is, kan de kerst echt beginnen. De eerste traditie voor kabouter. En velen zullen er nog komen.




zaterdag 10 december 2011

Zoekt den roze bril

Kabouter heeft geen tijd te verliezen, er is maar een richting en dat is vooruit. De meest passende omschrijving van kabouter is deze: de baby die geen baby wou zijn. Eenmaal zijn voetje op deze aarde was het helder, in dit lijfje kan ik te weinig, ik wil rennen, vliegen, springen. En ik, ja ik moest daar ook wel even aan wennen dat het net even wat anders liep dan in de boekjes.
Hij is nu 7 maanden, op de kop af, tijgert door de kamer en trekt zichzelf in de box op tot staand. En de processen die daaraan vooraf gingen waren op zijn zachts gezegd...vermoeiend. Weliswaar afgewisseld met alle hilarische momenten van triomf, de malle gezichten. Het is een clown met een vurig karakter en echt, ik had niet anders verwacht. Hij bestaat uit delen van ons, onze voorouders en zijn nieuwe zelf. Zo klein als hij is, weet hij ons al een spiegel voor te houden. Zo heeft hij zijn moeder weten te vertellen dat er nog meer rust moest komen, gas terug, een flinke dot. Voor het moment zelf is het soms niet zo leuk, als je tegen je eigen muur op knalt en het ineens met regelmaat even niet ziet zitten. De gebroken nachten waren funest voor mijn hoofd. Maar kabouter laat mij zien wat er toe doet, scheidt het kaf van het koren, toont de hoofdzaak van het leven..
En hier zitten we dan, kabouter peuzelt aan een banaantje en eet ondertussen zijn stoel op en ik...pak het bloggen weer op. Even met de billen bloot, zoekt haar roze bril. Life is good. Het zit hem in de kleine dingen.