Het moment van de waarheid, zo voelde het wel een beetje
Of een mijlpaaltje..
Want het was zover, 20 weken verder. Over de helft zelfs, 20 weken plus een dag.
Het gevoel was goed maar de zenuwen waren ook goed aanwezig. Als alles maar goed was, dacht ik. En wat het zou worden, zou mij een redelijk grote biet zijn. Een leuke bijkomstigheid, vooral voor Pee. Het was zijn wens om te weten wat er in dat buikje zat. En neen, geen aapje.
Een heel gezond kindje. Een bijzonder actief kindje dat niet wou blijven liggen. De "wat is het druk", "het wil niet stil liggen", "de baby is wel actief hoor !"en "wat heeft u gehad, koffie??", waren niet van de lucht. Of ik verbaasd was? Uh... nee... Er zit NU al een eigenwijze drukke kop op dus.. Maar alles was goed. Het was geslaagd op alle punten. En het buikje van het beebje groeide goed, liep zelfs een beetje voor. Ik voorzag het kindje goed van eten bleek wel...
Het was alsof er twintig kilo van mijn schouders viel. Alsof ik weer recht kon lopen.
Na de echo besloten we samen wat te eten, de erkenning te regelen en ......een eerste pakje kopen. Dat durfde ik nu wel aan. Wat natuurlijk een klein feestje was natuurlijk. Want wij liepen daar in de winkel en wezen aan wat leuk was, konden gericht kijken. Ons feestje.. De rest wist natuurlijk niet dat we net een geslaagde echo hadden gehad..
Na een hele gezellige middag, kwamen we thuis. En besloot ik mijn das af te maken. Morgen een foto..
En wat het wordt? Een jongen of.....een meisje? Een baby natuurlijk!