dinsdag 28 december 2010

Gluren

Vandaag mochten we even gluren naar jou.
Het moment van de waarheid, zo voelde het wel een beetje
Of een mijlpaaltje..
Want het was zover, 20 weken verder. Over de helft zelfs, 20 weken plus een dag.
Het gevoel was goed maar de zenuwen waren ook goed aanwezig. Als alles maar goed was, dacht ik. En wat het zou worden, zou mij een redelijk grote biet zijn. Een leuke bijkomstigheid, vooral voor Pee. Het was zijn wens om te weten wat er in dat buikje zat. En neen, geen aapje.
Een heel gezond kindje. Een bijzonder actief kindje dat niet wou blijven liggen. De "wat is het druk", "het wil niet stil liggen", "de baby is wel actief hoor !"en "wat heeft u gehad, koffie??", waren niet van de lucht. Of ik verbaasd was? Uh... nee... Er zit NU al een eigenwijze drukke kop op dus.. Maar alles was goed. Het was geslaagd op alle punten. En het buikje van het beebje groeide goed, liep zelfs een beetje voor. Ik voorzag het kindje goed van eten bleek wel...

Het was alsof er twintig kilo van mijn schouders viel. Alsof ik weer recht kon lopen.
Na de echo besloten we samen wat te eten, de erkenning te regelen en ......een eerste pakje kopen. Dat durfde ik nu wel aan. Wat natuurlijk een klein feestje was natuurlijk. Want wij liepen daar in de winkel en wezen aan wat leuk was, konden gericht kijken. Ons feestje.. De rest wist natuurlijk niet dat we net een geslaagde echo hadden gehad..
Na een hele gezellige middag, kwamen we thuis. En besloot ik mijn das af te maken. Morgen een foto..

En wat het wordt? Een jongen of.....een meisje? Een baby natuurlijk!

donderdag 23 december 2010

Jas

Het mag dan hartje winter zijn. Ik loop nog gezellig in mijn voor/najaarsjasje van wol. Wat een topkoopje in nieuwstaat en dat op een rommelmartk notabene. En hij zit zo leuk getailleerd.. Dat krijg je als je smaak retro is en niet hip. Hoewel, met de revival van de jaren zestig, zeventig mode, kom ik soms aardig in de buurt.
Getailleerd dus... Juist, op zich is dat nog wel van toepassing. Maar die buik he? Ja, die buik groeit mooi door. Ik had een mooie ballon over de breedte (?) volgens de verloskundige. "Ja he!" beaamde ik vanochtend. Niet echt luisterend naar de uitspraak. Ik was bezig met het luisteren naar het hartje. "Het"scheen nogal in actie te zijn. Zoiets meende ik al te merken, gezien het geplop dat niet van de lucht was de afgelopen uren. Maar alles fris, alles keurig, meneer Kaktus is oke-met de baby. Maandag de belangrijke 20 weken echo. Spannend. De medische check-up...
Maar goed....ik had het over.....
Die ballon. Ja, die ballon maakt wel dat mijn jasje niet meer zo goed past. Zeker niet met mijn dunne laagjes methode waardoor ik het doorgaans niet koud heb. Maar, er gaat dan nu geen dag voorbij of ik word lachend aangekeken. Want die onderste knoop wil niet meer zo goed dicht. En de tweede begint ook te kieren.. Lot, wordt het niet eens tijd voor een andere jas?". Jaaahaaah, dat is zo. Maar ik moet nog even tijdelijk afscheid nemen van deze en een andere zoeken. Ik weiger namelijk in een hobbezak rond te sjouwen. Daar word k nou ongelukkig van. Ik wil me geen reus voelen.
En dus, loop ik stug door met knoop open. Ondertussen speur ik Markplaatsend Nederland af voor een goede kandidaat. Nieuw heb ik geen zin in. Dat vind ik nou zonde. Dus mocht de vervanger bekend zijn, meld ik me tussendoor.
Ter afsluiting, het grote meneer Kaktus lied.

zondag 19 december 2010

Zaterdag

Heerlijk, de verse sneeuw knisperde onder mijn schoenen. Dat ik dit nog zou zeggen.. Spike ging al sneeuw-etend verder. Dan heb je wel een boel aanbod . Uiteraard moest hij even op de foto hierna.
Leuk bij-effect van de sneeuw..En ik...ik heb mijn ritme aangepast, die fiets blijft even thuis staan en als ik aangeef dat ik even richting de winkelstraat ga, dan ben ik over een uurtje terug.
Ook scheelt het dat ik de meeste dingen om de deur heb. Werk, vrienden. Fijn gecentreerd allemaal. En mijn leven is niet volgebouwd met dingen als werk. Scheelt ook.
En zo wandelde ik in de frisse lucht naar de biologische winkel voor wat groente en fruit. Eenmaal daar alles ingezameld, sloot ik in de rij aan. Voor mij stond een bijzondere verschijning. Een inmiddels vrouw, met een reusachtige bontjas ( De bontjas van die nare mevrouw van de 101 Dalmatiers was er echt niets bij. Ik denk dan ook dat er minimaal 20 nertsen in verwerkt zaten). Kijkend naar de jas werd ik al redelijk onpasselijk. Maar dat maakt niet uit, moet die mevrouw natuurlijk zelf weten. Ik zou het niet kunnen.. Maar meer gefascineerd was ik door de combinatie van een biologische winkel en deze enorme jas. Ergens was het wel heel vreemd. Alsof je een zakenvrouw in mantelpak achterop een vuilniswagen neerzet. Heel bijzonder.
Grinnikend liep ik weer naar huis. Mijn portie beweging had ik al ruimschoots binnen.
Thuis begon ik met koken en even later stapte een vriendin binnen. Die avond zouden we naar Emily Jane White. Ze zou optreden in Sociaal Cultureel Centrum Zwolle tijdens de Legendary Minstrel Session. Wij hadden geen idee wat ons te wachten stond. We gingen gewoon.
Het was een super avond. Echter, de zangeres begon na een aantal liedjes voor ons wel wat te vervelen door het gebrek aan variëteit. En ook werd er op geen enkele manier contact gemaakt met de zaal. Misschien komt het door de setting omdat ze normaliter met band optreed en nu alleen met een celliste. Maar een mooie stem hoor. Het meest genoten heb van de band uit het voorprogramma Mirna's Fling Hun optreden was erg veelzijdig. Veel verschillende nummers en mooie maar simpele ondersteuning door de bassist en drummer. Ook kwam er een hoorn voorbij en een soort ukulele. De muziek op de site haalt het niet bij de nummers die ik live gehoord heb, deze waren een genot voor het oor. Op het regelmatig abrupt afbreken van de laatste toon na. Na een kop chocolademelk en een tijdje kletsen wandelde ik in mijn gelukkige modus terug.
Leuk detail was overigens om te merken dat de baby reageerde met bewegingen toen de muziek startte. Er werd in mijn buik druk geborreld en gestommeld.

woensdag 15 december 2010

Ikea



Pee wou wel naar de Ikea. Hij kwam er zelfs zelf mee.
" Voor de babykamer....", voegde hij er tussen neus en lippen aan toe.
Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing. Meen je dat nou serieus? "Ja, en je hebt daar ook die grote babywinkel zitten...." Uhm, volgens mij wel.. Je bedoelt die winkel die je stug Pre-anaal noemt.
Yep, zei Pee.. Nou daar hoef ik niet zo nodig in. Ik vind het nogal een stomme winkel. Met saaie kleertjes en weinig leuke dingen. Maar de Ikea daar in tegen, heb ik wel oren naar... Maarreh, kunnen we er dan ook wat anders kopen dan alleen dingen voor de babykamer?
Uhm, ja, maar niet teveel...

Op dit punt sprong ik een gat in de lucht. En binnen een uur zaten we in de auto. Wat een feest..
We spraken plechtig een budget af. En gelukkig past er niet veel in ons kabouterhuis. Maar dat maakt nog niet dat je dan niet iets koopt waarvan je achteraf denkt; mmm, waar past het eigenlijk wel? "
We kochten nieuwe kussens voor op de bank, van de kleurtjes werd ik helemaal blij, kaarsen die we na gebruik verre van afraden. Ze smelten als ene dolle en ook vrij snel. Een (houd je vast) orchidee, twee bamboesteeltjes met 2 vaasjes en toen..... kwamen we op de stofafdeling.
Eindelijk, was ik weer op de stofafdeling. Aanleiding was immers om iets te kopen voor beeb in wording en zijn of haar kamer enzo. En dat ging ik op de stofafdeling waarmaken. Ik had namelijk een boxkleed, maar de stofjes van die dingen vind ik doorgaans vreselijk. Of het lokt een epileptische aanval uit, of het is een beetje honderd in dozijn.
Een optie was het maken van een boxkleed met een boom erop. Maar toen kwam ik DE stof tegen en was accuut verliefd. Zo had ik het bedoeld! Wat een toeval!
Het tweedehandsboxkleed zal worden bekleed met de stof van de tweede foto). En het voedingskussen ga ik ook een nieuw jasje geven, zie eerste foto.
Joepie den poepie.
Mijn handen jeuken nu al om het te maken.
Als laatste mikte Pee een handpop in de vorm van een kat, in het mandje.
En spinnend van tevredenheid ging ik naar huis. Pee vond het ook mooi.
Binnen budget en veel nieuwe spulletjes...

zaterdag 11 december 2010

Uitwaaien



Spike en ik stapten de deur uit. Tijd voor een wandeling. Ik was eigenlijk wat te laat en stond op het punt om richting het park te wandelen toen een weerzin mij ineens overviel. Dat park kwam me een beetje de neus uit. Tijd voor wat anders en draaide mij om richting de auto. Spike, kom!
Hond achterin de auto en rijden maar. Op naar Wijthem. Een recreatiepark waar 's winters natuurlijk geen hond is. Nou ja, letterlijk wel. Af en toe tref je er een hondje en uiteraard een loslopend baasje.
Het weer was guur maar het was droog. Ik prijste mijzelf gelukkig met mijn wandelschoenen waarvan ik verwacht dat dit het eerste paar zal worden dat een leven lang mee gaat.
We wandelden het hele meer rond. Wat fijn, de koude lucht die langs je wangen gaat. Warme voetjes, warme handen door de handschoenen.
Kou deert Spike niet. Weer of geen weer, het is altijd weer om een te badderen. Hij sjeest altijd op een onbewaakt moment richting het water, met een scherpe bocht. Om er vervolgens met diezelfde hoge snelheid in te rennen. Prachtig hoe hij dan als een olifant in het water staat en heen en weer loopt. Alsof hij moet afkoelen. Of het nou 30 graden is of min 5. Wat me deed denken aan eerder deze week
Vanaf het begin dat Spike bij ons kwam als bijna eenjarig dominant, ontspoort, niet luisterend monster, heb ik besloten dat hij van ons altijd mag zwemmen want Spike en water waren vanaf moment een onafscheidelijk. misschien ook omdat hij bij ons een ruim scala aan mogelijkheden kreeg en bij zijn vorige eigenaren amper lang los liep en dus zelden zwom. Maar hij zwemt dus vrijwel dagelijks, tenzij er ijs ligt. Ik geloof trouwens niet dat hij het fenomeen ijs begrijpt. Afgelopen week stond hij rustig op een meertje waar deels ijs op lag, om een te verwaarlozen klein stukje brood te scoren, wat de eendjes nog niet verorberd hadden. Midden op het ijs bleef hij staan. Ik moest als een viswijfje schreeuwen om te zorgen dat hij er weer vanaf ging want met een lief uitgesproken "Spike, hier.. " zou ik het afleggen. De realiteit is dat ik het afleg op die toon af tegen eten. Verder luistert hij best goed... Maar op dit soort momenten kan ik hem wel wat aandoen.
En jawel, na twee keer brullen kwam hij in een rustig drafje op me af gelopen met een blik van, waar heb jij last van?". Waar ik last van had? Potver de potver..... mopper de mopper, aanlijnen mopper de mopper, stomme hond... adem in en uit. Moest ik toch bijna in mijn staat de plomp in.. onder het ijs, ***ver, en dan..en dan..
Maar goed, het liep goed af, anders liepen we vanochtend niet samen bij het grote meer. Voor mij ook nog een persoonlijke overwinning, de auto en ik zijn niet ontspannende vrienden. En toch deed ik het. Pee, viel bijna om van verbazing.
Tegen het einde van de wandeltocht namen we ook nog wat rondslingerende troepjes mee, achtergelaten door ... Laat ik dat in het midden laten. En Spike hielp vrolijk mee. Bij thuiskomst kreeg ik applaus en een gebakken eitje met thee..
Heerlijk.

zondag 5 december 2010

Muts Nr 2


Verhip, had ik zelf nog niet eens een echte heuse wintermuts. Noe, daar moest toch eens even rap verandering in komen zeg!
Dit plan ontstond terwijl ik in de winkel speurde naar het schap met wol. Snel, snel, snel...... want ik was al laat.. Laat voor de Stitch'n bitches. Hop hop hop. Groen blauwig werd het. Wat een dikke wol, kwijl kwijl....en met turquoise, een van mijn favoriete kleuren om te dragen.
De eerste opzet klopte niet helemaal. Foutje in de uitleg.
Dus de dag erna haalde ik bruut alles eruit. Overnieuw!
Via de website van Zeeman kwam ik op de pagina met leuke simpele patronen voor mutsen. En ik zette mijn zinnen op de Pompon Vintage. Ik moest wel een beetje freestylen want mijn wol was hartstikkene dik en mooi dat ik natuurlijk niet een proeflapje ging maken ( ....koppig ....), maar ik kwam er wel hoor! Het resultaat was erg geslaagd. Wat lollig. Het bleef bij Vintage want de pompoen heb ik weggelaten. Vond hem zo al leuk genoeg.
Blijkbaar was ik een lief meisje geweest dit jaar want op mijn weg naar de keuken, nog voordat ik een punt aan dit verhaal had gezogen, zag ik in mijn ooghoek iets door de brievenbus steken. Ik vond het al verdacht dat er in slowmotion iets door mijn brievenbus gedaan werd. Dat moest wel een hele dikke krant zijn... Maar ik besloot er op dat moment verder geen aandacht aan te schenken. Ik draaide me om en besloot het eens nader te gaan bekijken... En wat zag mijn oog? Een pakje! Met een reus van een persoonlijk gedicht. En in het pakje een echte chocoladeletter. Wat was ik verguld. Wat was dat leuk.. En wat persoonlijk. Ik pinkte nog net geen traantje weg.
Een mooie afloop van deze dag.