zondag 19 september 2010

Dunderklumpen

Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!

En helder moment vond plaats terwijl ik achter mijn computertje met mijn grote vriend koffie aan het werk was. Dunderklumpen! Wat was ik blij toen mijn moeder een video had gekocht van deze film. Wij waren vroeger nogal van de grootse fantasieverhalen, Dunderklumpen, Ronja de roversdochter, Peter en de draak. Heerlijk!

Dunderklumpen was een gezellig klein meneertje, dat speelgoed tot leven bracht en wensen vervulde. Eens kijken of ik nog een Nederlandse uitvoering kan opsnorren..

Hier een orignele Deense versie. Let vooral op de harmonica spelende beer. Zo lief!

vrijdag 10 september 2010

We waren weer onderweg, Spike en ik. Ik wachtte op een bankje op de trein, die erg druk bevolkt zou gaan worden en in de tweede plaats ook nog laat aan ging komen. Dat was maar goed ook want heel last minute besefte ik dat de hond ook een kaartje moest hebben...

Pfieuw, net op tijd. Eenmaal terug op het vertrouwde bankje, slurpte ik van mijn koffie. Even later werd ik gebeld. Naast mij ging een vrouw met grote ogen vastberaden zitten om vervolgens met een hele luid volume angstige klank te vragen. “Gaat hij me bijten???”. Enigszins verbaasd en volledig in mijn gevoel antwoorde ik : “nou wat denkt u zelf?? Ik vond het zo’n stomme vraag. “ nou, nou, nou, mevrouw pin” klonk het aan de ander kant van de telefoon. “Hoezo??” Ik liet de mevrouw voor wat ze was en ging over op de praktische zaken, namelijk de tijd van aankomst van mijn vertraagde trein.

Toen eenmaal de trein verscheen konden we verderop gelijk instappen en een zitplaats veroveren. Ik zat nog niet of er verscheen vanuit het niets een klein blond meisje van een jaar of zes. Of ze het hondje mocht aaien. Ik vertelde haar dat ik eerst even rustig wou gaan zitten( want ik stond nog) en het hondje eerst even rustig moest worden. En dáárna moest ze maar weer een keertje vragen.

Ze had goed opgelet want eenmaal geïnstalleerd en de hond rustig. Verscheen ze weer ten tonele. Ze had ook een tekening bij zich voor de hond. Een hond met en zonder puntjes. Het waren er twee.

Of het hondje het mooi vond? Ja, zei ik, ik hoor net van het hondje dat hij hem heel erg mooi vindt. Ze bleef staan een aaide aaneengesloten de hond. De hond vond alles goed. Af en toe verscheen ze even, even aaien. En we voerden hele gesprekken over de hond van haar oma. En die had een gebroken enkel ( of het hier nu om de hond of de oma ging laat ik even in het midden). En ze had wel twee water, het was wel wat oud. En er zaten vliegjes in, maar het was wel lekker hoor. Tja, dat heb je wel eens.. Maar het hondje heeft genoeg te drinken gehad hoor. Ze ging weer rustig bij haar vader zitten..Tien minuten later kwam ze weer luid babbelend te voorschijn. En in haar hand een fotocamera. De hond moest op de foto. En tien minuten later moesten zowel zij als het hondje op de foto. Dat wou haar vader wel. Heer-lijk. Als het weer een mooie zomerdag was en ze ging met de trein, zouden we elkaar dan zien. “Wie weet”, zei ik, "wie weet". En dan mochten we ook wel bij haar komen.

In Assen stapte ze weer uit. Aan de hand van haar vader terwijl ze achterom keek en nog van alles aan het vertellen was. Al pratend verscheen ze uit het zicht. Ik was een mooie ontmoeting rijker, Spike was vereeuwigd. En een groot contrast in reacties op een hond werd deze treinreis in mijn schoot geworpen. Of dit nou een les moest zijn voor wat ik er eerder uitgeflapt had, weet ik niet. Maar grappig vond ik het wel.

maandag 6 september 2010

Mr Jummy


Ik was net als de rest van Nederland DOL op Mr Jummy. Waar ik vorig jaar jammerlijk achter het net viste. En dus geen Mr Jummy in mijn bezit kreeg, besloot ik nu snel te handelen. Hoppaaah, 4 pakken Sultana's inladen. Afrekenen en thuis di-rect de codes invullen. Deze buitenissige uitgave stond ik mijzelf toe. Ik vond vandaag wel een tractatie waard. En daarmee ook mezelf.. Je ziet hem al lachen he? Mr Jummy. Om op te ETEN! En nu maar wachten tot ik een belletje krijg om hem op te pikken...
Ondertussen staan de bietjes als ene dolle te koken. Vers uit het moestuintje geplukt. Klaar om verwerkt te worden in de salade van Marja
Voor meerdere goede recepten met bietjes houdt ik mij natuurlijk aanbevolen. Hoewel het koken deze keer niet zonder slag of stoot ging. In al mijn concentratie had ik niet door dat al het water al opgekookt was. Gelukkig (...) is de pan zwart, en niet de bietjes...
Weer een bewijs. Mutlitasken sucks.

zaterdag 4 september 2010

Naar het noorden

In alle rust rijden we richting het Noorden. Spike ligt aan mijn voeteneind. Zonder problemen kan ik hem meenemen in de trein. Hij kijkt niet op of om. Alsof het logisch is dat alles heen en weer wiegt. Dat er twintig mensen om hem heen zitten. En er constant gebrom van de trein klinkt. Er is hooguit wat meer te ruiken als we het perron betreden en dat is het enige wat je aan hem merkt. Om hem dan wat bij de les te houden ( lees: om te voorkomen dat hij als een dolle in de lijn gaat hangen), heeft hij zijn gentle leader band om. Hij haat het, dat weet ik. En dat laat hij dan af en toe ook wel weten ook door te proberen met zijn neus langs mijn been te gaan. Maar helaas pindakaas voor hem gaat die vlieger dan niet op en beweeg ik de lijn omhoog of van me af. Uiteraard zie ik gelijk twintig ogen op me gericht.

Maar, wie had gedacht dat ,toen we hem als bijna eenjarige puber en volledig ontspoort bij een gezin weg plukten, hij zo'n goed opgevoede hond zou worden. Consequente opvoeding had hij nog niet gehad en wij waren zijn derde baasje. Ja het klopt, wij halen vaak de kneusjes en moeilijke gevallen in huis.. Los van de naar dominantie neigende eigenschap, is het een goedzak van een hond die veel energie heeft en graag bij je is.

En dat is dan ook de reden dat het goed gaat. Hij vind het volgensmij al lang mooi dat hij mee mag. Vanonder de bank kijkt hij naar het hondje aan het einde van het wagon. Maar het blijft bij kijken.

Wat hij nog niet weet is dat we onderweg zijn naar iemand die hij maar al te goed kent. Mijn moeder en stiefvader. En nog leuker, zijn matties, Sam en Lotus ( twee witte herders). Dat wordt feest op een hectare grond. Hyper de piep hoeraaaaaaaaaaaaaaahhhhhh Yehjeeeyeeeeehjjjjj 48 uur lang.


Wijzelf zullen genoeg te doen hebben. Werkweekend! De laatste loodjes, tijd om een flinke slag te slaan. Maar op de een of andere manier kost het niet zoveel energie. Het is leuk om dingen op je lijstje, dat steeds korter wordt, af te kunnen strepen. En even samen het project bij de horens te vatten. Dat doe je natuurlijk altijd, samenwerken. Maar vaak los van elkaar. En nu is dat gewoon samen aan een tafeltje. Wordt natuurlijk ook enorm lachen. Want dat heb je met hard door werken. Gemiddeld genomen wordt je er een beetje flauw van..

Ondertussen kijk ik uit over het prachtige Drentse landschap. De zon is bezig met zijn weg naar benenden. De weilanden kleuren oranje en de bomen vormen grote schaduwen. Bossen worden wereldjes op zich en het koren kleurt rood. Ik zucht, ik zou alles wel vast willen leggen. Maar dat kan lang niet zo mooi als hoe je het met je ogen ziet. Dat is wel moeilijk om te accepteren als filmer. Maar als mens minder moeilijk.

Blöf klinkt met alles is liefde. En zo is het maar net.