dinsdag 29 december 2009

Voedingskussen



Daar was ze dan, Hanne. Ze deed het rustig aan maar plots kreeg ze het op d'r heupen en moest ze en zou ze de 22e haar gezichtje laten zien. En wat is ze mooi... En wat was ze het wachten waard. Alles gaat goed met moeder en dochter. En ook de rest van het gezin is in haar element. Heerlijk om te zien.

Als o zo trotse tante, ging ik natuurlijk gelijk aan de slag met een nieuw project, een voedingskussen. Dat had ik al beloofd en ik had nu het patroon. Oma kwam nog met een erg mooi stofje aanzetten, bleek helemaal perfect te passen bij het interieur van zuslief. En zo kwam de nieuwe indeling van onze woonkamer gelijk tot zijn recht. Toon, zie je het tafeltje linksachter? Dat is mijn werktafeltje. Heb jij je foto :)

Wat fijn. wat fijn. Lekker aanklooien, werken, thee drinken, muziek luisteren van de top 2000, de hond aaien, knuffelen met de katten, eten, naaien in onze woonkamer. Nu nog die pijpleiding voor de kachel kopen zodat we kunnen stoken tijdens de koude dagen.. Plaatje compleet.....
Deze huismus is gelukkig....

zaterdag 26 december 2009

Fijn

Lotje is gelukkig, Lotje probeert altijd zo gelukkig mogelijk te zijn. Vanochtend bakte Pee een eitje voor ons. Kopje koffie d'r bij met opgeklopte melk, gezellig kleedje over de tafel. Heel simpel, maar dat maakt mij blij.
Daarna kreeg ik het op de heupen want mamamuis had haar werktafeltje in de woonkamer, big sista had haar werktafeltje in de woonkamer. Noe, dat moest toch ook kunnen bij ons? Pee besloot zijn heil op de wc te zoeken; " niet weer! Riep hij uit, waarom??" En ondertussen banjerde ik geheel onverantwoord in mijn eentje met mijn werktafeltje onder de arm, voor de zoveelste keer de trap af naar beneden. Computerd onder den arm, alles verplaatsen, stofhappen. Hmmm, tafel 90 traden draaien, 45... ja nee... ja, zo moet het. Eettafel zo... nee... zo.... lamp verhangen. Ja ik heb, tot grote ergernis van Pee, het interieur al honderd keer veranderd. Maar ja, uiteindelijk heb je er wel resultaat van hoor. Come's with the package, SORRY! Ik meldde dat ik dit waarschijnlijk nog wel tachtigduizend keer in mijn leven zou doen, is toch leu-heuk!
Pee zuchtte...
Uiteindelijk vond ie het wel mooi geworden en zat ik dolblij achter mijn werktafeltje. Mijn tafeltje wist niet wat hem overkwam, zo zag ie nog eens wat van de wereld. Kijken hoe lang hij hier nu bleef staan..

donderdag 17 december 2009

Sneeuw!


"Noh! DAT had je nou ECHT niet hoeven doen hoor! Wat leutig! Sneeuw! Especialliiiieee veur mie? Wist je dat die kleur mij toch wel verdomd goed staat? Moe je 'es kiek'n ( Spike is een goed in Zwolle geintegreerde hond).
> "Nou uhm..." zei ik... Goed he? Maar lieve Spike, er staat wel wat tegenover. Het is namelijk zo: vrouwtje heeft een enorme gruwelijke hekel aan alles wat glad oogt en is. Houden we niet van zeg maar...
Het liefste begraaf ik me in huis en kom ik niet naar buiten..... Maar dat kan niet, weet ik, tenzij ik geluk heb en niets hoef, dan verplaats ik mij het liefste in alle rust, bejaardentempo-schuivelend... "Aan de andere kant..." ging ik verder..... " aan de andere kant; het ziet er wel prachtig uit, dit moet ik natuurlijk vastleggen. En bovendien, jij moet toch minimaal 4 keer per dag piesen dus ik moet wel... Dus, ik weet het goed gemaakt, we leggen de focus op het positieve... wij gaan wandelen, ik laat je zoveel mogelijk los lopen om de kans op een gigantische schuiver, te verkleinen. En dan ga ik kiekjes maken, inclusief van jou. De een maakt foto's van z'n kinderen. ik van mijn hond en twee katten... Wel stil zitten he?"
"Spike? "
"ZZZZ"
"SPIKE!"
"ik vind ut best.... Zullen we dan nu lopen???"
"Goed..."
En het beeld eindigde met een huppelend, sneeuw etend, zwart monster met een langpotige mevrouw ernaast die trollenstappend, schuivelend achter hem aan waggelde....