zaterdag 28 maart 2009

BB: biologische buurvrouw


Inmiddels is denk ik de hele straat op de hoogte.. "Lot, je weet wel, van dat huis met die nette heg, dat vrouwtje van die zakken met aarde. Liters versleepte ze, echt waar, ik zeg het je, li-ters. we noemen haar tegenwoordig... : "de biologische buurvrouw". "Weet je dat niet? Ze verbouwt zelf haar groenten!" Ik luisterde met geamuseerde blik en dacht: " Wow, dat is nog eens een mooie titel; de "biologische buurvrouw". Om me vervolgens af te vragen hoe biologisch ik nou was. In mijn grond zit absoluut mest. Dat was nog dagenlang te ruiken in de auto nadat we de zakken naar huis hadden vervoerd.. Het rook aardig ehh.... origineel. Maar of het nou echt puur natuur was. Want ja, dat willen ze natuurlijk, die biologische jongens. Geen idee. Misschien moet ik maar even een oude verpakking uit de container vissen. Misschien staat het erop.

Maar gif of ander soortig bestrijdingsmiddel komt er niet aan te pas. Nee, de lelijke afrikaantjes ( nee, ik beledig hier geen hele bevolkingsgroep, afrikaantjes zijn ook oranje bloemen), doen hun werk wel tegen de luizen. En zo moet ik nog wat natuurlijke oplossingen bedenken. Desnoods stuur ik Spike er wel op af. Die eet toch alles..

Al met al kon ik toch wel stellen dat ik aardig biologisch was; om vervolgens me te mengen in het gesprek door even melding te maken dat ik toch straks echt wel massa 's kropsla, bonen, aubergines, spinazie, snijsla en courgettes had. En dat ik daar echt niet tegenaan kon eten en invriezen...En dat in tijden van crisis... Ja, dat was zo... En zo, dames en heren, kon ik weer serieus genomen worden..

Alles bij elkaar bekijkende, kan ik me met een gerust hart vestigen in een traditioneel plattelandsdorpje in Nederland. Boerinnetje dat haar eigen groentes verbouwt, haar eigen kleding kan (nu nog probeert) te naaien, een hond, twee katten en in de toekomst moet daar toch een hangbuikzwijn aan toegevoegd worden. En misschien ook wel een koe. O ja, en kippen natuurlijk.... Komt heulemoal goud doar in't toekomstige durpie...

maandag 23 maart 2009

Les 1


Afgelopen vrijdagavond werden wij op pad gestuurd met een opdracht.
Ga met je hond voor een opengeslagen koffer staan. En klik met je clicker zodra hij er naar kijkt en geef een snoepje. En zo moet je doorgaan, tot je hond... in de koffer zit! Jawel! In de koffer. En in Spike zijn geval moest het niet een koffer van handbagage-formaat zijn, hij moest er natuurlijk wel fatsoenlijk in kunnen zitten of liggen. Daar zou hooguit zijn voorpoot in passen. Of zijn smalle achterwerk. Hij is misschien groot, maar van grote rondingen is geen sprake.
Het was inmiddels maandag en Spike heeft keurig naast mij naar de koffer gekeken. En heeft op die manier wel 20 brokjes binnen gekregen door heel vragend naar de koffer te kijken. Maar zich verplaatsen in de richting van dat vreemde gevaarte.. Nee hoor. Ach ja, de aanhouder die wint..
Na het avondeten mochten wij weer aantreden. En deze keer mocht Spike mee! Joelend zat hij achterin, toen hij de plaats van bestemming zag. En daar lieten we hem ook joelend achter. Want eerst moesten wij als baasjes de nieuwe theorie krijgen. Met gezonde spanning stapte ik na een uurtje naar buiten om Spike erbij te halen. Eenmaal door hem naar het trainingsveld gesleurd, kwam ik tot de conclusie dat ik de magische clicker in de auto had laten liggen. Gelukkig werd deze nabezorgd door Peet die aan de zijkant mocht toekijken. Ondertussen wakkerde de wind aan en voelde ik een paar grote druppels op mijn hoofd terecht komen. En ja hoor. Een hagelbui zette zich in, die niet van ophouden wist. Ik bereidde mij voor op een half uur frustratie en dat niet eens vanwege de aanhoudende hagelbui. Nee, ik rekende op een onhandelbare Spike. De eerste opdracht werd uitgelegd en we mochten oefenen. Ondertussen kregen we feedback. En na een paar keer merkte ik dat het ons al aardig lukte. En op het moment dat ik dacht; "nog een keer, nog een keer!" kwam daar de boodschap. We mochten naar huis en dit verder blijven oefenen want hij had het wel door. En het bazinnetje ook. Stoppen op het hoogtepunt, noemden ze dat.En zo wandelden wij verwonderd, door de hagel met slagwind weer richting de auto. De eerste echte les hebben we overleefd.. Met vlag en wimpel. En de onhandelbare Spike bleef uit. Ik ben nu al trots.

woensdag 18 maart 2009

School

Vandaag was het dan zover; we moesten naar school. "Naar school??", zie ik u denken.. Ja, naar school, zeg ik u. Een tweede poging om onze langpotige Spike wat bij te leren...
Het stond me nog vers in mijn geheugen, in een donker weiland in de stromende regen in november, tussen allerlei andere baasjes met drukke honden die elkaar alleen maar drukker maakten.. In totaal stond je drie kwartier op elkaar te wachten en deed je een kwartier lang wat. Ondertussen stond Spike uit verveling nog harder te blaffen en zijn sprongen werden steeds hoger, mijn arm er bijna af gerukt.. Ik weet nog goed mijn gevoel voordat les drie begon. Ik wist het op dat moment zeker; dit NOOIT weer. En die derde les ik er nooit gekomen.. Spike en ik bleven fijn met de beentjes omhoog, droog en warm binnen.
Maar ja, een lesje zou geen kwaad kunnen, dat moest gezegd. Spike kan apporteren, zitten, liggen etc. Maar hij is wel een beetje van de afdeling eigenwijs. En alles op Spike-tijd bij gebrek aan zin... En dan bekruipt je af en toe wel een klein beetje dat "geschikt/ongeschikt"gevoel van de landmacht met die man die zijn hond uit alle macht wil laten zitten. Je weet wel, die reclame..
Dus, na lang wikken en wegen zou het de investering wel waard zijn om een tweede poging te doen bij een beter bekend staande hondenschool... Maar ja, dan moesten we wel aan de bak. 4 weken lang, drie keer in de week, twee uur lang, naar school... Allemachtig.. Ik heb op zich ook nog een leven... Maar ja, wie wat wil, die moet wat... En zo wist ik mij in vijf minuten online aan te melden voor de Martin Goose cursus. Jaa, zo noemen wij de man.
Was hij vroeger van het trekken en de harde aanpak, u kent hem vast nog van tv. Tegenwoordig gaat het om positieve aandacht, negeren en... de clicker!
Vanavond was dus de eerste les en met een redelijke knoop in mijn maag gingen we richting school. Alwaar ik een cursusboek met de titel: "leren samenwerken" in de handen gedrukt kreeg, en heuptasje en een clicker. We schoven achter een tafeltje en kregen tekst en uitleg. Spike mag de eerste twee keer niet mee. Wij moeten eerst de theorie kennen. Ik heb zowaar ook een opdrachtenboek! Lyrisch kwam ik terug van de les. Niets geen uren op het veld. Altijd eerst theorie en na een tijdje de hond erbij halen. Zowaar onderbouwd iets doen! In tegenstelling tot de vorige cursus waarbij ik na het eerste kwartier al zoiets had van: a: wat doe ik hier en b: waarom doe ik dit? en vooral c: "is dit mijn hond, ik herken hem namelijk niet in deze stuiterende-niet luisterende vorm". De eerste indruk is goed. En ik weet bijna wel zeker dat dit de juiste beslissing was.
Spike kijkt me nu even verliefd aan, nog geen idee van wat er gaat komen. Ik laat hem nog fijn even in de waan...

dinsdag 17 maart 2009

Tuin



De tuin, ja de tuin, dat was me een project. Want crisis, die snorremans die er met zijn grote stampvoeten elke keer doorheen banjert en voor konijn speelt door gaten te graven. Het moet gezegd, hij wist ze in rap tempo te graven. Maar man o man, die tuin, neeee... die zag er niet uit.. Over de schutting, die van ellende aan elkaar hangt, hingen alle soorten klimplanten. Heel mooi hoor. MAar teveel mooi kan ook een ander effect hebben. Het was me wel een aardige doorn in het oog.
Het grasveld was dus veranderd in een mijnenveld en her en der vond lag nog wat grofvuil wat nog niet richting de ROVA was gegaan. Fruitkisten waren aangeschaft, want er zou een moestuintafel komen. Maar dit plan werd the day before radicaal van tafel af geveegd en de kisten kregen een nieuwe bestemming. De kropsla, die een paar dagen geleden in een kasje gezaaid is en al collectief boven komt, heeft meer ademruimte nodig. Net als de heren tuinbonen. Die vinden zo'n kistje gewoon niet leuk.



En in het kader van low-budget, maak van niets, iets, besloten wij dat de kortste klap toch was, dat snorremans zijn gedrag een halt toegeroepen moest worden. En de plantenspuit werd erbij gehaald. De moestuin was verboden gebied.
Di mama staat altijd open voor dit soort projecten. Ongegeneerd de boel op de kop zetten en een dag lang ploeteren voor een goed doel. Het resultaat: een geweldige metamorfose. Het pad is smaller gemaakt. En van die stenen zijn perkjes gemaakt waar we grond in gedaan hebben. Nog een paar zakken halen en verdelen en dan kunnen de tuinbonen gelegd worden en de spinazie gezzaaid!

donderdag 12 maart 2009

Wat aten wijhij gisterennnnnnn

Tijdens een ochtend googlen voor gerechten kwam ik deze link tegen. Ja, dat ging ik ook met mijn nieuwe oven doen. Vol verwachting klopte mijn hart. De ingrediënten zijn bij mij net wat anders. Bij Peet zijn pizza: die saus, stukjes groene olijven, plakjes cervelaatworst, blaadjes basilicum, mozzarella, kaas en peper. En bij mij bleef het vlees die dag even weg. De volgende keer voeg ik misschien nog wat pesto eraan toe... Hier volgt een fotoverslag:






En het was een geslaagd recept...

zondag 8 maart 2009

Rommelmarkt

Vandaag weer eens wat anders, een dagje mijn moeder helpen op de rommelmarkt en braderie. Rommelmarkten rulez naar mijn mening. Ik ben ermee opgegroeid. Even kijken of er nog wat tussen zit, waar je toevallig naar op zoek bent en het liefste voor een mooi prijsje. Dat is de sport. Met al het geld van de wereld kun je kopen wat je wilt, maar daar is geen drol aan natuurlijk.

In Eelde heb je elke zaterdag rommelmarkt in de hallen. Je vindt er van alles, handelaren van antiek, gezinnen die eenmalig hun troepjes proberen te slijten. En dan heb ik het nog niet eens over de bezoekers. Je ziet ze groot en klein, dik en dun, zwaar gepierced, kaal, met tijgerprint, zonder tijgerprint. Op hakjes en op gympen. Met of zonder jampot-glazen. En ondertussen struinen ze de kleedjes en kraampjes af. Ja, we hebben ze allemaal voorbij zien komen.
Ikzelf ben deze keer niet uitgebreid de markt over geweest. Ik wist dat ik anders met mijn armen vol spulletjes zou eindigen. Ik stond enkel toe dat ik bij de achterbuurman twee oude bewaarblikken op de kop tikte voor 0,50 p/st. Wat er in moet? Geen idee nog. Maar dat komt wel goed..
Eenmaal terug bij onze standplaats, bleek de dop op een van de blikken er niet goed erop te zitten Hij zat er scheef op. Om de beurt draaiden en trokken we aan het blik, in de hoop hem te kunnen openen. Een voorbij lopend oud vrouwtje, vergezeld door haar volwassen dochter, merkte onze pogingen op. Ze stopte en begon met haar verhaal.. Zij bleek hetzelfde blik te hebben. Jaa, krengen die dingen, je krijgt ze nooit open...en dan wil er iemand thee...Háár moeder, op haar beurt, had ook van die blikken en een daarvan, wou net als deze , niet open. Nu moest ik weten, dat haar moeder de gewoonte had om overal briefjes in te stoppen. En dan schreef ze op, wie het zou krijgen. Dus ja, dat blik moest open want voor hetzelfde geld zat er zo'n brieffie in... Maar de oplossing was heel simpel, een mes en ze beeldde met een grimmig gezicht uit hoe ze dat kreng open zou krijgen. Oja, van die plastic dingen voor jampotten, moeten ook helpen. Afijn, wel uitkijken met dat mes, want als 'ie uitschiet, mis je zo een paar vingers"..

Na het beeld van afgehakte vingers en de belofte dat ik zou uitkijken, haalde ik haar terug naar het verhaal door te vragen wat er nu uiteindelijk in het blik zat. Tjah..verzuchtte ze; "er zaten gewoon ordinaire knopen in"..
Moeder en dochter wensten mij geluk met het blik en liepen verder. Zou er wat in mijn blik zitten? Ik rammelde en verrek, er zat wat in.. Ik besloot het blik weg te zetten om even richting de wc te lopen. Op mijn weg ernaar toe, kwam ik een mevrouw tegen met een wit aardappelschil-mesje. Ze liep de tegenovergestelde richting in en vertelde me dat zij dit varkentje wel even zou wassen. Ik hoopte op een niet te scherp mes en een goed einde, maar besloot er geen getuige van te worden.
Eenmaal terug, was het blik open, er waren geen bloedspetters terug te vinden, noch losgeraakte vingers. Enkel de boodschap dat de randen van het blik eerst geschuurd moesten worden en daarna ingesmeerd met vaseline.. Daarna pas, mocht de dop er weer op.

De vrouw van het mesje was alweer van het toneel verdwenen. En ik richtte me op mijn blik en zag iets, verwikkeld in een krant. Langzaam ( om de spanning op te bouwen), rolde ik "het"eruit om vervolgens enigszins teleurgesteld vast te stellen dat het een klein, glazen, met gele strepen versierd, borrelglaasje was.. Wellicht leuk voor de fervente drinker..

Tja, een illusie armer en weer een verhaal rijker...

Welterusten, Ik ga op zoek naar mijn bed na deze enerverende dag. Morgen weer een nieuwe..

zaterdag 7 maart 2009

Zaaien de baaien



Alles ademde het uit. Toen ik opstond zag ik de helderheid van de lucht. De hoeveelheid licht van de zon. Een zacht briesje. Ja, vandaag moest het gebeuren: de zaadjes zouden de grond in gaan. Enthousiast toverde ik alle kasjes tevoorschijn uit de schuur. En ook de turfbakjes werden van stal gehaald. Ze waren echt gemaakt voor de kas. Op de millimeter nauwkeurig, zo gemaakt.
Ik trok mijn nieuw verkregen handschoentjes aan, inclusief fleurige barok-stippelprint. Jubelend had ik ze in het tuincentrum in mijn mandje gegooid. Ja, daarmee zou ik met liefde met mijn moestuin-tafel-praktijken bezig gaan. Het moet gezegd; het overtrof mijn verwachtingen. Ze stonden beel-dig..
Uit de besteklade pakte ik een handzame lepel en begon met het overscheppen van de grond. Niet zomaar grond, neen, speciale zaaigrond. "Met extra mineralen" , had de tuincentrum-mevrouw mij nog toevertrouwd. Ik had haar namelijk voor de zekerheid gevraagd of die standaard potgrond wel kon. Nee...het heette: " Universele potgrond" Zodoende maakte ik kennis met deze vruchtbare grond. Oh, wat zullen die aubergines groeien. Als kool jongens, echt waar, als kool. Ik geloof dat dit de tweede of derde poging wordt. En dit keer zal ik van te voren me inlezen wat me te doen staat als die jongens opkomen. Wanneer ze in een groter potje moeten enzo... En nee, dit keer verwar ik geen onkruid met zaailingen.... Been there, done that.. Omdat de kasjes op de picknicktafel stonden, kon ik mij te buiten gaan met het overscheppen van de vruchtbare grond. Dit keer zou ik niet aan het aanrecht staan prutsen. Nee, lekker buiten in de frisse lucht. En Spike, Vinnie en Lara vonden het wel gezellig zo. Spike wou ook met alle liefde even de tuin omspitten. En ook Vinnie was niet te beroerd om even mee te helpen. Hij nam de bemesting wel voor zijn rekening (.....).

En zo werd een kas vakkundig door mij gevuld. De hele kas vol met Aubergine onder het motto: " beter teveel dan te weinig" . De rest kon ik mooi ruilen, weggeven of desnoods verkopen via marktplaats.
Na de hele zaai-ceremonie verplaatste ik de kas naar de werkkamer waar ik een tafeltje bij het raam geplaatst had. Zodat ze met z'n allen mooi konden zonnen. Maar niet voordat ik een van de nieuw verworven naambordjes uit het zakje haalde en er met mijn potloodje " aubergine" en " Gezaaid op 7 maart" op schreef. En nu: Groeien maar!


dinsdag 3 maart 2009

Zaadjes

Na een halve dag van relaxed rondkeutelen afgewisseld met nuttige activiteiten , was het dan zover. Ik pakte mijn rugzak, trok mijn jas aan en stapte op mijn fietsje richting het tuincentrum. EINDELIJK was het dan zover. Maart.... DE maand dat je volgens verschillende pakjes officieel van start kunt gaan met voor-zaaien.
Allenig in een zeer rustig tuincentrum stapte ik, met de handjes op de rug, rond. Eenmaal bij de zaadjes-afdeling, kon ik een gelukzalige glimlach nipt onderdrukken.
Ik speurde de rijtjes af naar geschikte groentes waar ik mij dit jaar op zou gaan storten. Deze aankoop hoorde bij een serie van 5 om het gat te vullen van de volkstuin die ik onlangs afgestoten heb. En daarvoor in de plaats moest komen: een moestuintafel.
Stap 1 was al gezet. Namelijk het scoren van fruitkistjes.
Stap 2 was het inkopen van zaadjes en geschikte tuinaarde.
Stap 3 komt nu en dat is het van stal halen van de kasjes.
Stap 4 zal volgende week plaats vinden. Dan zal di mama overkomen om vorm te geven aan de magische moestuintafel. Prettige bijkomstigheid zal zijn dat de gang, de kelder en de schuur weer een stuk beter begaanbaar zullen zijn. 15 fruitkisten nemen namelijk veel ruimte in..