School

Vandaag was het dan zover; we moesten naar school. "Naar school??", zie ik u denken.. Ja, naar school, zeg ik u. Een tweede poging om onze langpotige Spike wat bij te leren...
Het stond me nog vers in mijn geheugen, in een donker weiland in de stromende regen in november, tussen allerlei andere baasjes met drukke honden die elkaar alleen maar drukker maakten.. In totaal stond je drie kwartier op elkaar te wachten en deed je een kwartier lang wat. Ondertussen stond Spike uit verveling nog harder te blaffen en zijn sprongen werden steeds hoger, mijn arm er bijna af gerukt.. Ik weet nog goed mijn gevoel voordat les drie begon. Ik wist het op dat moment zeker; dit NOOIT weer. En die derde les ik er nooit gekomen.. Spike en ik bleven fijn met de beentjes omhoog, droog en warm binnen.
Maar ja, een lesje zou geen kwaad kunnen, dat moest gezegd. Spike kan apporteren, zitten, liggen etc. Maar hij is wel een beetje van de afdeling eigenwijs. En alles op Spike-tijd bij gebrek aan zin... En dan bekruipt je af en toe wel een klein beetje dat "geschikt/ongeschikt"gevoel van de landmacht met die man die zijn hond uit alle macht wil laten zitten. Je weet wel, die reclame..
Dus, na lang wikken en wegen zou het de investering wel waard zijn om een tweede poging te doen bij een beter bekend staande hondenschool... Maar ja, dan moesten we wel aan de bak. 4 weken lang, drie keer in de week, twee uur lang, naar school... Allemachtig.. Ik heb op zich ook nog een leven... Maar ja, wie wat wil, die moet wat... En zo wist ik mij in vijf minuten online aan te melden voor de Martin Goose cursus. Jaa, zo noemen wij de man.
Was hij vroeger van het trekken en de harde aanpak, u kent hem vast nog van tv. Tegenwoordig gaat het om positieve aandacht, negeren en... de clicker!
Vanavond was dus de eerste les en met een redelijke knoop in mijn maag gingen we richting school. Alwaar ik een cursusboek met de titel: "leren samenwerken" in de handen gedrukt kreeg, en heuptasje en een clicker. We schoven achter een tafeltje en kregen tekst en uitleg. Spike mag de eerste twee keer niet mee. Wij moeten eerst de theorie kennen. Ik heb zowaar ook een opdrachtenboek! Lyrisch kwam ik terug van de les. Niets geen uren op het veld. Altijd eerst theorie en na een tijdje de hond erbij halen. Zowaar onderbouwd iets doen! In tegenstelling tot de vorige cursus waarbij ik na het eerste kwartier al zoiets had van: a: wat doe ik hier en b: waarom doe ik dit? en vooral c: "is dit mijn hond, ik herken hem namelijk niet in deze stuiterende-niet luisterende vorm". De eerste indruk is goed. En ik weet bijna wel zeker dat dit de juiste beslissing was.
Spike kijkt me nu even verliefd aan, nog geen idee van wat er gaat komen. Ik laat hem nog fijn even in de waan...