Bij ons in de toijn 3.

Ik maakte vaart. Kabouter had net zijn voeding gehad en lag te snurken.
Tijd voor een uurtje tuin. Om mij heen vlogen de zwaluwen laag vlak voor de fiets langs..






Fijn, het gaat dus regenen..Misschien had ik toch buienradar even moeten checken.
In mijn lange rok, dit keer groen, baande ik mij een weg door de tuin en de hoeveelheid regen viel mee. Ook al was ik een weekje niet geweest, het lag er allemaal prima bij. Ik startte mijn pluk-en-schoffel-sessie waar nodig.
De voorgezaaide augurkplant kreeg een plekje in de daarvoor bestemde strook. Zijn vriendjes; de gebroeders pompoen en courgette stonden er al een potje te groeien. Helaas konden mijn komkommerplanten er niet naast gezet worden. Deze zijn tijdens het zaaien gesneuveld. Wellicht dat ik een kant en klare op de markt koop. U merkt het, de kalebas-achtigen zijn bij Lotje in trek.
Tijdens het los scheppen van de uien die in mijn optiek al klaar waren, overdacht ik ons gesprek over kabouter nog, eerder die ochtend. Kabouter die nog niet helemaal zichzelf was na afgelopen donderdag, de dag van de prikjes. Na wikken en wegen over de timing, zei ik na een gesprek snotterend dat we ze nu dan toch maar moesten geven en nog even door snotterde toen ze de prikken in kabouter, nog vredig op mij slapend, in zijn benen zetten. Bij de eerste werd er al slapend gemopperd. Bij de tweede werd hij goed wakker en zette het op een brullen met een pauze tussen de uithalen die voor je gevoel net wat te lang duren. En haal maar weer adem...
Kabouter kreeg koorts, was hangerig, huilerig. En was een paar dagen van slag. Pee vond het wel lang duren en hij huilde meer dan we van hem gewend waren..."tja" zei ik, "het zal de nasleep van de prikken wel zijn. En...zo gek veel huilt hij toch niet ..toch?"Maar toch, nog een ruime week en dan zou ik weer gaan werken. Twee daagjes weliswaar maar ...zou het wel goed gaan? Zouden ze hem kunnen troosten, snappen wat hij nodig had. En dan moet ik zeggen dat ik nog in een luxe-positie zit. Kabouter zijn oma en een dinnetje passen elk een dagdeel op in de week en voor de rest redden Pee en ik het zelf. En natuurlijk komt het goed. Maar toen ik mijn fietsje thuis tegen de muur zette en kabouter hoorde huilen.....
Pee zag mijn bezorgde bambi-ogen en stelde me gerust. Hij had niet lang geslapen helaas maar had daarna gespeeld en in de wipstoel gezeten. Hij was nog maar net " zo" . Het was duidelijk, je kon doen wat je wou, het was tijd om te drinken. En met de borst in zijn gezichtsveld kalmeerde hij aanzienlijk.
Ik kreeg een ingeving. Pee, geef me dat boek eens aan als je wilt, die uhhh, over die sprongetjes.. Een feest van herkenning zeg ik je. Al lezend riepen we ohhhhhwwws en aaaaahhhs uit.

Vandaar!!...

Ons ouderhart was weer gerust gesteld.