Gevalletje Inloopkast

Ons huisje is oud, klein en barst van de malle scheve hoekjes.

Dat is tegelijkertijd haar charme. Alleen die muren, die muren die alleen als je er al naar kijkt bijna afbrokkelen als je gaat boren.

Voor een beginner een crime.

Soms deden we een dappere poging. Om het binnen een jaar weer naar beneden te zien vallen. Juist... We vroegen de experts om hulp. En zo reisden Marsman en mamamuis richting het Zwolse af. Ze kwamen, zagen en overwonnen wederom.

Als "kabouter-dragend-persoon", was het dan ook vreselijk tijd voor een inloopkast. Voor ruimte om onze kleertjes in op te ruimen nu ze verbannen waren uit de kinderkamer-to-be. Vol drama kon ik over de eerste verdieping stampen , mijn kont niet kerende kunnende, hormonaal, absoluut.Maar niet minder gemeend die pruillip. Pee heeft me af en toe hartelijk uitgelachen maar ook vol medeleven getroost bij gevaar voor ontploffing. Ik moest nog eventjes geduld hebben. Zucht...

Zie hier het resultaat. Ruimte, zeeën van ruimte om de kleertjes op te hangen, de stapeltjes shirts truien etc. En kratten met schoenen. Die ik trouwens eerst nog even ga uitzoeken. Wat fijn, wat fijn wat fijn. Er zit nu schot in de zaak! Inruimen maar! ( Nu de rest van het huis nog.....)