Mijn planning kon je wel waardeloos noemen die ochtend. Viel letterlijk in het water toen ik een stap buiten de deur zette. Alsof de goden collectief besloten te piesen op mijn hoofd..
Ik zou die dag naar familie gaan en met mij mee ging de jurk. De jurk voor mijn zus.
Uiteraard had ik te weinig tijd om het nog in te pakken dus ging er een stukje pakpapier los mee in de tas. Plakband? CHECK.
Zeiknat kwam ik aan op het station. Eerst maar een cappuccino.
Klam bereikte ik de trein, ik veegde de druppels water uit mijn gezicht, zette de koffie op het tafeltje en ontdeed mij van mijn natte jas. Met glunderende ogen pakte ik de jurk. Wat was hij mooi geworden, alleen nog een lintje..
Ondanks het lintje dat nog ontbrak, nam ik hem toch mee. Want zou hij passen? Ik was te nieuwsgierig, en kon de behoefte niet onderdrukken het antwoord op deze vraag te vinden. Het lintje zou dan per post nagezonden worden.
Zorgvuldig vouwde ik hem op en pakte het in, in het inmiddels een beetje vochtige pakpapier. Ik liet me niet kisten, over drie kwartier zou het wel droog zijn en plakte stug verder.
Mijn naaimachine had ik nog op mijn werktafeltje achtergelaten. Wat zag het er vertrouwd en inspirerend uit..
's Middags werd het cadeautje weer uitgepakt. En ooooh wat stond de jurk mooi. Ik verbaasde mezelf met mijn uitbundige jubelende reactie. Ik vond het zo leuk!Zo mooi... Het lintje gaat straks met de post mee en dan kan ze de jurk aandoen en haar buik extra tentoonstellen.
Een foto van het resultaat is in de maak. En ik ben gelukkig.
Hij is echt gaaf geworden! Ik ben er heel erg blij mee!! :D
BeantwoordenVerwijderen