De kleine dingen kunnen blijmakend zijn.
Het was ochtend en ik fietste op een gezond tempo naar mijn werk. De mist vond zijn weg in langwerpige wolken naar boven. Het schemerde, het fietspad voor me samen met de natuur was alles wat er was. Ik genoot..
Er klonk geritsel, wat gesmak. Ik keek opzij, keek nog eens... Een wit vlekje, een zwarte vlek...verhip, een koe! De koe had zich verdekt opgesteld tussen het riet, achter de mistwolkjes en was lekker gras aan het kanen.. Hij smakte nog even na en vroeg met opgeheven wenkbrauw zich af waarom ik hem zo indringend aan keek.
Die koeien jongens, geen manieren..
Na een vermoeiend dagje plofte ik op de bank met een bakje lasagna. Ik ging niet meer koken. Echt niet.. Ik keek naar de televisie zonder geluid. Want die kreeg ik niet aan.
Tot mijn grote schril kwam een lachende man in beeld met enorme grote tanden, een groot hoofd. Ik leunde van verbazing naar voren en bestudeerde hem. Als hij begon met lachen werd zijn mond een soort tunnel waarvan je heeeeel in de verte iets zag bewegen... Hij keek me eng overdreven aan en die mond ging elke keer maar weer overdreven schokkerig open... De begeleidende tekst vertelde me wie het was.. En wat ik moest smssen voor heel veel centjes als ik deze meneer ook op mijn telefoon wou. Als ringtone.
Ondanks het feit dat ik het nu zonder geluid zag, en het al de tweede schokkende ontmoeting met deze reclame-uiting was, de vorige keer helaas met geluid, maakte het weer indruk. Ik was van mijn stuk gebracht.. Waar gaan we naartoe dat er uberhaupt een cent geld geïnvesteerd wordt in een dergelijke reclamespot met zo'n meneer. Wie is de doelgroep, ik mag toch hopen dat het weggegooid geld is en niemand zich geroepen voelt een sms te sturen voor deze "vreemde- inclusief-vette--lach-nep-ongeveer-met-moeite-uitgekotst-raar-uit-de-ogen-kijkend-omdat-anderen-hem-waarschijnlijk- vaak-belachelijk-maken-hij-zichzelf-maar-per-definitie-voor-paal-zet-man... Ik besloot dat ik meer dan verzadigd was en deed de televisie uit. Naast me klonk gesmak.. Lara lag op haar buik, kop vooruit, plat op het kussen, te snurken. Heerlijk, ze kwijlde er bijna van. Een kat met stijl houdt dat natuurlijk in de peiling waarop er even gesmakt werd...pfieuw, de focus was weer terug. Ontspannen zakte ik terug in de bank en nam weer een hap van de lasagna...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Iets te roepen? Deel het!