Vanuit de trein keek ik naar buiten. De zon scheen fel, de bladeren van de bomen draaiden zich naar haar toe en hunkerden naar meer. Zachtjes heen en weer schommelend. Met hun warme kleuren.
Je hoorde de wind zachtjes zingen: "de herfst, de herfst mijn kind....is in aantocht". Ik slaakte een diepe zucht en draaide naar het papier. Inmiddels voor een zevende gevuld. Ik kneep mijn ogen samen en dacht na over de woorden, zo even gelezen en o zo waar.
Vanaf de basis leer je wat goed is en wat fout. Er worden vragen gesteld, antwoorden verwacht.. En die verwachtingen blijven doorgaan. En het goed willen doen. In bijna alles...
Mijn boek vertelde me wat het "doorzetten" betekent. Dat de grootste ontdekkingen werden gedaan na tijden van "prutsen", zogenaamde "mislukkingen gingen eraan vooraf. Wat voor doel al die geprutste dingen ook zouden krijgen. Het maakte niet uit. Want de ervaring was al daar. Prutsen doe je op zoek naar "iets". Waar je van te voren al over nagedacht hebt. Op voorwaarde dat je dat ook een beetje los kunt laten, stuit je voor je het weet op iets anders... Misschien wel beters...
Nog een station. Wat gaat de tijd in de trein snel. Weer een hoofdstuk verder in het boek: "ja maar huh? De techniek van het omdenken". Leest u mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Iets te roepen? Deel het!