Het was weer tijd voor naailes. En ik gaf lucht aan mijn inspiratie. Mijn favoriete spijkerbroek, mijn partner in crime. Gedragen in weer en wind, versleten tot de draad, kon ECHT niet meer. Mijn ik beloofde hem geen stille aftocht. En betrok hem bij mijn plan. Hij zou reincarneren van stoere strakke knakkerd naar vrouwelijk, meisjesachtig rokje.
Ze zouden hem allemaal nakijken en hij, herstel, ze, zou vergezeld worden door een vrolijk, bloemrijk stofje. Haar naam was roesje...
Feest natuurlijk
Maar wie mooi wil zijn moet pijn lijden. Een alom bekend gezegde. En zo kwam he
t dan ook dat de schaar erin ging. Het afscheid was heftig maar die emotie maakte al snel plaats voor iets veel mooiers, uitzicht op een fantiestas rokje. Uniek in haar soort.Vol goede moed keerden wij huiswaarts. Mijn rokje in wording en ik..
Dat wordt nog wel wat, hoorde je ze mompelen, dat wordt nog wel wat met die twee..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Iets te roepen? Deel het!