zondag 22 april 2012

86: De afleidtuin

Ik koppelde de Walky-dog aan de fiets. Spike ging keurig naast me staan. Hij wist hoe laat het was.
Mijn bloemetjeslaarzen brachten de fiets in beweging en het hondje ging vol enthousiasme mee. De eerste paar bochten gaan altijd wat onstuimig om vervolgens keurig in draf mee te rennen.
Spike hebben we uit een verre van ideale situatie gehaald. Hij was ruim een jaar, op en top puber en wij waren zijn derde baasje. Hij woonde in een huis, nog kleiner dan de onze en huisvestte een samengesteld gezin. Niemand benaderde hem consequent, hij werd heel kort uitgelaten en had dan ook totaal geen idee waar zijn plaats was. Letterlijk en figuurlijk.
En toch namen we hem mee in onze Panda. Die malle zwarte onstuimige hond met zijn grote snor.
Hij was de opvolger van Ana, dat was echt mijn hondje, een echt meisje. Wel vreselijk eigenwijs, maar heel lief. Helaas woonde ze niet lang bij ons en stierf ze aan een onduidelijke ziekte. Ik was gebroken en wat was het kaal zonder hondje. Dus gingen we op zoek naar een andere hond.
Spike was een goedzak, dat zag ik meteen. Maar zijn lompheid baarde me wel wat zorgen. Het zou wel wennen zijn, elke opvolger van Ana. Maar deze helemaal.

 Spike had duidelijke leiding nodig. Want gaf je een vinger, dan nam hij je hand. Ik volgde een intensieve training met hem. Drie avonden in de week, 5 weken lang. Het bleek een werkpaard met als grote liefde, de bal en eten. We slaagden met vlag en wimpel.
Hij woont inmiddels zo'n 3,5 jaar bij ons. En mijn relatie met Spike bleek gecompliceerd. Een haat-liefde verhouding. Zo'n lieverd maar ook een hond die weinig rust in zijn gat heeft en heel stiekem probeert de show te stelen en de grenzen te verleggen! Uiteraard vormt dit ook de ultieme spiegel voor hoe consequent je bent.

Na de komst van kabouter merkte ik wel wat de gevolgen waren als je een kleintje hebt die niet lekker in zijn vel zit en een hond die dan even wat minder aandacht krijgt. Dat werkt niet en mijn schuldgevoel overlapte zo gaande weg de hele benedenverdieping. Bovendien werd hij wat nerveus als kabouter in de buurt kwam. En dus namen we maatregelen. Spike werd extra uitgelaten door het buurmeisje en de hond niet in de kamer als kabouter op de grond speelde. En dat ging goed. Maar eergisteren merkte ik een machtsstrijd op tussen de hond en de jongste kat Lizzy. Ze ging duidelijk een grens over en werd hardhandig gecorrigeerd. Het is goed te verklaren en ook een stukje natuur. Maar tolereren kan ik het natuurlijk niet. Die avond hield me dan ook bezig.

Al fietsend keek ik schuin achter me. De besnorde loebas galoppeerde naar me toe en wat een lol.
Bij de tuin maakte ik hem vast een het hekje en kauwde hij naast me op het gras terwijl ik een paadje maakte door de tuin. Ik zaaide de bietjes en trok her en der onkruidjes uit de grond.
Het ging weer regenen, nee hagelen zelfs! Ik toverde de paraplu tevoorschijn en ging gehurkt naast Spike zitten zodat hij ook droog zat.
Helemaal alleen op de tuin zaten we daar, Spike en ik, onder de paraplu. Ik werd plat geknuffeld door de hond en ik aaide hem over z'n kop. Lompe Harrie, wat geef je me soms een kopzorgen. Zo'n goedzak en inmiddels luistert hij zo goed! Maar op momenten als deze had ik graag gewild dat we in een groter huis woonden en dit soort conflicten wat minder voelbaar waren.

4 opmerkingen:

  1. Wat vind ik dit een mooi stukje zeg.
    Die sul van een Spike, die toch je hart raakt.
    Rot van die zorgen, maar blijf zo over hem denken als je schrijft, dan komt het vast goed.

    BeantwoordenVerwijderen

Iets te roepen? Deel het!