Deze week heb ik voor het eerst een volledige werkweek, ingezet als ingewerkte kracht. Als enige vrouw op een Ict-afdeling moet ik mijn mannetje staan. Directe communicatie, that's the spirit! ( af en toe ook wel een beetje eng maar we komen er wel).
Zo gaande weg merk ik dat het steeds meer vanzelf gaat en besef ik me ineens dat ik door het systeem heen dans als nooit tevoren. De mannen leggen mij geduldig zaken uit en mijn hersenen draaien overuren. Afgeleid met grappen door collega's ;overdreven een niet nader te noemen heren deodorant op te spuiten en vragen waarom dat effect nou weg blijft. Bulderen natuurlijk.
En hoewel ik echt wel moe ben na zo'n dag, is het een nieuwe ervaring om energie over te hebben en ook weer te krijgen van dit werk. Het geeft een boost van energie. Wat wisselen van functie met je kan doen.
Het was tijd, en ik fietste vlug naar huis waar ik kabouter met zijn oma trof. Mijn mama. De geur van eten kwam me tegemoet. En het enige wat ik hoefde te doen, was mijn kindje te knuffelen en mijn moeder te overladen met mijn verslag van de dag. Ik zat er vol van. Babbelend aten we met z'n drieën van de quiche, gemaakt van groentes die op moesten. En aten we rijp fruit met slagroom toe. Perfect.
Morgen word ik een beetje extra op de proef gesteld. Krijg ik nieuwe uitdagingen, dus ik ben erg benieuwd. Beneden gaan de lampen nu uit, mijn nachtlampje aan, breiwerkje erbij en nog even ontspannen om vervolgens te snurken.
Op dag 87 krijgt het vestje langzaam weer een beetje meer vorm. De eerste 19 centimeter zijn gebreid en de armsgaten van het voorpand zijn nu in de maak. Het duurt even maar dan heb je ook wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Iets te roepen? Deel het!