54:Het tuinseizoen barst weer los!

Och, mijn handen jeukten de ganse winter. Wat had ik er zin in. De vorst kon ik wel wegkijken. Dooi willen we, bomen en struiken met knoppen, aarde die je kunt omspitten, holadijee!
En zo stapte ik gistermiddag op de fiets, bloemenlaarsjes aan, op naar de volkstuin! Voor menigeen oogt het wat triest.. Ik heb meer dan eens jubelend naast een bezoeker van de tuin gestaan die er, in tegenstelling tot ikzelf, eerder mistroostig van werd. Maar ik zag het, de zachte, te bewerken grond, dacht na over mijn tuinplan al pratende. En hoorde de vogels steeds luider zingen.  De rauwe grond deed mijn tuinhartje bonzen.
Vorig jaar waren er andere zaken die de meeste aandacht vroegen. Gezinsuitbreiding. Nu, bijna een jaar verder, is er veel meer rust. Ik kan makkelijker even weg tussendoor. We hebben weer een stuk meer grip op alles.
En dus werd er als een dolle stier in om geschoffeld. De aarde vloog om mij heen. Spitten, losmaken met de drietand, harken de barken. Af en toe ging ik even zitten op het bankje om uit te puffen en een slokje water te nemen. Of om even met mijn ogen dicht naar de vogels te luisteren.
De eerder geplante struiken die als schutting vooraan, voor de kijker links, moesten gaan dienen, hadden de strenge vorst overleefd. Ik maakte kennis met de nieuwe tuinbuurvrouw, plantte de gekregen vlierbes op de ( inmiddels weggerotte) tuinafval-bult en na twee uur in de tuin werken, fietste ik naar volle tevredenheid langs het mooie laantje terug.