Bulder

Uitersten wisselden elkaar de afgelopen twee dagen af. Sterke vermoeidheid versus kleine fijne bezigheden. Slapen om de geest op te peppen en fijn bezoek die maakten dat ik vanuit mijn tenen moest lachen. Hij zat al een tijdje vast. En ik merkte dat ik hem verdomd weinig los had gelaten, die bulder van een lach. En zo stond ik de dag erna in de bibliotheek en las ik de zin, bij toeval gelezen, nog een keer. Ik besefte me hoe lang ik niet hartstochtelijk gelachen had. Die mevrouw had dat ook.. Er moet meer gebulderd worden zou Pee zeggen als hij naast me stond. Maar dat was niet het geval, ik was alleen met Kabouter wezen wandelen.

Een groot boek met mooie plaatjes van huizen, kamers, zolders ging mee, net als wat voedsel voor de geest in beeld en geluid. En toen kabouter thuis al drinkend bij mij in slaap viel, (wat geniet ik nog van de keren dat ik hem voed), ik hem in zijn bedje legde, beneden de diertjes eten gaf, en de keuken weer in nette staat bracht, ging de waterkoker aan en was het tijd voor een blogje. Want potjandosie, die nummer vijf was er niet van gekomen en nummer zes stond alweer voor de deur.
Gisteren stortte ik me op de verzameling uitgescheurde vegetarische gerechten voor in de map. Pee en ik houden van eten en inmiddels overstijgt Pee mij met zijn kookkunsten. Elke week worden er weer nieuwe recepten uitgeprobeerd. Ons kleine oude eettafeltje werd bedolven onder de papiersnippers. Een cappuchino ernaast, het plaatje compleet.
En vandaag ging ik verder met The Never Ending Brei-Story in de vorm van een sjaal voor kabouter. I wish I never started this project.. Er lijkt geen einde aan te komen. Straks hebben we zelfs nog een horror-winter toe gekregen en is het ding NOG niet af. Maar goed, we zetten door. Er komt een punt dat ik denk, verhip, nu is hij bijna af. Ooit dan he..