Wist je nog? Die jurk waar ik aan heb lopen zwoegen tijdens naailes? Die was wel afgekomen hoor. Al een tijdje terug ook. Kijk maar, de foto is het bewijs dat hij echt afgekomen is. En de buik ? Die is er nog steeds en past er nog net in. Het blijft mooi en magisch zo'n buik. En dat kleintje dat er in zin, dat mag er sinds afgelopen weekend uit. Kom maar hoor! Tante Lot is namelijk stierlijk nieuwsgierig naar je. Je wordt vast net zo leuk en lief als je grote zus die volgensmij ook niet kan wachten tot je je laat zien.

Ik weet nog goed, de nacht dat je zus zich aankondigde. Hoe ik met spanning op de bank zat 'sochtends. En hoe groot mijn glimlach was, toen ik haar vast mocht houden, nog maar een paar uur oud. En hoe leuk het was om haar mama te zien als mama en dat haar kleintje elke keer weer wat groeide tot de grote meid die ze nu is.

En dat mag ik weer van dichtbij meemaken. Wat een geluk. Dus....Kom maar op!

Kleine oogjes

Ik heb er de kracht even niet voor.

Nee, gewoon, ik heb er de kracht even niet voor. Ik heb honderduizend dingen gedaan vandaag, niets nieuws aan de horizon natuurlijk. Erfelijk belast vrees ik ( he mam en oma die meelezen).
En dan ben ik simpelweg uitgekakt, uitgepoept, klaar is Kees. En dan lijkt een slaapje doen in dat bed waarvan we toch ECHT eens de lattenbodem moeten vervangen door een iets degelijkere uitvoering in plaats van krakende niet meeverende latjes, toch echt mijn hemel op aarde.
Ze roepen me al, als je je ogen samenknijpt, je oren spitst.... oh nee..dat is mijn mobiel die gaat...
L: Ja?
P: Lot, heb je hem al uit?
L Ja?
P: zet hem uit, bedtijd!
L: jaaaaaaaah.

Mijn persoonlijke grensbewaker als die van mijzelf dreigt te vervagen. Goed he? MET ingebouwd alarm...

Weltrusten....

kachel

L: We hebben een kachel!
L : Wat is ie mooi!!!!
P: Hij is zeker mooi.
L: Och, wat is ie mooi he???
P: Jaaahaa, heel mooi.
L: Och, wat past hij hier goed!
P: Ja, past precies..
L: Och wat een bjoetie, zucht....
P: Lot, nu weet ik het wel..
L: Ja, sorry maar wat is ie toch mooi...


---------Einde scene in de auto---------------

Een kacheltje was mijn grote wens. Vorig jaar al. Maar dat plan werd uitgesteld naar later. Regelmatig heb ik even rondgeloerd op het internet. En ze gingen als warme broodjes deze bjoeties.
Gisteravond was weer zo'n moment dat ik het internet afstruinde op zoek naar mijn grote liefde. Haar naam is Etna ( ik weet het, ietwat oudbollig), middelnamen sun 1024, klein maar fijn. In al haar glorie zag ik dat ze nog maar net was aangeboden deze dag. Ik sprong een gat in de lucht en stuiterde door de kamer heen. "Bellen P, bellen!" ( daar is ie zo goed in en ik houd er niet van). En zo geschiedde dat we diezelfde avond nog, omdat we toch al in dat stadje moesten wezen, op bezoek gingen bij de eigenaar van deze schoonheid. Ze was met liefde onderhouden en dat konden wij ook wel zien.
"Kom maar bij ons wonen hoor!" Fluisterde ik haar toe en zo droegen wij haar naar de auto en zwaaiden de vorige eigenaar uit. Eenmaal thuis leek het alsof ze er altijd al had gestaan.
En ik ben in de zevende hemel.....

Groot

Tjee Spike, had je niet een grotere mee kunnen nemen? Beeldvullend man!
Door het poortje was nog een opgave met zo'n enorm ding. Spike zijn ruimtelijk inzicht liet nog wat te wensen over. Want ik riep uiteraard, "Spike, kom!" om mezelf wat reden tot lachen te geven. En daar ging hij: "baf, tok, baf tok, tok tok". Zijn hoofd kantelen zat er niet bij. Dus ik had wat langer mijn plezier. Uiteindelijk heb ik hem uit zijn lijden verlost en even ingegrepen....
En nu... WEEKEND!

Pff

Man o man, na een avondje nakijken van gemonteerd materiaal ben ik even out of inspiration kan ik wel stellen. De computer is aan het ratelen, hij rekent dingen voor mij uit zodat uiteindelijk de registratie van een trouwerij op de betreffende dvd beland. Wat is mijn computer toch een sterk monster. Moet ook wel met alle montage-activiteiten die erop plaats vinden of nog moeten plaats vinden. Een ding is zeker, dit project kan weer van mijn lijstje geschrapt worden. Op naar het volgende! En ja, ook ik ben van de lijstjes..
Lotje haalt nog even een glaasje drinken van beneden en sluit daarna haar luikjes.

That's all folks!

Sinterklaas?

En het was alweer zover, sinterklaas kwam vandaag aan. Ik moet het nog even laten bezinken dat de goedheiligman nu alweer ten tonele is verschenen. Ik ben voor mijn gevoel nog een beetje blijven hangen bij de maand oktober. Alsof de bladeren nog maar net bruin gekleurd zijn zeg maar.
Tot mijn grote tevredenheid kon ik dan ook alweer vaststellen dat alweer een groot gedeelte van de tijd waarin ik grote kans maak op zeiknat geregend/gehageld/van mijn fiets gewaaid te worden/op mijn muiltje te kunnen vallen wegens gladheid etc- alweer voorbij is. Een klein beetje dan. Weer een voorbeeld van mijn roze bril want de meest barre dagen moeten nog komen volgens de weerkalender. Maar toch, in mijn hoofd klinkt jubelend dat het verdeurie alweer bijna december is en daarna komt januari en in de maand januari begint het vaak alweer te kriebelen. Dan heb je uitzicht op het tuinseizoen, de langere dagen.
Tot die tijd verleg ik mijn focus van het weer naar de kaarsjes, gezellige lampjes, teveel en te lekker eten, mijn nieuwe wanten zonder vingertoppen maar met een dichte duim. Ik riep in de winkel verbaasd uit waarom die duim toch dicht genaaid was en de rest van de vingers niet. Waarop ik linea directa antwoord kreeg van de persoon naast mij. "Wist je dat niet? De duim is een bron van je energie. Als je het koud hebt, je handen bijna bevroren, vouw je je duimen toch naar binnen???" >> Uhm, uhhh, ik denk het? Goh, daar had de Vuh en Duh toch wel goed over nagedacht.. En zo stond ik dankzij deze goed onderbouwde redevoering, bij de kassa om ze af te rekenen. Ik kon mijn ogen daarna dan ook niet van mijn nieuwe aanwinsten afhouden. Wel lastig smssen zo met een dichte duim. Hmmmm....

Merci

Ach wat was het toch mooi opgeruimd, mooi stofgezogen. ja daar moest een mooi glaasje met mercietjes bij moet hij gedacht hebben. Vind ze vast leuk. En wat stond het mooi, het glaasje schitterde in al haar glorie daar in het midden van het bruine tafeltje. Ze stal er de show, stond in de spotlights wachtend totdat die deur open ging en een dame met benen als lantaarnpalen zich naar haar toeboog en de groene mercietjes eruit zou halen en tot zich zou nemen En daarna de overige zes. Ja, die met hazelnoot waren het lekkerst. Dus die eerst..
De zon scheen en het glaasje schitterende in al haal glorie in de zon en die stofvrije ruimte. Wat een prachtige dag! Even kneep ze haar oogjes dicht waardoor ze het zwarte monster niet aan zag komen. Er was niemand in de buurt en Spike greep zijn kans. Hij opende zijn mond en met een grote hap wist hij de hele familie mercie hazelnoot, melk en koffie tot zich te nemen. Hij verslond ze met huid en haar. Dat het haar van plastic was kon hem niet schelen. Alsof er een engeltje op z'n tong pieste zeg, wat heerlijk.
Een uurtje later kwam de vrouw met lantaarnstelten binnen. Haar man vroeg haar of de mercietjes gesmaakt hadden. "mu mu mu maarrrr" stotterde de mevrouw, ik heb heel geen mercietjes nie gehad nie!" Hun ogen daalden af naar het zwarte monster dat hen vanaf zijn mand aan keek. Hij smakte nog net niet na..
Het bleek algemeen bekend, zo hoorde de mevrouw met de lantaarnstelten, dat chocolade, zeker pure chocolade HEEL slecht was voor zwarte monsters. Bij navraag bij dierenartsenmeneer bleek dat Mercietjes welliswaar een prijzig prijsje had maar dat er maar verdomd weinig chocola in zat. Meer Fondant, dat wel.... Fondant, fondant? Even wikipediaaaaeen.... Een vulling in de vorm van deeg gemaakt door suiker en glucose te koken....Juist, geen chocolade en zeker geen pure...Mevrouw Lantaarnstelten en haar meneer haalden opgelucht adem. Mercietjes bleken voornamelijk nepchocolaatjes. En aangezien zowel mevrouw met de lantaarnstelten als haar meneer niet van pure chocolade-smaak hielden en deze dus netjes in het doosje waren blijven liggen in het bovenste keukenkastje, kreeg het verhaal een positief einde. De besnorde hond was er nog en ze zouden ze in het vervolg nog minder gaan stofzuigen.

The end..

Jeugdsentiment

Ik was een echt villa achterwerk kind. Elke zondag was het feest en zaten we voor de buis gekluisterd. Die poppenkast met dat gordijntje waarbij kinderen ergens over konden vertellen...Sommige programma's komen soms in flarden terug. De serie "de man met de zwarte hoed". Ik weet nog dat ik de ontknoping vreselijk spannend vond. Maar om nou te zeggen dat ik echt kan navertellen waar het over ging...het speelde zich af in een dorp, er gebeurden vreemde dingen en er was een vreemde man. Een fiets...Vaag dus. Ik zal eens even kijken of ik het op You tube kan terug vinden. Een ander beeld wat me altijd bij is blijven staan was het beeld van drie dikke dames. Toen ik afgelopen week de VPRO gids opende en een plaatje van drie dikke dames zag, werd ik getriggerd. Dat beeld ja, verhip, een keer in de zoveel tijd plopten ze weer op en vroeg ik me af waar ze nou precies van waren. Het waren dus, hoe simpel kon het ook zijn: "de drie dikke dames". Nu herinner ik me dat er ook nog een man bij was, een forse man in schuimrubber pak. Hij had een grote bril en een snor. Bruin haar en in een duidelijke scheiding...Nu heb ik net wat filmpjes gevonden en wat blijkt, ze presenteerden en kondigden Villa Achterwerk af. Ja, wist ik veel. Maar wie die meneer nou was. Ik weet wel dat ze ook erg van snoepen hielden... Maar of deze beelden nou bij elkaar horen of dat ik ze als kind al bij elkaar gefantaseerd heb...
Anyways.. ik houd van jeugdsentiment, vind ik fijn. Helemaal fijn is wanneer ik me weer iets goed herinner, iets wat niet mijn allersterkste kant is. Jeugdsentiment lokt, een auto van vroeger, boeken die voorgelezen werden, een rieten kinder-zij-zitje voor achterop de fiets en dus ook beelden van programma's die zijn blijven hangen.....Wie weet kom ik er nog achter. Zoeken jullie met me mee?

Link naar filmpjes van de drie dikke dames

Hond meets boom

Let vooral op het zwarte monster naast de gelaten boom... Spike ziet in hem een gevaar.. en gaat het gevaar te lijf!!

Tussenstand

Ah joh, die sprei, een eitje joh, zo gepiept dat klusje. Man ik hoef er nog maar... even tellen hoor... Ah, nog maar 96 vierkantjes te gaan. Joh, dat redden we wel hoor, ik gok op zijn vroegst winter 2011..( We veranderen de focus even..), <<<>>>>

Ja, er zijn er dus al vier klaar. En uit mijn laatste berekeningen komen er vier vierkantjes met 10 gaten tussen de hoeken in, uit 1 bolletje wol. Handig om te weten voor de aankomende aankopen van bolletjes wol. Want als ik 100 vierkantjes wil maken, heb ik 25 bolletjes wol nodig. En voor een mooie verdeling van de kleurtjes zou het wel mooi zijn als ik van elke kleur....vijf bolletjes heb. Blijft het een beetje een geheel. Ik weet dus wat me te doen staat: Zeeman, here I come voor de drie andere bolletjes van dezelfde kleur uit hetzelfde verfbad. Een uitdaging....

Opruimen

Opruimen, de een kan het, de ander kan het niet. Daar ben ik een duidelijk voorbeeld van. Onderhouden daar in tegen, kan ik weer wel, mits gestructureerd. Niet afhaken want dan stapelt het zich op.
Een project op zich was onze slaap/werkkamer. Ik zit er graag maar voor je het weet, staat er een uiterst fleurig tasje met mijn naailes-spulletjes op de grond, de wasmand, een handdoek, een verdwaalde slof, dozen van elektronica die P graag bewaard mocht ze ooit weer doorverkocht worden (...). Kortom, het is al gauw vol.
Dus nu zit ik ertussen in. Beetje bij beetje verplaats ik dingen in mijn ogen strategisch, gooi ik dingen weg richting de doos "tweedehands" of bonjour ik het naar de vliering.. Langzaam maar zeker kan ik mij weer een weg banen in deze ruimte. Heerlijk. Opgeruimd is fijn. Weinig prullaria vind ik diep in mijn hart ook fijn. Onpersoonlijke inrichting weer niet...
Weet je wat, ik ga die spiegel eens even ophangen... Waar is de hamer....
En zo murmelde ze hardop verder. Wat staat die naaimachine daar toch leuk. Kan ik hem zien zo op het kastje, een opgeluchte zucht klonk. Hmm, fijn he? Thuis...