De minirok.

Terwijl Knofje met haar mond vol taart geen commentaar kan geven zal ik haar langs deze weg even van harte feliciflasteren met haar verjaardag. Of zit je andermans taart op te eten....Eet je niet alle taart in je eentje op?
Mijn verhaaltje gaat in zijn geheel niet over taart, maar over hele andere zaken. Namelijk, het vermaken van oude spijkerbroeken tot rokje. Er ligt nog een kandidaat rokje op de plank maar die moet nog even wachten.
Je kent het wel, fietsen, fietsen,fietsen, altijd maar fietsen naar je werk, naar je vrienden... Spijkerbroeken zijn dan fijn om aan te hebben. Maar wat slijten ze toch snel bij het kruis. Niks aan.
Om ze dan toch niet volledig met hangend hoofd naar de spijkerbroekenhemel te sturen, reïncarneren ze voortaan bij mij als rok. Bij voorkeur, wat korter vanaf nu. Het eeuwige kritiekpunt van vriendinnetjes en Pee knikt heftig ja-knikkend mee. "Die benen, daar moest ik toch echt meer mee pronken". "Maar het voelt zo kaal en bloot" zeg ik dan altijd. "Maar je hebt toch een legging aan Lot"? "ja, dat klopt wel", humm, moet ik me toch maar eens iets minder preuts opstellen..." Er valt immers weinig te zien door die 800duizend deniers legging maar een rokje overheen gaat, voldoende over de billen... Ik zal er een mantra van maken en tegen mezelf zingen. Misschien dat ik het dan ook zelf zo ga ervaren..."

Anyways, we wijken af, Ik had beloofd om mijn eindresultaat te showen als het klaar was.
Dit is de tweede versie, de eerst was te lang en had een punt aan de achterkant. Dus heb ik resoluut 10 cm eraf geknipt.
Ik ben blij met mijn nieuwe rokje. En zo blijft hij nog een tijdje bestaan. Met aan de achterkant een aandenken aan mijn Lowlands bezoek. Ik weet het nog goed. De India-tent, daar kon je stickers op je kleding laten strijken. Ik vond mijn broek zeer geschikt, maar had deze ook al aan. Om nou een eeuwige tatoeage te maken met een strijkbout leek me geen goed plan. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Ik weet niet waar mijn preutsheid toendertijd gebleven was, maar daar stond ik in mijn mooie hipster. De Belgische meneer begon met strijken. En bij het teruggeven van mijn broek, MET strijksel, zei hij: "a jawel mevrouw, het moet gezegd, gij heeft unnu schoooone bill'npartij..*
Blozend trok ik mijn broek weer in. Die had ik mooi in de pocket.


* Het kan zijn dat ik met deze annekdote in herhaling ben gevallen, ik twijfel of ik het al eerder verteld heb of alleen maar gedacht, vraag ik me overigens met grote regelmaat af. Maar ik heb het zekere voor het onzekere genomen en hem alsnog erin verwerkt....