Ons huis is er een van het knusse en kleine soort. Paneeldeuren, veel houtwerk en onlogische hoekjes. Het vraagt heel geduld en nauwkeurig werken. Op zich geen probleem. Ik ben van de afdeling priegel en peet van de afdeling lange halen, snel thuis. Dus dat vult elkaar doorgaans goed aan. Maar niet als je het over de latjes, kozijnen en deuren hebt. Dat moet ik toch echt zelf doen. En bovendien ben ik de enige die er last van heeft als ze onbeschilderd zijn. Want nee, zo moet het niet. En tja, dan moet het anders.
Een van mijn allergrootste hobby's is dan ook, het bladeren door woon-magazines zoals 101 woonideeën. Om hem vervolgens te verknippen. Want dat wat ik mooi vind, knip ik uit en gaat in het inspiratieboekje. Het resultaat is dan weer een vorm van schuldgevoelens want er zijn vele niet nader te noemen familieleden, en ik spreek hier in meervoud, die er ook wel graag doorheen willen bladeren.
Dag na dag kijk ik naar dat houtwerk en denk ik, hier moet ik nodig mee aan de slag. En vervolgens stort ik ter afleiding op de was. Want de gedachte aan het langzame proces, schuren, afnemen, 1e laag verf....schuren, afnemen...tweede laag verf. Man, tegen de tijd dat het klaar is... is mijn aandacht alweer ergens anders. En ben ik minimaal een dag verder..Maar toch he, toch moet ik eraan geloven. Want ik vind het veranderen van het huis veel te leuk.
Het was de wc-deur die een vervolg nodig had. Was hij voorheen gelig. Nu was hij al geschuurd, en dus wat minder gelig, afgenomen met verdunde ammoniac en de omlijsting had al twee lagen grijs. Het waren de paneeltjes die er nu echt eens aan moesten geloven. En zo geschiedde. Met twee uur was de gehele voorkant en de helft van de achterkant bedekt met.... ik noem het... alg-groen. Tevreden sta ik in de deuropening terwijl de verf-walm me tegemoed komt. De weg ernaar toe is misschien niet zo aantrekkelijk. Maar het resultaat des te meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Iets te roepen? Deel het!