Na een flinke schuiver met mijn automobiel waarbij ik van achteren een kus van een vrachtwagen kreeg, keek ik recht in een rij met koplampen. De vangrail gaf niet mee. En wat restte was de hysterie van dat moment en een beschadigde auto.
Gelukkig reden de vrachtwagen en ik beiden niet harder dan 20 a 30 kilometer per uur en kwam ik er zonder lichamelijke beschadigingen vanaf. En ook mijn mobiel deed het nog.
Na zo'n ervaring komt er een soort van waas. Je leeft gewoon door, maar een beetje verdoofd. En langzaam maar zeker sijpelt de gedachte door, dat je toch zeker wel twee engeltjes, op elke schouder een, moet hebben gehad. Want wat had het anders af kunnen lopen.. En die gedachte, dat gebrek aan controle waar ik zo van houd, die maakt dat je even van slag bent. Het maakt angstig maar tegelijkertijd taxeer je je leven even opnieuw. En zie je extra goed, welke dingen mooi zijn in het leven, maar nog belangrijker. Welke onderdelen belangrijk..
Die angst, die is er nog steeds, maar ik hang met mijn beide handen aan het positieve. Ik genoot al heel erg van details die ik om mij heen zag. En daar houdt ik mij aan vast. Ombuigen heet dat.
De start van een nieuw blog, paste daarbij. Want hoe graag ik ook in mijn volkstuin bezig was, anderhalve are was teveel. Dus de moestuin wordt met pijn in het hart uitgezwaaid. En daarmee is moestuinierster.web-log.nl verledentijd, en doorlotjesrozebril.blogspot.com een feit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Iets te roepen? Deel het!