Maanden was die zoek onze Chat Noir. Spike had toch een medestander nodig. Hij kon niet op tegen al dat witte geweld. Ja, ze waren dan niet helemaal vlekvrij, die bazige katten, zucht.. Maar toch. Je kon er ook geen hoogte van krijgen van dat stel.. Dan kreeg je een kopje, geef je een kopstoot terug, is het weer niet goed..
We hadden uit medeleven tijdens een minivakantie de Chat Noir als souvenir gekocht. Voor drie euro uit een stalletje. Kijk, dat vonden we nou leuk. En zo namen we de Chat Noir mee naar huis.
We introduceerden hem aan Spike, hij waardeerde het gebaar en kreeg alweer moed. Hij zou deze kat met die fantastisch kleur vacht.. Spike onderbrak me, hij murmelde hardop; "wie heeft er nog meer zo', n mooie kleur, ach ja, dat was ik, wie anders".. Juist ..Spike zou die witte katers wel aan zijn zijde krijgen. En dan piepten ze wel anders die nepperds...
Maar zo ver kwam het niet. In ons kasteel van een huis, ik bedoel dit gekscherend, raakte deze kater kwijt. En zo vonden we hem deze week weer terug, opgerold onder het bed. Ja, in het donker zie je hem natuurlijk niet, als 'ie zijn ogen stijf dicht houdt.. Goed in verstoppertje man! Ben je een dag zoet mee..
Eindelijk konden we hem in het zicht plaatsen naast.... de witte His Masters Voice hond... Shit.... 3 tegen twee... Ja maar dat was niet de afspraak, nou winnen die witte jongens alsnog..
Ik liet Spike even alleen, hij moest dit even verwerken. Ik ging daar in tegen het resultaat vastleggen.. Want wat was 'ie mooi...
Zouden we familie zijn of zo??? Die poster wil ik ook, al jaren!! :p
BeantwoordenVerwijderen