Klein

Tjeetje, wat ben je klein..
Wat een klein hoofdje, kleine voetjes en armpjes. En je beweegt ook al!
Dit mensje, dit minimensje op dit fotootje zit in mij. Kun je het je voorstellen? Ik niet. Nog amper..
Ik voel je nog niet. Het enige wat ik merk is die buik die zo groeit als ene dolle. En die eetlust. Nee, geen gesnaai. Nee, gewoon wat meer boterhammen en bakken met fruit..
Je snapt natuurlijk dat ik goed voor je wil zorgen.
Dat alles wat in mijn bereik ligt, voor jou gebeuren zal zodat je goed zult groeien. Tijden heb ik naar je uitgekeken. Naar het geluk dat zwanger zijn heet.
In verwachting zijn van een kleine "beebie".
Ik vind het heel spannend. Maar probeer te genieten van elke dag dat je in mij groeit.
Totdat je je laat zien, wanneer het zover is dat je volgroeit bent.
En ik je mama mag zijn.

Kachel in.....werking!

Het was dan eindelijk zover. De kachel werd aangesloten. Hier hadden we een goede vriend van ons voor nodig en zijn lieve buurman. Wij hebben er namelijk geen kaasje van gegeten en wouden onze vingers aan dat soort dingen niet branden. Haha.. de woordspelingen zijn niet van de lucht dames en heren...
But we Leave it on the experts...
Maar wat waren Pee en ik verguld toen het eerste houtblokje erin mocht.
Stoken is wel een kunst. We hebben wel even gevloekt toen onze timing voor het volgende houtblokje weer niet goed was en deze het vuurtje doofde. Maar, na een klaagzang tegen mijn moeder en wat tips, ondertussen was Pee al afgetaaid wegens frustratie, werd ik beloond voor mijn inzet. Oefening baart kunst en ik leer het beestje al aardig kennen want hij doet het nu al dik een half uur als ene dolle.
Of hij ook goed trekt? Hartstikke goed. Als ik hem de kans geef, brult hij het samen met de wind al knisperend uit.
En waar ik nu zit? In mijn rieten stoeltje, recht voor de kachel natuurlijk! Met het laptopje op schoot. Kopje thee ernaast. Het kan mij, zoals bekend, niet warm genoeg zijn.. Nu maar een goede wintervoorraad hout vergaren.. Ondertussen zwaai ik even vriendelijk naar de energiemaatschappij. "Daaaaag, afzetters!"
Om de kneuterigheid compleet te maken plaats ik ook nog even een foto van de muts. Ik moet alleen nog koortjes eraan fabriceren. Maar daarvoor was een kettingsteek nodig en die wist ik niet precies. Nu nog een kinderhoofdje vinden waar hij op past...

Muts

Maakte ik vorige week nog deze foto, nu mag hij gelijk opgevolgd worden door een kleurig herfst/winter tafereel. Want het is behoorlijk fris te noemen. Nee, geen klaagzang hier. Constatering, meer niet.
Ik maak er dankbaar gebruik van. Zodra het flink schemert, trek ik de gordijntjes dicht en gaan de lichtjes aan. Kaarslicht. Hoe knus is dat? Heel knus kan ik u vertellen.

Vinnie hiernaast kan er over mee vertellen en zit nu het liefst fulltime op de bank te snurken. De schurk laat dan zijn onlangs verworven hobby even voor wat het is. Namelijk, potplantjes pletten met zijn dikke kont. Hij onderschat zichzelf hierbij behoorlijk aangezien hij voor 60 procent buiten de pot hangt. Maar dit terzijde. Voor hem werkt het en ik heb genoeg plantjes...


En dat herfst/winter tafereel is mijn muts in de maak! In tegenstelling tot het patroon gebruik ik maar een soort wol. Dat vond ik bont genoeg. Tijdens mijn eerste meeting met de Stitch'n Bitches, heb ik een flinke sprong gemaakt. Met af en toe een tip maar vooral mijn handige breiboekje, breidde ik in vlot tempo verder. Tegenover mij een kleurige ( letterlijk en figuurlijk) dame die o.a. ook mutsen vilt en zelf spint. De andere dames die ik daar nog zal treffen bij de volgende maandelijkse bijeenkomst, spinnen en kleuren wol ook zelf. En maken de prachtigste creaties. Los van mijn lieve oma en mijn zus, kan ik daar ook het nodige opsteken. Zeker qua inspiratie.
Het voorpand is al klaar, nu nog de het achterpand en de touwtjes en dan is hij klaar. Wie de muts past, mag hem op zijn of haar hoofdje dragen..

Naailes!!!!!!!! Het is weer tijd voor Naaaaailessssss

En we hebben er zin in.
Vanmiddag ben ik ter voorbereiding alvast braaf aan de slag geweest met mijn nieuwe project, een rok. Zoals al een keer eerder gefabriceerd.

Er was weer een spijkerbroek versleten aan de binnenkant van de bovenbenen. Dus hoppaah, niks geen half werk, broekspijpen eraf knippen en ombouwen maar.
Dit keer ging ik er geen ander stofje tegenaan gooien. Maar hergebruikte ik een ander deel van de broek om het driehoekje aan de voor en achterzijde te dichten.
Ik vind het fijn dat stiekem toch het inzicht komt en ik ook sneller iets in elkaar kan zetten.
Ik lijdt nogal aan drempelvrees. Maar eenmaal bezig vraag ik me dan af waarom ik dat in godsnaam zo vond. En ben ik heerlijk aan het klooien. Nu KAN het ook. Voorheen had ik simpelweg geen tijd.
Een tweede plan is om van het tafelkleed, oud groene achtergrond met bloemen erop, ooit een keer opgeduikeld bij de kringloop, om te toveren tot rok met stretch bovenkant. Ik werd hartelijk uitgelachen bij het zien van het sticksel achterop het tafelkleed. " Leen bakker, daar houd je een leuk huis aan over".

Dus het is nu zeker. Dit wordt de Ode-Aan-De-Leen-Bakker-Rok

Even over de drempel heen

Je kent het wel, druk druk druk. En de tijd niet gevonden om te schrijven. Maar eenmaal een beetje de rust terug gevonden, is het moeilijk om die rust daadwerkelijk te ervaren en te gebruiken. Je activiteiten weer oppakken en niet verzanden in eindeloos treuzelend de dag doorkomen omdat je niet zo goed weet wat te doen met al die tijd!
Een van die activiteiten is dus het schrijven.
Vandaag bezocht ik mijn tuintje weer. Het was er een beetje een rommeltje. Maar meditatief trok ik veldje voor veldje die onkruid-knakkers eruit die de boel verstikten. Nog een paar uurtjes en dan staat er wel weer keurig bij.
De tomaatjes zijn niet meer. Die werden bruin. Kilo's aardappelen liggen inmiddels in de kelder. Elke week genieten wij van pure aardappeltjes uit eigen tuin uit de oven. Niks geen geschil. Even schoon borstelen, in stukjes snijden, kruiden erbij en hoppaah, in de over. Dat vind ik echt genieten. En de tomaatjes in de potten thuis staan nog steeds binnen. Pee ging akkoord met de tijdelijke in-home-bush-bush. En het wierp letterlijk zijn vruchten af. We hebben al een paar tomaatjes uit het vuistje mogen eten die rood genoeg waren.
Ondertussen ben ik begonnen aan een nieuw breiproject. Namelijk een..muts! Moet goed komen dacht ik zo! Wordt vervolgd..