Foetsie

Mijn dreads en ik, wij beleefden het afgelopen anderhalf jaar vele avonturen. Er werd wat afgedraaid en gehaakt om ze bij te werken. Gedurende die tijd maakte het deel uit van mij, die kort daarop zwanger werd en negen maanden erna hijgend op de baarkruk haar zoontje in de armen nam. Zijn eerste grijpbewegingen maakte hij naar mijn dreads. En er scheel naar kijken was ook favoriet. Een dreadmama, dat vond ik ultiem. En ultiem was het. Maar gaandeweg verlangde ik weer naar mijn zachte haren, de shampoo voelen, de wind die je haren doet wapperen. Ja, dat won het toch.
Er waren meerde momenten dat ik riep: ze moeten eruit! En dit werd dan toch weer door vriendinnen verijdeld. Want wou ik dat echt?

Nu wel en ze kwamen met velen. Vier vriendinnen stonden om mijn hoofd heen met kammetjes, schaartjes en haaknaalden. De vijfde zorgde voor de nodige hilariteit. Vijf uur lang stonden ze daar uit te kammen en te trekken. Want mijn haar was niet makkelijk te dreaden, laat staan, dood te krijgen. En zo was het nog wel de moeite waard om een stuk uit te kammen. Want zeg eens eerlijk, een cm lang of half lang. Ik wist het antwoord wel..
Het was een hele stap, het zou toch ook wel wat kaal voelen..Maar het was goed, meteen, geen centje pijn. Ook geen spijt dat ik ze heb laten zetten, ik vond ze fantastisch.
En hee, ik had de avond van mijn leven met de dames. Het is misschien niet zo netjes, maar het toppunt was toch wel het dinnetje dat vanuit het niets uit wist te schreeuwen: " Ahhh ik HEB me toch een klit!" .
Ik kronkelde richting de grond van het lachen, bijna pieste ik in mijn broek. WERKELIJK!
Juist. Het was een goede avond.

Slofjes

Het was een uitdaging, dit project. Het breien van sloffen voor den kabouter. Ik had er hooguit 50 gram wol voor nodig en besloot appelgroen katoen te gebruiken.
Waar de eerste van het stel nog wat moeizaam tot stand kwam, samenbrei en dubbele mindering zus en 3r samenbr. zo, (mijn breihandboek wijkte niet van mijn zijde), ging de totstandkoming van de tweede ging als een trein. Die kabouter zou deze winter kekke warme voetjes hebben, al zeg ik het zelf. Nou ja, niet zo kek dat ik deze gelijk weg zou geven. De tweede uitgave denk ik wel en ik heb al een bestemming. Lot heeft het licht gezien en laten het schijnen over de kindervoetjes-wereld deze winter.
Nu waren ze zojuist af, zonder pomponnetjes die er eigenlijk bij horen maar bij een poging tot het maken van die dingen in dwergformaat, raakte ik enigszins, ongeduldig. Neen, dat proces ging ik niet nog drie keer doormaken. *skip*.
Helaas snurkt kabouter nog, net als alle andere bewoners van dit huis zo ongeveer. Dus een foto van hem MET de slofjes komt een andere keer. U moet het doen met de zoethoudertjes.