Gordijnen

En terwijl de pareltjes op mijn voorhoofd staan vanwege mijn nieuw verworven borstontsteking, is er toch nog sprake van een helder moment en wordt de laptop erbij gepakt. Tijd voor een blogje over deze gordijnen. Buurvrouw had ze voor mij geregeld. Want ja, Lotjes grote liefde zijn retro-printjes. Mijn buurvrouw stelde dat zijzelf ook behoorlijk retro was. Misschien dat we daarom graag koffiedrinken :-)
Ik was in ieder geval op slag verliefd. De kleuren passen precies bij onze woonkamer En ze zijn zo goed als nieuw. Amper gebruikt als je het mij vraagt. We moeten alleen nog ringetjes scoren in de winkel en dan kunnen ze opgehangen worden. Kewl!

Tuune

"Prrrrr ahhh *ahhhhh*ahhhhh*aahhhhhh*"
Dit zou het geluid kunnen zijn van de tandarts die boort en een patient die het uitgilt. Maar tandartsen zitten niet in de dakgoot, onder de dakpannen om zes uur 's ochtends.
Kabouter en ik zitten elke nacht en ochtend in de schommelstoel. Dan krijgt hij voeding en de Hitchcock-kraaien achter mij ook. We zitten op dezelfde hoogte, de kraaien en wij. Alleen zij buiten onder de dakpannenrand en wij binnen. Het verschil moet er zijn.
Moeder-kraai neemt plaats met een hapje en de babykraaien beginnen met kermen. Als het aan kabouter ligt, luisteren we de rest van de dag naar dit tafereel totdat ik een ons weeg en hij mijn 80 kilo. Maar daar heeft deze mama wel een stokje voor gestoken. Hoe slecht, ik voldoe nu al niet aan de eisen van een echte borstvoeder. Hallo speen!
Speen en kabouter zien elkaar graag. En zo krijg ik ook nog slaap. Alleen winnaars..
Het gaat goed met ons. Kabouter groeit naar behoren en ik leg al hele afstanden wandelend af. De natuur die regelt wel dat moedertjes weer herstellen. Ik vind het fascinerend. En ben vreselijk dankbaar dat ik niet langer zo beperkt ben. Zitten blijft geen hobby en de grenzen blijven duidelijk maar ze schuiven op.
Eindelijk, eindelijk kon ik dan ook mijn tuuntie bezoeken. El reed mij ernaar toe. Kabouter en ik werden voor het eerst van elkaar gescheiden, geen tranentrekkende beelden, hij is bij Pee in meer dan goede handen. Alsof het zijn tweede natuur is.
Er was duidelijk sprake van een onkruidfeestje waarvoor ik niet uitgenodigd was. Heel even werd er geplukt. El ging als een dolle. Los ging ze, serieus. En in no time was een vak alweer onkruidvrij. Ik werkte aan mijn missie, de zelfgekweekte pompoenplantjes in de grond zetten. Een speciaal project want Pee had voor mij de natuurlijke wal van onkruidafval bedolven onder zand. Waar ik vervolgens de plantjes in plaatste. Dat heb ik een andere tuinder, zwaar bebaard in lang gewaad, ooit zien doen. Mijn buurman, van het conservatieve soort, zag het niet goed komen en liep mompelend mijn tuin op. "Ie mut toch 'n diep gat moak'n en daar dat afval in doen. Zo komt ut allemoal weer omheuge". Als ik een ding geleerd heb, is het wel ja knikken op info waar je niet om gevraagd hebt maar wat wel goed bedoeld is. `Joahh, tuinier´n is ´n vak`. Ja hoor, El en ik keken elkaar veelbetekenend aan. En ondertussen dacht ik: maar ik doe het lekker toch!
Ik was voldaan, mijn handjes eindelijk weer donkerbruin van de aarde zonder dat het erg was. En de overgebleven pompoenplantjes bood ik aan om gratis mee te pakken of om te ruilen tegen een ander plantje. Lekker simpel leventje leiden wij op de tuune.
Vandaag trof ik als slagroom op de taart ook nog een pakketje bij de post. Helemaal voor mij alleeeenig. Pee keek jaloers over mijn schouder mee. Mijn inmiddels schone vingers opende het pakje gretig. Wat fan-tas-tisch! Vrouw Haaksma ken ik alleen via het wereldwijde web via mijn moeder.
En ze stuurde mij dit geweldige setje. In retro kleuren voor kabouter. Een muts met bijbehorende wantjes voor kabouters. Want in kabouterbos kon het toch aardig koud zijn! Op slag verliefd.. Ik kan kabouter zijn hoofd wel groot kijken totdat hij erin past. Maar daarvoor nog even geduld. Wat fantastisch, alle contacten die je zo gaande weg opdoet in blog/web-land. Ook alle kaartjes van medeblogsters en surfers. Zo leuk, zo onverwacht en zo attent. Ik geniet dubbel en dubbel en dubbel en dwars..

Hoe het verder ging

Het is avond, kabouter ligt knock out na een voeding naast me. Even lekker ernaast nu ik niet van vermoeidheid wegdommel. En tegelijkertijd grijp ik het moment aan om weer even van mij te laten horen.
Wederom bedankt voor alle leuke reacties. Wat een feest. Ook namens snurkende kabouter naast mij. Weliswaar met de ogen dicht maar niet minder gemeend ;-)
De week ging snel. Ik had een kraamverzorgster, een topwijf. een vijftiger bordenvol ervaring, Vol liefde voor het vak. Een moeke en rationeel. Doordrenkt door dezelfde humor. Net als haar "stagiare". Nou ja.. in naam dan. Ze was een herintreedster die dit werk weer oppakte na twintig jaar, nu haar eigen kinderen volwassen/ oud genoeg waren. En wij waren haar eerste gezin.
Gezin, verhip ja, we zijn nu acht dagen een gezin. We leerden in rap tempo bij. Mijn kapotgedronken boezem, mede mogelijk gemaakt door het gebrek aan begeleiding in het ziekenhuis tijdens de nacht daar heelden weer. Net als de rest van mijn lichaam. Lotje kan weer bewegen van de ene positie in de andere. Zitten is nog lastig en de energie is -6. Dus we doen het rustig aan. Ik ben al lang blij dat ik niet aan bed gekluisterd ben. ja, weet jij veel als je bij je eerste bevalling gelijk de hoofdprijs onder de uitscheursels pakt. Dat was nou helemaal geen punt geweest om me over in te lezen. "He ja, eens even kijken wat er allemaal mis kan gaan".
Gisteren waren ze voor het laatst. Tranen met tuiten huilde ik. Vertrouwen dat ik het in deze staat over kon nemen had ik nog niet. En de kraamtranen werkten hier niet aan mee. Er werd me op het hart gedrukt mijn moedergevoel te volgen. Ik beaamde het met pruillip;" Juhjuhjuhjah... "Met een beetje hulp van mijn omgeving als Pee aan het werk is, komt het ook goed. Je moet zo'n denkbeeldige drempel over..
Pee en ik babbelen er ondertussen lustig op los tegen kabouter. Er worden liedjes gezongen en gespeeld op de gitaar, we vertellen over wat er gebeurd. En de woorden "papa en mama"komen regelmatig voorbij. Al was het alleen maar om onszelf eraan te laten wennen. Kabouter luistert aandachtig met grote ogen en vindt het allemaal prima..
Aankomend weekend hoop ik ons eerste ommetje te maken. Als kabouter genoeg is aangekomen en ikzelf nog iets verder aangesterkt. ja,dan gaan we het beleven..

En toen was hij er!

Op dit onchristelijke tijdstip, terwijl de mannen in huis nog snurken, lig ik klaar wakker te zijn..Ja, na vijf uur aaneengesloten slapen vond ik het wel prima. Waarom alle slaap pakken die je pakken kunt? ( wat klopt hier niet), Aha! laten we dit moment pakken om eindelijk weer even van mij laten horen.

Hij kwam uit de lucht vallen, de kabouter. Bijna letterlijk want in de dagen ervoor had er notabene een ooievaar op ons huizenblok gezeten! Die mij volgde richting het park waar ik de hond uitliet.
Weet u nog, het blogje over Home sweet home? Deze was nog niet gepost of er was actie in de tent. Wat ik overigens nog niet als actie wou zien...
Eerder die dag was ik 'sochtends nog naar naailes gegaan, aansluitend besloten we toch nog even langs de ouders van Pee te rijden, 's middags gooide ik het ontwerp van kabouter zijn geboortekaartje volledig, maar dan werkelijk ook volledig om. Om vervolgens, om half tien 's avonds ....moeilijk te kijken. Uiteraard met de hond aan mijn voeteinde, die was niet bij me weg te slaan. Pee had me al geobserveerd en vroeg om toelichting. Ik was van mening dat ik last van mijn darmen had en die rugpijn die even kwam en weer weg ging, die hoorde er gewoon bij.. Na drie keer hetzelfde voorval waarbij Pee drie maal probeerde mij te overtuigen van het feit dat ik een echte wee had, besloot ik akkoord te gaan met deze vaststelling. Schoorvoetend gaf ik hem gelijk. Misschien was dat wel zo..
Het hek bleek van de dam. Kabouter had er zin in. Na een uur had ik om de vijf minuten weeën, rugweeen wel te verstaan...,En werd de verloskundige benaderd. Ik wou niet bellen, Pee wel. En dus werd er al honduitlatende door hem gebeld. Als het over een uur met grotere regelmaat was, moest er weer gebeld want dan kwam de verloskundige. Uiteraard was dit het geval, werd er braaf contact gelegd en was het begin van de bevalling een feit. Niks geen aankondiging, hoppaah, er vol tegen aan. Het begin van een negen uur en veertig minuten durende bevalling vol rugweeen wegpuffen, korte adempauzes van anderhalve minuten, snel aandienende persweeen weggeprrrrrwwwwendddde.(Dames, die zwangerschapsyoga legt je echt geen windeieren, dit kan ik u verzekeren). En na het goed kunnen opvangen van deze storm, kabouter liet er echt geen gras over groeien, was hij daar.

Helaas waren we vanwege het verschijnen ten tonele via de baarkruk, met opgeheven vuist naast het hoofd als een ware superman, een plotselinge totale ruptuur verder. *auw*. En moest mama onder narcose om de boel te herstellen.... Jammer maar helaas. En toch en toch, de cliche's zijn waar. Eenmaal met kabouter in de armen kon het niet meer stuk. En maakte mijn staat niet uit. Alsof ik het niet verwacht had riep ik uit:"kijk! Een baby Pee, het is een baby" en dit tien keer achter elkaar.
Wat is hij mooi, mister relax. En bos vol haar en scheve oogjes. De kraamverzorgsters raken er niet over uitgepraat hoe relaxed hij is. Drinken en snurken, daar is de kleine man op afgestudeerd. Ikzelf maak dagelijks grote ontwikkelingen weliswaar voornamelijk in een ruimte. Van niet kunnen staan wegens flauwvallen naar kleine stukjes in huis. Even kunnen zitten en steeds makkelijker van positie kunnen veranderen..
En metgrote, o zo grote trots presenteren wij u dan ook ons nieuwe gezinslid: kabouter!

En voor ik het vergeet. Bedankt voor alle, werkelijk ,alle lieve woorden, berichtjes, kaartjes!!!! cadeautjes. Wat fantastisch. Echt genieten!

Liefs,

Lot

Home sweet home

Een typisch moment van Home sweet home. Deze foto zat al te branden in mijn zak, dat wil zeggen, op mijn usb-stick...
Pee heeft tegenwoordig gekortwiekte haartjes. Staat hem zeer goed met die mooie bakkebaarden van hem.
Niks geen kapper, nee, de spiegel wordt van de schouw richting de groene retrostoel verplaatst, krukje ervoor en los gaat de tondeuse. Njeeeuwwwww!
Lara, onze kat, is dan uiteraard van de partij en zorgt ervoor dat ze dichtbij het gebeuren zit, maakt niet uit of ze in de weg zit. Prominent aanwezig zijn, dat is haar motto. En laat Pee nou ge-wel-dig-e app op zijn telefoon hebben waar je dit soort fotootjes mee kunt maken..
Een mooi voorbeeld van een tafereel uit ons leventje met de malle diertjes, vastgelegd.

Opgeruimd staat netjes!

Ook de afgelopen week kwam er met regelmaat iemand voorbij om iets in huis te doen. Wat een feest. Wat een warmte. Ie richtte zich op de muur en wist er een pracht van een behangetje op te plakken. Ik had de overgebleven rollen van het muurtje uit mijn oude flatje bewaard en zo kwamen ze me toch een partijtje van pas. Alsof het ervoor gemaakt was, met de resten behangplaksel die nog in de kast stonden. En zo kon het bed weer op standje reus, werd de boel aan kant gemaakt en ik moest blijven zitten waar ik zat. Ja juf....
Dee kookte voor ons een overheerlijk maaltje en viel de badkamer aan met antical. Hij was in zijn loopbaan nog nooit zo wit geweest, onze badkamer..En stralen dat hij deed!

Na streng toegesproken te zijn door mijn dinnetjes besefte ik waar ik stond. Nog 8 dagen en dan zaten we op de uitgerekende datum. Ik was zo'n hoogzwanger mens. Verdomd.. nu was ik er toch echt een.
Dus ik laat me vertroetelen, keutel wat aan. Spreek de groeiende pompoenplantjes toe dat ze het goed doen, nog eventjes en ze mogen uit huis.
Het grannykleedje is voor de helft al af. Jaah, dat aankeutelen blijf ik mezelf opleggen totdat kabouter er is.
Moeke zet ondertussen nog een kopje thee..

Kringloop

Eventjes loeren maakte dat ik deze schatten tegen kwam in de kringloopwinkel. Wat een feest, wat een mooie kleurtjes en printjes. Geboren in de verkeerde generatie, altijd al zo geweest. Fijne hippie..
Ik werd verliefd op dit beschuitblik. Welke we bij nader inzien nog veel gaan gebruiken de komende tijd ook! Pee keek er vol afgrijzen naar. Ik enkel verliefd. "Nee echt Pee, deze moet echt mee, hij is zoooooo mooi". Pee vond het prima maar dan was een ding zeker, hij zou dan een stuk boterkoek verorberen in het restaurantgedeelte van de kringloop. Want die waren zo gruwelijk lekker. Keiharde onderhandelingen dames en heren. Ja zo ging het: "we got ourselves a deal!"
De stofjes afdeling moest natuurlijk ook nog even bezocht worden. Waar een flinke lap witte stof met groene print lag, perfect voor een dekbedhoesje voor kabouter. En dit fan-TAS-tische tafelkleed. Hier gingen zowel Pee als ik bij uit ons plaat. Wat was hij mooi. Perfect voor ons huisje.
Na verschillende gesprekjes met mensen die ik enkel van gezicht kende maar helemaal enthousiast waren over mijn enorme verschijning, (lees: buik), overladen met complimenten, ik werd er verlegen van, daalden wij babbelend neer voor een glaasje cola en een flink stuk boterkoek. Heel simpel...en zo gezellig..

Stout

Deze stouterd zat bij de post vandaag. Hij was overgekomen in opdracht van Pee om zijn nieuwe grootste liefde op te eten en te beschermen vanuit zijn maag.
Vel roze, zacht velletje, grote bek. Groot genoeg voor een Aaiphone. Maar niet groot genoeg voor Pee zijn phone.
En dus, kreeg ik hem in de schoenen geschoven, deze stouterd. Uiteraard was mijn mobieltje, al vier jaren oud, in no time verorberd. Maar het beest was net wat te gulzig en een en ander zat hem toch even dwars.

Niet dat hij moeite had om daar een oplossing voor te vinden. Onopgevoed stuk vreten...

Rust in het gatje

Ik begon af en toe ernstig aan mezelf te twijfelen. Ik was immers zwanger en dan hoorde je toch ook regelmatig helemaal niets te doen, op te gaan in je eigen wereld, nestelen etc. etc. Behalve dat laatste was de rest eigenlijk niet echt van toepassing op mijzelf. Ging ik eraan voorbij? Deed ik het niet goed? Miste ik iets? En nee, ik begroef mezelf niet tussen de zwangerschapsboekjes en magazines. De meesten bleven ongelezen. Zuslief stelde gerust. Alle boekjes leuk en aardig. Maar je lijf neemt straks de regie over hoor...Ja, als zwangere muts vraag je je nog wel eens iets af.
Uiteindelijk kon ik concluderen dat er misschien een gemiddelde is. Maar zoals Pee enigszins verbaasd en gefrustreerd over mijn hormonale, tot bijna aan waterige ogen grenzende gepeins uitriep: ja, maar Lot; je BENT ook niet gemiddeld. En daar ben ik trots op dat je dat niet bent.

......

Juist. Daar had hij misschien een punt...Ik was weer gerustgesteld.
Ondertussen ging het genestel, dat dan weer wel, door.Tot mijn grote vreugde gingen Pee en ons zwagert de hobbybob uithangen. Mijn zwager snapte het dondersgoed. Inruimen en handig kunnen opbergen die handel! Niks geen rondslingerende stopcontacten en snoeren waar je je nek over kon breken. De kinderkamer-deur moest toch echt dicht kunnen als de wasmachine, stroom gebruikend van het stroompunt in die kamer, aan stond. Onze slaapkamer smeekte om een mooie plank die daadwerkelijk bleef zitten en niet uit de muur stortte als wij hem er net in gezet hadden en zo drentelde ik uren later door een huis dat in een tijdsbestek van een dikke week een metamorfose had doorstaan van heb ik jou daar. Wat kleine wel niet te weeg kunnen brengen. Met de hulp van je vrienden en familie. Elke keer weer voel ik me zo gezegend en wat genoot ik. Steeds meer vallen dingen in huis op hun plek, letterlijk maar met beleid. Kleine dingen worden vervangen. En ik ben trots, beretrots op ons minihuisje. Ein-de-lijk.
En zo bevond ik me voor het eerst sinds, ik denk wel maanden, chillend, stilzittend, op mijn bed. Een nieuwe rij gehaakte vierkantjes werd afgehaakt. En ondertussen gluurde ik naar de televisie. Een unicum te noemen. Ik genoot van "in Turkije" en "Brieven boven water"op Nederland twee. Het werkte inspirerend. En ik, ik had voor de afwisseling rust in mijn gat. Ongegeneerd aantutten zonder onrust. Ja wel, ook ik kan het...zo af en toe...