Ik begon af en toe ernstig aan mezelf te twijfelen. Ik was immers zwanger en dan hoorde je toch ook regelmatig helemaal niets te doen, op te gaan in je eigen wereld, nestelen etc. etc. Behalve dat laatste was de rest eigenlijk niet echt van toepassing op mijzelf. Ging ik eraan voorbij? Deed ik het niet goed? Miste ik iets? En nee, ik begroef mezelf niet tussen de zwangerschapsboekjes en magazines. De meesten bleven ongelezen. Zuslief stelde gerust. Alle boekjes leuk en aardig. Maar je lijf neemt straks de regie over hoor...Ja, als zwangere muts vraag je je nog wel eens iets af.
Uiteindelijk kon ik concluderen dat er misschien een gemiddelde is. Maar zoals Pee enigszins verbaasd en gefrustreerd over mijn hormonale, tot bijna aan waterige ogen grenzende gepeins uitriep: ja, maar Lot; je BENT ook niet gemiddeld. En daar ben ik trots op dat je dat niet bent.
......
Juist. Daar had hij misschien een punt...Ik was weer gerustgesteld.
Ondertussen ging het genestel, dat dan weer wel, door.Tot mijn grote vreugde gingen Pee en ons zwagert de hobbybob uithangen. Mijn zwager snapte het dondersgoed. Inruimen en handig kunnen opbergen die handel! Niks geen rondslingerende stopcontacten en snoeren waar je je nek over kon breken. De kinderkamer-deur moest toch echt dicht kunnen als de wasmachine, stroom gebruikend van het stroompunt in die kamer, aan stond. Onze slaapkamer smeekte om een mooie plank die daadwerkelijk bleef zitten en niet uit de muur stortte als wij hem er net in gezet hadden en zo drentelde ik uren later door een huis dat in een tijdsbestek van een dikke week een metamorfose had doorstaan van heb ik jou daar. Wat kleine wel niet te weeg kunnen brengen. Met de hulp van je vrienden en familie. Elke keer weer voel ik me zo gezegend en wat genoot ik. Steeds meer vallen dingen in huis op hun plek, letterlijk maar met beleid. Kleine dingen worden vervangen. En ik ben trots, beretrots op ons minihuisje. Ein-de-lijk.
En zo bevond ik me voor het eerst sinds, ik denk wel maanden, chillend, stilzittend, op mijn bed. Een nieuwe rij gehaakte vierkantjes werd afgehaakt. En ondertussen gluurde ik naar de televisie. Een unicum te noemen. Ik genoot van "in Turkije" en "Brieven boven water"op Nederland twee. Het werkte inspirerend. En ik, ik had voor de afwisseling rust in mijn gat. Ongegeneerd aantutten zonder onrust. Ja wel, ook ik kan het...zo af en toe...
Blijf jezelf trouw!
BeantwoordenVerwijderen