Zo zit je een beetje zenuwachtig bij een verloskundige en zo ga je met rode ogen van het huilen naar huis om je tas voor de zekerheid te pakken, mocht je in het ziekenhuis moeten blijven..
Uiteindelijk viel alles mee en zat het waar het moest zetten, was het lang zo lang als het moest zijn en zat ik weer rustig thuis. Thuis en niet op mijn werk.
Nog lange niet.. want Lotje is moe. Vre-se-lijk moe. Loopt als een oud vrouwtje en veel is al snel teveel voor dit lijfje. Best wel een ommezwaai voor iemand die altijd alles voor 200% doet. En je niet het gevoel hebt dat je zo ziek bent dat je de hele dag in bed moet liggen en je dan pas zou ziek melden. Maar eerlijk is eerlijk, voor je kabouter in wording zorgen moet dan ook met diezelfde 200%. En als dat betekent dat de rem erop moet. Terwijl het voor jezelf nog moeilijk uit te leggen is, dan moet dat.
Stiekem weet ik wel dat dit nu even het beste is, ik moet me er alleen nog even bij neerleggen.. Ondertussen ben ik met een volgend breiwerkje begonnen: because we love Phildar.. (* En omdat ik dan lang stil blijf zitten) Zie hier. Er zitten wel weer nieuwe technieken in waar ik me nog eens ernstig over moet buigen. Vooralsnog ben ik bezig met stap 1. Gewoon stug tricotsteek gedurende een aantal centimeters..
En van oma kreeg ik weer twee bollen wol toegestopt. Vel blauw zijn ze, blauwe dan blauw.. Die krijgen nog wel een mooie bestemming....
En wat er achter deze deur stond?
Eten natuurlijk...
Als niks doen toch blijkt te bevallen, kun je altijd nog ambtenaar worden. ;)
BeantwoordenVerwijderen