donderdag 24 februari 2011

Contrast


Winter, je mag best nog even de scepter zwaaien. Ik snap het wel, je moet je mannelijkheid tonen en zo. En natuurlijk doe je dat met je grillige buien. Je kou van de afgelopen dagen, je halfbakken sneeuw. Goed jongen.. Ik moet het je nageven, het leverde weer een mooi plaatje op. Ik zou er in mijn enthousiasme met Spike bijna aan voorbij stampen . Nou ja...stampen. Zeg maar gerust waggelen. Een gans is er niets bij met die bekken van mij.
Maar we dwalen af...

Ik gooide de ankers uit en draaide mij om naar de boom.. Spike stond naast me, drentelde om me heen, zich volgens mij afvragend wat voor spel we nu toch gingen doen. Dit bleef echter onduidelijk voor hem. Dan maar door het beeld heen sjouwen, moet hij gedacht hebben. Ik probeerde deze jongen, deze joekel van een ijspegel vast te leggen zonder Spike. Nog best een uitdaging. Kreeg Spike toch nog zijn spel...
Als tegengeluid tegen de kou gingen we die avond kaasfondue-en. Nog nooit eerder gedaan in ons huisje. Een hele nieuwe ervaring. Gewoon old-fashion met waxinelichtjes. "Dat smelt nooit" dacht ik nog bij mezelf gedurende 4 minuten. Hierna kon ik vaststellen dat ik de kracht van waxinelichtjes niet moest onderschatten. De volgende uitdaging wass het feit dat we dit alles op zijn "vega's" gingen doen. Pee's verwachtingen van de kaasfondue waren hoog, hij eet vrijwillig vleesloos mee, en bij zo'n feestmaal kon het natuurlijk niet zo zijn dat het niet lekker smaken ervan, ervoor zou zorgen dat we nooit meer in deze stijl kaasfondue zouden eten.Na even googlen eerder deze week had ik al genoeg dip-inspiratie opgedaan. We neme, een paar ons aardappeltjes in partjes, met schil en gekookt, stronkjes bloemkool, wortelen, kwamkwammers en stokbrood. En....smullen maar! Het leek wel alsof we ons even in een Frans restaurantje waanden in Parijs. Het rood-wit-geblokte kleedje op tafel, kaarsjes aan, de geur van kaas. Hmmmm. De fondue werd gekruid met peper, zout, nootmuskaat en wat basilicum. Wat een feest. Na een half uurtje tafelen leunden Pee en ik achterover. Wij konden geen *** meer zeggen. Het ultieme moment voor een kopje thee. Na een tijdje slurpen verplaatsten wij ons richting de bank. Het breiwerkje moest natuurlijk niet verwaarloosd. Lara plantte zich op mijn buik, en spinde al scheel-kijkend naar de draadjes, tevreden. Ik spinde zachtjes mee..

2 opmerkingen:

Iets te roepen? Deel het!