Najaarsverassing

Dacht ik toch echt dat ik groene paprika's had die enkel nog wat groter moesten groeien.
Deze mooie jongens, gered van de snelle intrede van het herfstige weer. De kleine verwende nestjes. Ja, ze hebben hier een goed leven. Ondanks alle persoonlijke aanvallen van niet nader te noemen katten.
Ik wist dat ze het goed hadden en dat we be-la-che-lijk veel geduld met ze hadden. Want waar staan deze figuren nou nog in een vensterbank te pronken... Onze postbode zal wel meerdere malen achter zijn oren gekrabd hebben.
En in diezelfde periode raakte de avocado, een hele tijd geleden door mij in een potje gestopt, geïnspireerd en besloot na maanden van geen actie, boven te komen. Maanden van geduld, het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om hem weg te gooien. Hetzelfde gold overigens voor die paprika en tomaat familie. En dat bleek toch nog een goede zaak.
Pee stond het mondjesmaat toe. Al die stomme planten. Dat groen... "ja maar, ja maar....", miepte ik dan, nog "heeeeeel eventjes". "En als de vruchten er allemaal afgegeten zijn ( lees: 1 plant, 1 vrucht over die uiteindelijk toch echt rood moest worden), DAN kunnen ze weg ok??" >> OK, zei Pee. Niet wetende wat hij daarmee had toegezegd. Want dat hele verhaal duurde maanden in plaats van weken.
Maar toch he, toch zijn ze wel door gaan groeien en kon ik een verse paprika of tomaat eten. Niet veel. Hooguit een tomaat per paar weken. En deze paprika weesjes. Maar het gaat om het idee ey! Je moet ze toch de kans geven, die planten met menselijk toegedichte levende eigenschappen.

En daar hield ze van...