Weltrusten

Laartje is een kleine eigenwijze trol.
Dat kun je wel zien aan haar eigenwijze kleine smoeltje.
Onze buurvrouw noemt haar ieniemini. Ze is inderdaad klein.
Klein en mollig. Hoewel ze echt weinig te eten krijgt. Ik vrees dat ze ergens anders mee eet. Zoals ze dat zelf noemt. Ik noem dat gewoon keihard inpikken. Daar draait ze haar pootje niet voor om hoor.. "Ik eerst", is haar devies. Dus soms moeten we haar even boos toespreken. Dan gaan hoor oren plat. En kijkt ze je aan met zo´n blik; wist ik wel...maar ik doe het toch...
Menig mensenmens is verliefd op haar. Moeiteloos windt ze ze om haar vinger. Even prrr-en. En braaf op schoot klimmen.
Elke avond, wanneer ik de lichten in de woonkamer uit heb gedaan en met mijn tas over mijn schouder richting de trap loop. Rent ze me voorbij, hop, de trap op. En gaat, zoals het een ware dramaqueen betaamt, voor de badkamerdeur mieuwen... Want daar staat dat boterbakje. En dat boterbakje, ja, daar deed vrouwtje een keertje water in. En sindsdien moet dat aangevuld worden.
Elke avond slaapt ze bij ons. Eerst gaat ze bij voorkeur vervelend doen. Dingen opeten die ze niet moet opeten. Op zwarte kledingstukken zitten, in dingen gaan zitten die dicht gaan.... En eenmaal geërgerd haar daar weggeplukt en op bed gezet te hebben, zoekt ze al spinnend een plekje. Op je buik, over je arm. Helemaal gestrekt... Bij voorkeur bij het baasje want die ligt gewoon in een keer in de juiste slaaphouding. Dat mens ernaast woelt zo... Maar, indien gebrek bij beter volstaat die ook wel...
Laartje, ik vind het goed hoor...
Ga je mee? Ik doe de lichten alvast uit...

Trusten!