zondag 18 september 2011

Op de een of andere manier...

Zit ik in de tijd van terugkijken, komen de herinneringen voorbij druppelen, want wat is de tijd voorbij gevlogen. Waar is mijn buik? Ik was er nog maar amper aan gewend. Kabouter is al een smurf van flink formaat. Rolt heen en weer, brabbelt en lacht zijn tand plus tweede in wording bloot.
Ik vul het babyboek verder in, zijn eerste lachje, wanneer wist je mama dat ze zwanger was.. waar begon de eerste wee. De eerste wee? Ik dacht dat het (tot drie keer toe, ik weet het, lichtelijk naïef), darmkrampen waren. Zat met mijn benen omhoog in onze groene rokersstoel, laptopje op schoot. Ja, daar begon het, keken we met een schuin oog naar de klok.

Ik zit tussen de dames, tussen de dames en de baby's. We zien elkaar voor het eerst na onze zwangerschapsyoga-cursus. Allemaal zonder buik. Met baby.
Het leven gaat verder en elke dag besef ik me meer dat alles is veranderd. Ik ben veranderd, wij zijn veranderd.We zijn drie, niet meer twee. En de focus verandert. Wat toen belangrijk was, is nu niet altijd meer. De basis is hier, vanuit hier geniet ik van de kleine dingen, heb ik mijn uitdagingen, probeer ik meer met mijn hobby's te doen. Mooie dingen maken, omdat het kan, niet omdat het moet. En zo is mijn leven mooi, met mijn mannen.


6 opmerkingen:

Iets te roepen? Deel het!