zaterdag 19 maart 2011

Babykamer en gesnotter


Vandaag was het weer tijd voor de babykamer.Di mama kwam langs met het autootje en ging samen met Pee aan de slag. Ik voorzag in koffie...nog meer koffie en koekjes. En verder moest ik vooral op mijn gat zitten. Bukken, rekken en tillen mag ik over twee maand weer.
Wel mocht ik mee richting de stoffenwinkel We hadden immers die stof gehaald met klimopprint. Maar eenmaal voor het paneel gehangen waren we toch niet overtuigd. Het werd wat te heftig. Uiteindelijk werd het een witte stof met blokjes. Een soort reuze-hydrofiele luier merkte Pee scherp op. Nou je het zegt... Die omschrijving dekte de lading wel. Waar ik eerst nog twijfelde over het effect, was ik, nadat het erop geniet was, volledig
overtuigd. Wat een serene rust hing er in de kamer zeg...
De andere stof krijgt een nieuwe bestemming, daar hadden we toch nog stof voor nodig, namelijk voor bij de ramen. Dus uiteindelijk is er niets verloren gegaan. Wat ben ik trots op ons kamertje. En wat ik ook wel een beetje stoer vind, is het feit dat alles bij elkaar geen drol kostte. Gaande weg op de kop getikt voor een paar euro, of via via gekregen of geleend. We zijn namelijk niet zo van de afdeling : "alles moet nieuw" als er een kabouter op komst is. En toen vielen de jumpsuits en een setje ook nog op de mat. Die zag ik op MP voorbij komen. Waar een ander, een dergelijk anderhalf pakje nieuw in de winkel had gehaald, wist ik er vijf op de kop te tikken. En wat vond ik ze mooi.
Toch was het een hele dubbele dag. Want naast mij zag ik Vinnie steeds minder actief worden. En je kunt mij een boel vertellen, maar dit gaat niet de goede kant op. De min of meer stijgende lijn, ook niet ideaal,waar sprake van was, wordt ingehaald door het tegenovergestelde. Snotterend ging ik de avond in. De hormonen zullen het effect wel versterken. Maar ik weet dat wij de knoop als baasjes waarschijnlijk moeten gaan doorhakken. Ik kan wel aan allerlei toeters en bellen gaan denken die er misschien nog geopperd gaan worden. Maar als ik naar Vinnie kijk, denk ik, nee, weet ik dat de koek op is. Hij is altijd al een beetje een zorgenkatje geweest en nu is het blijkbaar tijd ..vrees ik..
Zucht... op dit soort momenten zet ik mijn roze bril heel even af om ongegeneerd even toe te geven..

* foto is van afgelopen week, knorren!

4 opmerkingen:

  1. Doe de groeten aan mijn oude vriend!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik weet even niet hoe ik moet reageren. Het een is prachtig en het ander zo vreselijk verdrietig. In beide leef ik met je mee.

    BeantwoordenVerwijderen

Iets te roepen? Deel het!