Uitwaaien

Spike en ik stapten de deur uit. Tijd voor een wandeling. Ik was eigenlijk wat te laat en stond op het punt om richting het park te wandelen toen een weerzin mij ineens overviel. Dat park kwam me een beetje de neus uit. Tijd voor wat anders en draaide mij om richting de auto. Spike, kom!
Hond achterin de auto en rijden maar. Op naar Wijthem. Een recreatiepark waar 's winters natuurlijk geen hond is. Nou ja, letterlijk wel. Af en toe tref je er een hondje en uiteraard een loslopend baasje.
Het weer was guur maar het was droog. Ik prijste mijzelf gelukkig met mijn wandelschoenen waarvan ik verwacht dat dit het eerste paar zal worden dat een leven lang mee gaat.
We wandelden het hele meer rond. Wat fijn, de koude lucht die langs je wangen gaat. Warme voetjes, warme handen door de handschoenen.
Kou deert Spike niet. Weer of geen weer, het is altijd weer om een te badderen. Hij sjeest altijd op een onbewaakt moment richting het water, met een scherpe bocht. Om er vervolgens met diezelfde hoge snelheid in te rennen. Prachtig hoe hij dan als een olifant in het water staat en heen en weer loopt. Alsof hij moet afkoelen. Of het nou 30 graden is of min 5. Wat me deed denken aan eerder deze week
Vanaf het begin dat Spike bij ons kwam als bijna eenjarig dominant, ontspoort, niet luisterend monster, heb ik besloten dat hij van ons altijd mag zwemmen want Spike en water waren vanaf moment een onafscheidelijk. misschien ook omdat hij bij ons een ruim scala aan mogelijkheden kreeg en bij zijn vorige eigenaren amper lang los liep en dus zelden zwom. Maar hij zwemt dus vrijwel dagelijks, tenzij er ijs ligt. Ik geloof trouwens niet dat hij het fenomeen ijs begrijpt. Afgelopen week stond hij rustig op een meertje waar deels ijs op lag, om een te verwaarlozen klein stukje brood te scoren, wat de eendjes nog niet verorberd hadden. Midden op het ijs bleef hij staan. Ik moest als een viswijfje schreeuwen om te zorgen dat hij er weer vanaf ging want met een lief uitgesproken "Spike, hier.. " zou ik het afleggen. De realiteit is dat ik het afleg op die toon af tegen eten. Verder luistert hij best goed... Maar op dit soort momenten kan ik hem wel wat aandoen.
En jawel, na twee keer brullen kwam hij in een rustig drafje op me af gelopen met een blik van, waar heb jij last van?". Waar ik last van had? Potver de potver..... mopper de mopper, aanlijnen mopper de mopper, stomme hond... adem in en uit. Moest ik toch bijna in mijn staat de plomp in.. onder het ijs, ***ver, en dan..en dan..
Maar goed, het liep goed af, anders liepen we vanochtend niet samen bij het grote meer. Voor mij ook nog een persoonlijke overwinning, de auto en ik zijn niet ontspannende vrienden. En toch deed ik het. Pee, viel bijna om van verbazing.
Tegen het einde van de wandeltocht namen we ook nog wat rondslingerende troepjes mee, achtergelaten door ... Laat ik dat in het midden laten. En Spike hielp vrolijk mee. Bij thuiskomst kreeg ik applaus en een gebakken eitje met thee..
Heerlijk.