Tuin deel 2

Ik miste het. Soms kon ik wel zuchten om de verplichting er elke keer langs te gaan. Maar het gevoel van gemis wat groter. Meditatief onkruid trekken, plantjes zien groeien, eten van het land. Buiten zijn, luisteren naar het geluid van de vogels, de krekels. Voor de honderdste keer aarde onder je nagels wegborstelen. In je korte broek naar de tuin fietsen met charmante regenlaarzen eronder. Kroppen sla die uit je fietsmandje steken...
Ja, ik miste het. En een achtertuintje volstond niet. Drie courgetteplanten en mijn achtertuin was al voor een kwart gevuld bij wijze van spreken.
En dus ging ik weer speuren naar een nieuwe tuin. Nooit geweten dat een volkstuin weer zo hip was. Want bijna overal was een wachtlijst.
Na lang wikken en wegen, kijken en vergelijken heb ik contact gelegd met deze volkstuinvereniging. Hoewel deze verder weg lag dan een andere volkstuin, vond ik o.a. het feit dat je bij deze wel een compostbak mocht hebben en de zaken wat meer geregeld waren, een
duidelijke plus.
Ik moest er wel weer voor fietsen. En natuurlijk heb ik me afgevraagd of de afstand een probleem zou vormen.

Hoewel Pee een gruwelijke hekel heeft aan alles wat met tuinieren te maken heeft, wou hij wel mee om even een kijkje te nemen bij het tuinencomplex. En ook Spikey mocht mee op verkenningstocht. Dus huppaah, handschoenen aan, muts vergeten(slechte zet), op mijn horloge kijken en op het fietsje stappen maar.Ideaal zo'n walky dog trouwens.
De fantastische route door mooie natuur en zonder stoplichten op 10 minuten afstand van ons huis , maakten dat mijn keuze vast stond.
Ik belde met de meneer, die ik een paar weken terug ook al gesproken had. Een hele vriendelijke man. En ik stond nog steeds als enige kandidaat voor een tuin. In tegenstelling tot wat ik dacht, had ik de keuze uit meerdere tuinen. Volgende week ga ik de opties met de meneer bekijken. Ik heb er vreselijk veel zin in.
Ik zeg: weg met de vorst en sneeuw. Laat het voorjaar maar komen. Ik ben er klaar voor.