Reparatie

Lotjen, zo noemt dinnetje mij soms liefkozend in onze "app-gesprekken".
En dan voel ik mij ook zo, geliefkoosd.
Lotjen, zo praat ik nu even over mezelf. De vreugde, toch het verdriet. De vlotte dokters die het klusje wel zouden klaren.
In mijn operatiehemd zat ik kwetsbaar te zijn op mijn bed. Ik sloot mij af van de rest van de zaal en ging op in de drumms. Even vloog het me aan, de heftigheid van de coldplay'ers, Viva la vida or death and his Friends. Maar zette hem een tikkie harder om toch het moment te voelen. Langzaam gingen we over naar don't panic, "shiver"om te stoppen bij " Fix you". Zo liep het, een playlist die mooi samenloopt met een moment.
De zuster stond voor me, ik zette mijn koptelefoon, ze maakte geluid; het was mijn beurt. Nog geen week later klinkt datzelfde "Fix you"door de speakers in de ontknoping van een prachtige voorstelling. Mijn afleiding deed aan confrontatie en dat kwam wel binnen.
Nu, een weekje later zet ik diezelfde koptelefoon op. De snelle arts met vlotte babbel die vlak voor de narcose mij nog deed denken dat een functie als showmaster hem ook niet zou misstaan, heeft niet goed zijn werk gedaan dus het fixen duurt nog even wat langer. En ben ik niet verder dan in dat stomme operatiehemd toen. Maar het gaat zoals het gaat en zij hebben toen hun best hopelijk gedaan. Lotjen laat de muziek hard knallen want dat doet goed. Soms zit het niet zo mee, dus wees dan maar even extra lief voor jezelf om vervolgens met de extra bagage, nieuwe wijsheden en deukjes, verder te gaan.

This one is for a beautiful kind of Rose.

Mirror Monday.
Voor die sterke vrouw daar aan de overkant.
Voor de honderdste keer haar sterke gezicht getoond.

Roos en mannen, ik heb respect voor jullie.

Xx

*zie:
http://roosrustenregelmaat.blogspot.nl/2013/06/mirror-monday-100-come-join-party.html?m=1

Blommen

Phoe hee...onlangs gluurden mamamuis en ik bij twee kringloopjes naar binnen. Behebt met dezelfde voorliefde; rondneuzen tussen tweedehands spulletjes. Oma kan het, mama kan er wat van en ik dus ook. En ik vond dat er genoeg aanleiding was om mezelf wat te verwennen. Dus gaf ik mezelf vrijspel.

We gluurden tussen de boeken en hielden de ene na de andere voor en stuitten op grote schatten. Ik aaide een boek uit de vitrine maar liet hem toch terug leggen. De voorkant was mooier dan de rest..

We liepen achter elkaar aan richting de kassa met onze eigen stapeltjes maar nog voor ik in de rij kon aansluiten, zag mijn oog iets prachtigs. Mijn hart maakte een sprongetje.. Deze was voor mij.. Ik veranderde van koers en gluurde naar het prijskaartje. Blozend liep ik terug en stelde mamamuis op de hoogte. Déze ging ik reserveren, dit prachtige cadeau. Juist nu kwam ik hij op mijn pad.

De kassajuffrouw plakte een sticker met mijn naam erop en thuis drukte ik Pee mijn telefoon in zijn gezicht. Hij bekeek het met een diepe frons Het werd een cadeau van mamamuis en manmuis en Pee ging akkoord.
Zie hier...

Leeg hoofd

Mamamuis bleef logerendeberen. Wat een gezelligheid en wat keek ik er naar uit.Soms komen er wat minder fijne dingen op je pad en dan is het prettig om samen te zijn. Dus daar stond ze op de stoep, boodschappentas met alleen de broodnodige ingredienten, slaapspullen, telefoon en laptop. En natuurlijk mijn schapenwol, wit en bruin (later meer hierover).
Wij maakten er maar een feestje van. Kabouter was verguld dat oma er was en haalde alles uit de kast. We gingen op pad met de fiets bezochten gelijk na een speeltuintje, nog even onze speeltuin, namelijk, de tuin :-)
Dat was een beetje een ding want de tuin, daar moest nog iets mee gebeuren om het beter te krijgen en ik zag haar ogen al van links naar rechts gaan.
Nu, kabouter vond even scharrelen prima maar eten had toch ook wel prioriteit. We stapten op de fiets maar mamamuis bleek te broeden op een plan en de volgende dag kwam deze meer dan tot uiting.
Thuis werd er gegeten, gepraat, er werd even een opruimsessie gehouden, koffie weggeslurpt en het spinnewiel werd van stal gehaald. Want wat wou ik graag leren spinnen.  Het eerste draadje is gesponnen en ik heb al vastgesteld dat het verslavend werkt (en dat een schort geen overbodige luxe is). Qua geur was een schaap er niets bij, (oh nee, het was van..)
En fin, nog een lange leerweg te gaan maar het begin is gemaakt.
De volgende dag was het aankeutelen geblazen maar toen Pee ten tonele verscheen na zijn slaapdienst, gingen de dames op pad. Hop, op naar de tuin, niet wetende dat we daar de ganze middag zouden vertoeven. Er werd duidelijke keuzes gemaakt, paden geschept, bedjes wat opgehoogd, planten verwijderd. Wat nog niet opgekomen was, moest veld ruimen ( dat vind ik altijd erg lastig, wie weet komt het nog op maar daar verpest je wel je tuinopbrengst mee) en zowaar, tussen de onkruidjes wist de buurtuinvrouw de pastinaak aan te wijzen. Hoezee! De pastinaak was opgekomen!

Klik op de foto voor toelichting :-)

Het wisselteeltschema werd een beetje losgelaten en er ontstonden wilde plannen voor mesthopen en compostbulten waar courgette/pompoen of augurk of komkommer op zou gaan groeien.
Het resultaat van een middagje buffelen was verbazingwekkend en daarmee het hoofd ook weer leeg en persoonlijke keuzes gemaakt.
Aan het einde van de middag dronken we er een wijntje /biertje op en werden er patatjes gegeten. Vandaag krijgen de courgette en pompoenplantjes die muisman meebracht uit de kas, een plekje en dan gaan Caa en ik met dit als vertrekpunt verder.

Slaapkameractiviteiten

Dit klinkt natuurlijk spannender dan het is.. We sliepen op zolder maar misten het gemak van de slaapkamer op de eerste verdieping. Maar ja, de tijd ervoor vinden was een tweede. Het moment, het is nu bepaald niet rustig maar de wens was erg groot om aan de slag te gaan. Dus toen kabouter bij opa en oma uit logeren was, gingen wij de ochtend na het feestgedruis van bevrijdingsdag, aan de slag.
De muur is nu een aantal tinten donkerder, zee/ oud groen en de kast kan nu lekker om het hoekje staan, er is immers niet meer sprake van een schuine muur. En rechtop kunnen lopen langs het bed... Wát een weelde..
We zijn er nog niet maar het begint er goed op te lijken !
Kijkt u even mee? (p.s: de staande lamp heeft seventies bloemenprint dezelfde kleur als de muur maar dat zie je nu niet.

Minimeisje

En toen was het tijd voor een blog. Megadruk met de voorbereidingen voor de LETS ruilkring en de lancering ervan.  Maar nu kon ik mijn momentje pakken.
Mijn dinnetjes hadden elkaar gevonden, trouwden in mooie paarse jurkjes en vorige week werden ze mama van een meisje. Prachtig om van dichtbij mee te maken, al deze momenten, uiteraard verspreid over een langere periode.
Het kleine poppetje kwamen we bewonderen maar daar hoorde natuurlijk wel een poppig jurkje bij. Natuurlijk veeeeel te groot want tjonge, wat zijn die minimensjes toch klein als ze er versgebakken uit komen. En zo mooi..*sjucht*

De naaimasjien werd op de tafel geplaatst zodra kabouter goed en wel in bed lag en de kamer weer een beetje minder standje oorkaan had. Van het internet haalde ik het patroon van dit jurkje, even speuren in de stofjesvoorraad, stappen opvolgen,  afmaken met een kantje en verhip, dat pakte goed uit. Ik gebruikte klittenband in plaats van de knoopmethode. Dat leek me nogal een gepriegel... Hier zie je de achterkant. De voorkant heeft dezelfde kleur als de onderkant. Maar hij is aan beide kanten te dragen.
Gezien de engelse omschrijving liep ik een petit peu vertraging op maar gelukkig,  ik piekte op tijd.

Tim en Bustani

Wat een hectische tijd hebben we achter de rug. Vijf weken uit huis maakt wel wat moe en na de eerste dag terug, vond ik tussen de middag mijn bedje. Tijd om bij te knorren net als kabouter. Pee wist niet wat hij zag...
Prins-heerlijk lag ik in bed en tuurde naar het nieuwe raam waar ik al de zon doorheen zag komen. Wat een feest zeg, onze nieuwe zolderslaapkamer. Ik doezelde nog even om vervolgens in een diepe slaap te vallen.
Na een anderhalf uur stond ik uitgeslapen op en het weer buiten nodigde uit tot actie. Dit had kabouter ook vastgesteld en liep al druk voor zijn vader uit, op zoek naar zijn laarzen.
We stapten op de fiets, kabouter achterop. De paden op, de lanen in. Ik fietste langs de hoge bomen, we zwaaiden naar de paarden en sloegen linksaf. Gelijk rechts en daar lag het tuintje.
Kabouter hield mijn hand vast, dit is de laatste mode, en we stapten op het hek van de tuin af. Om vervolgens gelijk door te gaan naar de gereedschapskist. Hij wist wat daar lag, de emmer en het schepje...
De riek en de spade waren weer mijn beste vrienden en er werden weer flink wat geultjes gegraven om een laagje mest in te verwerken. Een klein uurtje waren we ter plaatse, precies genoeg. De tuin ontwaakt steeds een stukje meer. En dus ook tijd om te gaan voorzaaien.

Een paar weken geleden had ik mijn bestelling bij Bustani geplaatst. Wat een feest zeg!
Ik kreeg keurig een bevestiging van mijn bestelling en werd op de hoogte gebracht van de stand van zaken m.b.t. de aardperen. Ze werden een dag voor de verzending uit de grond  geoogst. Hoe vers wil je het hebben! Het leuke van deze webwinkel vind ik dat de meeste zaden uit eigen tuin komen en ze is ook actief met Twitter en een Blog.  En de kleinschaligheid maakt dat het persoonlijk blijft. Dat vind ik fijn.
Het was een feest om uit te pakken, van elk zaaisel kon je een handleiding terugvinden op een mooi A4 , zo kon ik poepsimpel gestructureerd van start. En zo geschiedde, Tiny Tim werd gezaaid in een eierdoos. Eens kijken wat hij daar van vindt. De deksel bedekt met een oud broodzakje plaatste ik eronder om te voorkomen dat het water gelijk weg zou lopen. Harstikke handy... En nu verder spitten!