Dooiend begonnen we met ons nieuwe jaar. Onze ochtend begon om een uurtje of 12.00. Het einde van de ochtend begon om 16.00. Eindelijk weer op je gympies de deur uit stappen. Stappen, niet schuifelen. Het was tijd voor een wandeling.Spike en ik liepen langs het kanaal. Het park was onbegaanbaar, modder tot aan je oksels zeg maar. En geen laars te bekennen aan mijn voet. Enkel gympies. Dus wij kozen voor het hazenpad.
Af en toe moest Spike liggen vanwege voorbij wandelend en fietsend verkeer. Ik had koekjes mee en daar wou hij wel even zijn beste beentje voor voorzetten. "Spike hier!" Mijn vinger wees naar beneden. Als ene dolle rende hij op mij af. Mijn hand bewoog plat omlaag. Spike, af! En daar ging hij, wachtend op de beloning. Hij wist het dondersgoed. Die koekjes had hij al lang in de smiezen...De fietsers reden voorbij en de vrouw zei net te hard tegen haar man:
"kijk, een "
goedluisterende hond"" Ja, nu wel..."Dacht ik. Ja nu wel inderdaad, laten we die lijn voortzetten en eerlijk is eerlijk. Op een paar dingen na doet hij het ook hartstikke goed. En daar liet ik het bij.
Wat een raar gezicht. Ineens besefte ik me hoe lang het geleden was dat al
les niet bedekt was met sneeuw. Hoe lang het groen verstopt had gezeten.
Dooi gaat altijd gepaard met mijn zin in tuinieren. Mijn groene hart begon al
we
er te bonzen, de handen te jeuken. Het voelt al bijna aan als "de tijd om te kijken wanneer er
een schop in de grond kan". Mijn tweede tuinjaar op dit complex zou dan beginnen. En voor de oplettende lezer die zich op dit moment af vraagt, hoe ze dat toch wil gaan doen met een buik die in mei een kindje moet leveren.... Nou, daar hebben we bij stil gestaan. Ook ik moest toegeven dat spitten toch echt niet een goed ideetje is in deze staat. Vrienden zijn al geraadpleegd, voorbereid om mij een periode een handje te helpen. Zodat ik niet een tuinjaar hoef over te slaan. Maar ook niet eindig met een bos onkruid. Ja, ik leer het wel grenzen aangeven..
En al dromend liepen wij verder maar met genoeg oog voor de schoonheid om ons heen. Mijn hobby is tegen de zon in fotograferen. De zon vastleggen. Altijd weer een ander effect. Zo kon deze zich ook bij de verzameling voegen..
Met rode wangen eindigden wij weer thuis. Home sweet home.
Straf! Die van ons luistert betrekkelijk goed aan de lijn, 't is ook maar een kleintje, en die hobbelt ook niet op iedereen af. Aan de lijn dan, want zonder lijn luistert ze zo goed als niet. Ooit liet Lief haar even los (ik doe dat nooit zonder snoepjes op zak + naar mij luistert ze iets beter) en toen is ze naar huis gewandeld met Lief er hijgend achteraan :p Met zo'n grote hond is luisteren natuurlijk extra belangrijk, petje af dus dat dat lukt!
BeantwoordenVerwijderenOh en... het blogboek werd vandaag afgeleverd. Jeetje, ik heb echt het op één na goedkoopste genomen (het allergoedkoopste is een pocket in zwart-wit, volgens mij zonder foto's) en ben er écht van onder de indruk. De kleuren zijn iets verzadigder dan bij mij op het scherm, maar verder heel mooi en simpel afgewerkt op degelijk papier. Ik ben zo blij als een kind ermee!