Het is officieel, de volkstuin is opgezegd. Deze week ruim ik het tuinhuisje uit zodat de nieuwe huurder hem kan gebruiken. Het is de juiste beslissing. Op een gegeven moment loop je alleen nog maar achter de feiten aan. En wordt datgene wat je zo graag doet, een last wordt. Maar ja, niet tuinieren is ook niet een optie. Menig persoon die nu naar buiten kijkt, draait snel weer terug. De conclusie trekkende, "nog steeds winter, bluh". Maar wie tuiniert en kweekt, signaleert de zachtere lucht, de grond die ontdooit. "Daar kan straks de schop weer in", hoor ik je dan denken. En je merkt dat de dagen langer worden. En dus langer bruikbaar is.
En zo belandde ik gisteren in "the middle of nowhere" bij een boerderij. Want ik had met, zo bleek achteraf, de boerendochter, een koop gesloten via marktplaats. En dus stond ik daar met beperkt licht, 15 fruitkisten in te laden. Fruitkisten? Hoor ik je denken. Datzelfde dacht de boerendochter. Wat moest ik daar dan mee. Zo'n jonge stadse deerne... Nou, lieve lezers,de fruitkisten vormen een onderdeel van een komend project: een moestuin-fruitkisten-tafel. De boerendochter bleek geïnspireerd aangezien zij een eigen huis had gekocht in een nieuwbouwwijk met een niet zo grote tuin. En afstand doen van haar aardbeienplantjes, wou ze liever niet.
Het paste precies en we reden terug naar ons huisje. Wordt vervolgd..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Iets te roepen? Deel het!