..

Oooh, wat voelde die warmte zacht aan mijn armen, mijn gezicht...Heel even buiten zitten. Naar de zon gericht, mijn ogen dicht, om daarna weer verder te gaan.
De dieren dachten er net zo over en besloten de zon de gehele dag te aanbidden. Zij aan zij lagen ze in de tuin. Mij een beetje een oog uitsteken. Ik kan me zo voorstellen dat ze me wel een keertje terug wouden pakken. Die altijd maar hoger geplaatste mens.. "Haha! Net goed..."...
Ik stopte mijn vingers in mijn oren, "lalalalala. ik hoor je niet, ik hoor je niet"'.
En stond even later weer op. Ha computer, lang niet gezien... Lang niet gezien, lang niet gezien??? Hij keek me verwijtend aan. Je lijdt niet in je eentje hoor! Ik reken en herbereken me hier een ongeluk.... Gaat het met dit tempo door tot mijn pensioen?
Ik aaide hem over zijn bolletje en zei: "tja, wie zal het weten, het hangt er maar net vanaf hoeveel opdrachtjes ik zal krijgen en of aanneem".
Hij zuchtte. Ik ook. Dat doe je altijd, net voor de finish. Even diep ademhalen....

Doeg!

Het was geen match, de vouwwagen met ons. Het werd hem ook niet.
Na een opzetavontuur van 5 uur vorig jaar, zweetdruppels, grote kieren en scheve wanden, konden we dan toch slapen. Maar ideaal was het niet.
De vorige eigenaren hadden er veel plezier mee gehad maar die trend konden wij niet voortzetten..
Het kostte wat overredingskracht, Pee zweerde het vouwwagengebeuren volledig af. Maar het was toch wel de perfecte middenweg tussen een tent en een caravan.. Ik houd van de natuur, eventjes erop uit gaan, maar ook weer niet te lang.
En zo stond de deur toch weer op een kiertje voor een andere vouwwagen. Mijn voet zat er al tussen als een doorgewinterde huis aan huis verkoper. En al klikkende showde ik mogelijke kandidaten voor nieuwe, betere, avonturen. Pee ging overstag..
Het was duidelijk, eerst moest de oude weg. En zo gezegd zo gedaan werd er een eerlijke advertentie opgesteld. Wegens-niet-geschikt-zijn-voor-ons-te-koop. En wat schetste mijn verbazing, het ding was populair, ondanks de omschrijving. En met ruim een week, was hij verkocht. Met nog een tweede kandidaat koper achter de hand.
Vanochtend namen we afscheid van elkaar. Hier scheidden onze wegen. Wij gingen verder met ...Paradiso! Een super vouwwagen, we hebben al bewonderd hoe de basis, het woon/slaap-gedeelte al met een minuut stond. En dat aanritsen van de voortent, ja, dat ging ons, zelfs ons, wel lukken. wat een feest. En wat is hij mooi. Volgende week halen we hem op. En binnenkort wordt hij ingewijd in de wondere wereld van Pee en Lot en het besnorde zwarte monster...
Leuk man..

Kweken

Eindelijk was het dan zover, de tuin werd opgeleverd! Hij was helemaal schoongemaakt zodat ik een goede start kon maken. Dit in tegenstelling tot mijn vorige tuin waar ze de tuin vol kweek gefreesd hebben. Met als resultaat: dubbel zoveel kweek! Dat was wel een klein langdradig, met de nadruk op dradig, drama.. En DAT dames en heren, zou mij niet nog een keer gebeuren.
Dus ging ik afgelopen zondag op pad, onder de arm de schoffel, een drietand en een schop. In mijn rugzag mijn handboek tuinieren en een thermosfles koffie...
Geen hond te bekennen op de tuin, het was immers winderig en een zondag. Geen belemmering voor mij maar voor anderen op zijn minst een motief om niet te gaan.
Mij maakte het niet uit. Ik legde mijn gereedschap neer, rugzak af en bekeek het zaakje eens goed.

Heer-lijk. Een are grond om mee te doen wat ik wil! Wat een feest. En wat heb ik het gemist zeg..
Uiteraard ging ik niet rustig van start met als gevolg, een tweede stijve hark in de vorm van mijzelf.
Maar.... wel vijf verhoogde bedjes rijker. Want, u leest het goed, ik ga dit keer werken met verhoogde bedden, om wateroverlast te voorkomen. Bovendien vind ik het wel feestelijk EN overzichtelijk staan.

De dag erna ging ik na een dagje werken direct aan de slag met het zaaisel. Want dat moest nou toch ook nodig eens even de grond in. Maar dat liet wat langer op zicht wachten vanwege de lange winter. En we moesten natuurlijk niet te vroeg pieken
Er stonden drie kandidaten te wachten, kropsla, koriander en Chinese kool.. Het weer was mild, de avond lang. En samen met mijn nieuwe zaaibakken zat ik aan onze picknicktafel.. Keurig werd alles gezaaid en toegestopt.

Vandaag sprintte ik richting de vensterbank om water te sproeien. Zag ik dat goed? geen wishfull thinking; mijn zaadjes kwamen al uit! Turbo Turbooooozaadjes! ( ik hoor het kabouter Wesley al roepen). Vier dagen en hoppaah, steken ze al ruim boven de grond uit! Hartstikke mooi natuurlijk! Groei maar lekker door jongens, kunnen jullie straks met jullie voetjes in de echte aarde en groeien als....kool.

Zaadjes

Ze zijn gearriveerd, de zaadjes!
Ik moest wat langer voor de brievenbus liggen dan verwacht, maar geduld is een schone zaak. Mijn gang iets minder, maar toch, ik wist de grote envelop tussen de stofvlokken door, op te vangen.
Het rammelde en het deed. Ze zongen mij toe. die mooi jongkies.... Zo trots als een pauw, enthousiast als een klein kind, ging ik op een door mij zorgvuldig uitgekozen stoel, aan tafel zitten. Opende de envelop en spreidde mijn nieuwste aanwinsten voor mij uit..
Ik had er toch meer op de website aangeklikt dan gedacht. Ah ja, een are om te vullen.. Ruimte zat!
Omdat ik overdag moest werken, haalde Pee voor mij twee zakjes zaai en stek-grond.
Eenmaal thuis wou ik gelijk van start gaan met voorzaaien. Maar daar trof ik een Spike aan, zo ziek als een hond. Wat een sieliepielie. Hij wou alleen maar liggen, diaree, krom staan... Dus hop, hondje in de auto naar oome dierenarts. Zijn buik bleek van slag, waarschijnlijk werkte het riet dat hij aan zijn ontlasting te zien naar binnen heeft gewerkt, niet positief. ( Joh). Dus heeft hij pilletjes ( op het etiket stond smaakmakend in combinatie met een merknaam voor laxeerpil). Alles wat erin zit, moet er met hetzelfde vaartje weer uit. Om na een dag vasten weer voorzichtig aan te beginnen met een nieuwe bodem in de vorm van gekookte kip en rijst.
Doe maar duur!!!!!!
Ik heb in ieder geval mest voor tien..*








(* grapje)

Weer

Ze zaten op een randje aan de vaart, te slurpen. Hij dook naar voren, ving het water op met zijn grote snavel, gooide zijn hoofd in zijn nek en liet het water door zijn lange keel glijden... Dat bruine water was toch wel zo lekker... Om de beurt namen ze een slokje. De gebroeders gans..
Het was een mooi gezicht...
Spike had er geen oog voor en drentelde al jammerend voor me uit. Zijn wereld was op dat moment niet groter dan een tennisbal.. "Holy tennisbal, holy tennisbal" hoorde je hem meditatief prevelen.
Dat is het effect als Spike oog in oog staat met iets bal-vormigs. Dan kan ik hem een biefstuk voorhouden, maar die verliest het echt..
Wonderbaarlijk.
Ik bewoog de werpstok naar voren, ver van de ganzen vandaan richting de vijver. Spike trok een sprint erachter aan, dook het water in en zette de achtervolging verder in, in het water.
"Wat is dat bruine water toch lekker"..

Vliegen

Lotje is druk, heel druk.. En het bloggen, tja...dat schiet er dan wel eens bij in. Spreekwoordelijk dan. Want ik houd niet van schieten, van welke vorm van agressiviteit dan ook. Maar dit terzijde..
De tijd gaat zitten in het werken aan prachtige filmpjes. Een heeeeeele grote serie. We werken er al maaaaaaaaaaaanden aan. En we gaan richting de afronding.. Maar de tijd wordt ook gevuld met werken bij de kindjes. Ik ben tijdelijk een drukke fulltimer. Voor menig mens normaal, maar dan gevuld door 1 baan ipv twee.
Het is hard werken, zwoegen en soms denk je even....ik zou toch wel even iets meer tijd willen hebben om bijvoorbeeld mijn breiwerkje af te maken (het rugpand is nu op 4 toeren bijna klaar). Maar dat zijn maar kleine momentjes. Het grootste deel van de tijd voel ik dat ik bof met al die ervaringen en met al dat werk wat ik leuk vind. Want ik maak nogal eens wat mee..
Geloof me, ik heb niet de ambitie altijd maar full-time te werken. Lotje is van de afdeling ik werk om te leven en niet andersom. Maar af en toe goed druk zijn is niet verkeerd. Zo lang het maar tijdelijk is vind ik het prima..
En met de lente die net begonnen is, de grond die zacht begint te worden, ben ik eventjes naar mijn favoriete koopjes winkel gegaan, alwaar ik drie kweekbakken gekocht heb. Klaar om gevuld te worden... Nu is het een kwestie van voor de brievenbus liggen totdat de zaadjes in een envelop op de mat vallen... Wat staat er dit jaar op het menu? Pompoenen, komkommers, augurken, bonen, sla, dille, kamille, koriander... En nog meer maar dat ben ik even kwijt...
Maar eerst nog even geduld....

Weer terug

Pee en ik waren compleet van slag. Waar was ze nou, die kleine trol.
Altijd in de buurt, nooit langer dan een paar uurtjes weg... drie dagen was ze spoorloos. En het moet gezegd. We hadden er een hard hoofd in en besloten over te gaan tot actie.
Op iemand die niet bekend is met het houden van huisdieren,in de liefhebbende manier van het woord, zal het misschien niet te begrijpen zijn. Maar wij besloten een briefje op te stellen om te verspreiden in de buurt.
Het klopte gewoon niet.
Pee maakte een speciaal blog aan om foto's van onze Lara op te zetten, e-mail erbij. Een signalement en de vraag om alsjeblieft de schuur na te kijken of ze daar opgesloten was.
Drie straten gingen we af. Eigenlijk ging ze niet verder dan onze straat. Maar goed, je moet alle opties open houden. Eenmaal thuis was het weer een kwestie van afwachten. Zou ze aangereden zijn? Zou iemand haar zo lief vinden dat ze haar binnen zouden houden.....
Nou ja, geen reactie...dan maar slapen. Ik stapte in bed, tuurde even voor me uit. Toen ik ineens besefte wat ik hoorde, hoorde ik daar een belletje? Ik sjeesde voor de zoveelste keer naar beneden. En eenmaal de deur open getrokken, hoorde ik een klagend miauwtje. Het was Laartje, trillend en wel, haar in de war. En zo hongerig als een beer vanuit de heg. Joelend nam ik haar mee naar boven. Niet te geloven.. ze was er weer....
Wat een geluk. De briefjes hebben volgens mij echt geholpen. Ook als ik kijk naar de staat waarin ze weer terug keerde.
Ik haal weer opgelucht adem. En met Ronalvinio bij mijn voeteneind, Laartje naast Pee, kunnen we weer rustig slapen.
The end...