Lara is eigenwijs, niets nieuws aan de horizon. Lara kent ook weinig reden tot angstgevoelens. Waarom zou ze? Ik kan daar in tegen wel een aantal redenen bedenken waarom ze dat wel zou mogen zijn. Het heeft een staart, veel haar en blaft en het is niet Spike... Juist, een minder kat-liefhebbende-soortgenoot. En die zijn best snel Lara.
Lara luisterde niet en liep door. Ze versnelde juist haar pas.
Wat maakt mij dat uit, tut tuh tuh tuh tuh. Staart omhoog en in galop, daar ging ze. Spike vond het wel gezellig en dartelde mee. Ik keek daar in tegen elke seconde schichtig om me heen, uitkijkend naar die bloeddorstige hond. In mijn hoofd speelden zich de meest vreselijke taferelen af. En ondertussen dartelden jut en jul vrolijk verder.
Ik liet op mijn beurt ook maar de teugels vieren. Huisdieren, echt waar , zijn een goede voorbereiding op het ouderschap later.
We slenterden over de dijk. Lara was toch wat in tweestrijd. Klagelijk miauwend en tegelijkertijd vrolijk huppelend. Het kon Spike nog steeds niet deren. Op dit soort momenten voelt het net of ik in een tekenfilm rondwandel en vraag me af hoe het voor de kijker eruit ziet en wat men erbij denkt... Het is toch wel een hilarisch beeld, een langpoot vrouw, zwarte besnorde hond en sprinkhaanbeentjes en klein wit bruin-zwart bevlekt katje dat luid miauwend eromheen banjert. Lachen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Iets te roepen? Deel het!