zaterdag 6 juni 2009

We gaan door

Het huis is van de baan. De knoop is doorgehakt. De onduidelijkheid zou nog wel 5 weken duren. Tegen die tijd zou onze vakantie al voorbij zijn en onze energie ook. Het was duidelijk even bitter, nog steeds. Maar dit gingen we niet trekken. En zo namen we weer zelf de touwtjes in handen.
Om nou te zeggen; joepie.. nee. Maar de rust keert wel zo langzamerhand terug en daarmee ontspant je lichaam ook. En dus geen topdag vandaag. Full-time hoofdpijn en accuut verkouden. Ja, het was te verwachten. Ik denk dat alle hersenkronkels mijn hoofd uit kruipen maar dat niet allemaal tegelijk kunnen. Ze staan in de file voor mijn oren en dat zorgt voor enige vorm van overlast. Andere namen een sluiproute via mijn neus. Maar je weet wat ze van sluiproutes zeggen ( nee? Ik ook niet, maar ik bedenk het bij deze, ook die raken verstopt...).

En toch he? En toch kon ik het niet laten om mijn mooie handschoentjes aan te trekken en even de tuin in te gaan. Ik nam de courgettes in mijn armen en vertelde ze dat ze een grotere kamer kregen. Ik zeg het je, ze sprongen een gat in de lucht. De bonen voelden zich inmiddels niet meer serieus genomen en konden wel wat gezelschap gebruiken. Dus die babbelen nu met de nieuwe buren, meneer Peterselie, mevrouw Bieslook en Mejuffrouw Basilicum. Het wordt een gemixte buurt want een dezer dagen komen er ook Afrikaantjes wonen. Het heeft even op zich laten wachten maar het zal dan nu eindelijk gebeuren..
En ik? Ik voel me al een stuk meer thuis....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Iets te roepen? Deel het!