maandag 4 mei 2009

Lara, keihard zonder mededogen

Het was op een zachte zomerse dag toen het geschiedde. Ik stond in de woonkamer, de tuindeuren stonden open toen uit de tuin een schel gepiep klonk. Ik richtte mijn hoofd op en keek in de richting van het gekerm. Toen ik een Lara met grote ogen onder de picknick tafel zag wandelen met een gevaarte in haar mond dat bijna even groot was als zijzelf.. Ik kneep mijn ogen samen, boog wat voorover en kon vaststellen dat ze een jonge Merel met veer en al, gevangen had. Ik schakelde over op de "iehh, ze heeft een vóóógelll, ze heeeeeft een vóóóhhgggel in haar mond. Phéét ieuwwwww-modus". Geëmancipeerd als ik was, liet ik het aan Peet over om het arme vogeltje te redden uit deze nare situatie. Lara had haar inmiddels losgelaten en zat met ingehouden nagels wat tikjes te geven tegen deze veerbal... En of ik het nou wou of niet, ik bewoog automatisch terug als het snavelbeest druk bewoog. Eenmaal de beweging gemaakt, baalde ik dat ik zulk mietjesgedrag vertoonde. Ik was immers een dierenliefhebber. Tjeeeeeeeetje. Tja, het zal wel ingebouwd zijn ofzo... vrouwen eigen om zo te gillen bij het zien van een druk bewegend onderkruipsel? OF kwam het door de slippers, ja, het waren de slippers, zeker en vast...
Wij besloten over te gaan op inspectie en legden het geheel vast...




Gezien het enthousiasme van Spike en Lara besloten we ons even terug te trekken naar binnen om ook even een plan de campagne te maken. Ik kon het namelijk niet over mijn hart verkrijgen om het Mereltje in een willekeurig bosje neer te planten.. Met een likkebaardende Lara ernaast... Dan kon ik hem net zo goed ter plaatse de nek omdraaien. Maar ook dat zag ik niet als een optie. Peet sjokte mopperend achter me aan waarom ik toch zo moeilijk deed. Dit was de natuur.... >> "NEEEEE"riep ik "dat KAN toch niet!" Da's toch ZIELIG!" Op naar de buurvrouw, die wist wel wat we ermee aan moesten... Vogelopvang... Tjee, met een Merel naar de vogelopvang op vrijdagavond... Geen goed plan... We liepen weer terug. Zetten een likkebaardende Lara en inmiddels Spike ook, binnen zodat wij ongestoord buiten konden staan...Ik kneep weer mijn ogen samen, tuurde in de verte en als het gekund had, spitste ik mijn oren. Ja, verrek, we hoorden druk kwetterende merels... We liepen de tuin uit, steegje in, steegje uit en bij de struik links. Verdomd, Lara was ontsnapt en was ons al voor gegaan. Wachtend op haar maaltijd stond ze bij de boom. Ja, hier moest ze vandaan gekomen zijn...We wisselden Lara en het mereltje om van plek. Lara spartelend in onze handen. De merel in de bosjes onder de boom... En maar duimen dat het goed zou gaan... We hadden ons best gedaan...
Toen ik later in de middag de straat overstak voorbij het steegje, zag ik in mijn ooghoek een geplet hoopje veren op de straat. Ik hoopte maar dat het niet was wat ik dacht dat het was... Gelukkig zullen we het nooit weten.....

4 opmerkingen:

  1. Och wat een verhaal! Ik hoop ook niet dat het hoopje veren was wat jij (en ik nu ook) dacht! Ik neem je het hoge ieeeew-gehalte niet kwalijk, bij mij zou dat hetzelfde geweest!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. haha, nee, ik hoop mee. We zullen het nooit weten...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. hahaha lot...wat kan je heerlijk schrijven.
    dit is de eerste keer dat ik je blog lees,had 'm nog niet eerder ontdekt,vandaar.

    het was een verhaal met een traan.. en een lach (op dat filmpje playbackt de vogel het geblaf van de hond, hahahahahah)

    ik kom je site zeker vaker een bezoekje brengen

    kus

    BeantwoordenVerwijderen
  4. JA hij playbackte echt he? Of een vogel met de baard in de keel....

    BeantwoordenVerwijderen

Iets te roepen? Deel het!