Minimeisje

En toen was het tijd voor een blog. Megadruk met de voorbereidingen voor de LETS ruilkring en de lancering ervan.  Maar nu kon ik mijn momentje pakken.
Mijn dinnetjes hadden elkaar gevonden, trouwden in mooie paarse jurkjes en vorige week werden ze mama van een meisje. Prachtig om van dichtbij mee te maken, al deze momenten, uiteraard verspreid over een langere periode.
Het kleine poppetje kwamen we bewonderen maar daar hoorde natuurlijk wel een poppig jurkje bij. Natuurlijk veeeeel te groot want tjonge, wat zijn die minimensjes toch klein als ze er versgebakken uit komen. En zo mooi..*sjucht*

De naaimasjien werd op de tafel geplaatst zodra kabouter goed en wel in bed lag en de kamer weer een beetje minder standje oorkaan had. Van het internet haalde ik het patroon van dit jurkje, even speuren in de stofjesvoorraad, stappen opvolgen,  afmaken met een kantje en verhip, dat pakte goed uit. Ik gebruikte klittenband in plaats van de knoopmethode. Dat leek me nogal een gepriegel... Hier zie je de achterkant. De voorkant heeft dezelfde kleur als de onderkant. Maar hij is aan beide kanten te dragen.
Gezien de engelse omschrijving liep ik een petit peu vertraging op maar gelukkig,  ik piekte op tijd.

Tim en Bustani

Wat een hectische tijd hebben we achter de rug. Vijf weken uit huis maakt wel wat moe en na de eerste dag terug, vond ik tussen de middag mijn bedje. Tijd om bij te knorren net als kabouter. Pee wist niet wat hij zag...
Prins-heerlijk lag ik in bed en tuurde naar het nieuwe raam waar ik al de zon doorheen zag komen. Wat een feest zeg, onze nieuwe zolderslaapkamer. Ik doezelde nog even om vervolgens in een diepe slaap te vallen.
Na een anderhalf uur stond ik uitgeslapen op en het weer buiten nodigde uit tot actie. Dit had kabouter ook vastgesteld en liep al druk voor zijn vader uit, op zoek naar zijn laarzen.
We stapten op de fiets, kabouter achterop. De paden op, de lanen in. Ik fietste langs de hoge bomen, we zwaaiden naar de paarden en sloegen linksaf. Gelijk rechts en daar lag het tuintje.
Kabouter hield mijn hand vast, dit is de laatste mode, en we stapten op het hek van de tuin af. Om vervolgens gelijk door te gaan naar de gereedschapskist. Hij wist wat daar lag, de emmer en het schepje...
De riek en de spade waren weer mijn beste vrienden en er werden weer flink wat geultjes gegraven om een laagje mest in te verwerken. Een klein uurtje waren we ter plaatse, precies genoeg. De tuin ontwaakt steeds een stukje meer. En dus ook tijd om te gaan voorzaaien.

Een paar weken geleden had ik mijn bestelling bij Bustani geplaatst. Wat een feest zeg!
Ik kreeg keurig een bevestiging van mijn bestelling en werd op de hoogte gebracht van de stand van zaken m.b.t. de aardperen. Ze werden een dag voor de verzending uit de grond  geoogst. Hoe vers wil je het hebben! Het leuke van deze webwinkel vind ik dat de meeste zaden uit eigen tuin komen en ze is ook actief met Twitter en een Blog.  En de kleinschaligheid maakt dat het persoonlijk blijft. Dat vind ik fijn.
Het was een feest om uit te pakken, van elk zaaisel kon je een handleiding terugvinden op een mooi A4 , zo kon ik poepsimpel gestructureerd van start. En zo geschiedde, Tiny Tim werd gezaaid in een eierdoos. Eens kijken wat hij daar van vindt. De deksel bedekt met een oud broodzakje plaatste ik eronder om te voorkomen dat het water gelijk weg zou lopen. Harstikke handy... En nu verder spitten!

Stiekeme tuinstart

 De eerste tuindagen vonden afgelopen week natuurlijk al voor velen plaats. Ik kon er maar eentje inplannen deze week. Nog midden in de renovatie, nee herstel, ruim over het midden heen en logeren bij onze lieve vrienden, de opzet van de ruilkring, werk, dat was genoeg vulling voor deze week.
Maar toch, ik moest echt eventjes, e-ven-tjes wroeten. Ik maakte van de noodzaak een deugd. Er was oppas voor kabouter nodig en ik nam de middag vrij. Vijf minuten fietsen en ik was op de tuin. Pee zette kabouter bij me af, inclusief voedselpakket en maakte voort richting werk.
Ik begon met scheppen, de mest moest in de grond verdwijnen en kabouter zette grote ogen op. Zo'n grote zandbak had hij nog niet eerder gehad. " Buijten, buijten, grond...grrrondjj".  Dat werd wel gewaardeerd.

Wonder boven wonder bleef hij om me heen scharrelen gedurende het uur erna. Een bakje en een schepje waren voldoende om hem zoet te houden. Weer kwam dat beeld naar boven waar ik zo van droomde toen kabouter nog niet groter dan twee centimeter was. Het werd vorig jaar al een beetje realiteit maar nu helemaal. We hebben een kindje dat dolgraag buiten is, wat protesteert wanneer dat buiten zijn stopt. En wat vind ik dat fantastisch om hem een beetje mee te kunnen geven van mijn wereldje op de tuin. Te genieten van de natuur, dingen te zien groeien.
Samen hebben we staan scheppen, een nieuw tijdperk is aangebroken.

Ons huis

Pee vond het tijd voor kringlopen.
Prompt trokken we allen de jassen aan en stapten in de auto.
Eventjes terug ontdeed ik me van een grote hoeveelheid spullen. Mijn moeder sprak mijn zure gezicht toen nog coachend toe; immers, wat was nu echt onvervangbaar...
Als een mantra tegen mezelf mompelend stopte ik ze in de dozen. De restanten gingen vandaag weg.
Maar ik moet zeggen, als je eenmaal op dreef bent en nog eens een tweede blik werpt op datgene wat er dan nog over blijft...mijn handen begonnen wel weer een beetje te jeuken..
En fin, we blijven kringlopen en kleine schatten vinden. Dat moet kunnen zolang je ook afscheid van de zaken kunt nemen. En zo had ik mijn lucky day, viel met mijn neus in de boter, want wat stond daar? Drie  glasvormige mokken, een suikerpotje en een allerpoppigst theekannetje, Het was een set met seventies bloemenprint. Een voor een, laadde ik ze in, Als een kind zo gelukkig En net voor het afrekenen signaleerde ik vanuit mijn ooghoek een hele oude dekbedhoes; bruin met witte bloemetjes. Die spaar ik tegenwoordig om de dekbed-overtrekken die niet zo feestelijk ogen op ons bedje, langzaamaan af te voeren.
Zo je huis inkleuren is zo leuk, hoe maak je er een geheel van? Ik moet er persoonlijk wat meer mijn best op doen maar zo met de tijd gaat het me steeds beter af.
Echter, nu is daar eventjes geen plaats voor want met een dikke week start de woningstichting met een reusachtige renovatie van ons huis. Het dak gaat er letterlijk af, we krijgen er een andere vorm dak voor terug, het asbest wordt uiteraard gesaneerd, er komt dubbel glas, isolatie en automatisch veranderen  in alle ruimtes op de eerste verdieping, het dak/muren én krijgen we een vaste trap naar zolder. Een ingrijpende periode maar we kijken naar het resultaat uit. , En dus werd er opgeruimd, ingepakt en weggezet.
Onze straat is inmiddels net spookstad met al die steigers en het is verrassend hoe de bouwkeet-geluiden wennen en je schrikt van de stilte als iedereen zijn werk stil legt voor het leegeten van zijn koelbox. Want serieus, dat hebben ze allemaal, die bouwjongens.
We moeten nog wel een aardig lijstje afwerken voor het losbarst. Maar nu is het eerst tijd voor..juist, een kopje thee..

Overbroekje

Die overbroekjes, te zoet gewoon! En helemaal als ze van een zacht wolletje zijn. Noem me een week dier maar daar houd ik van.
Kabouter krijgt regelmatig een katoenen luier aan en we hebben al een paar mooie overbroekjes in onze collectie. Maar een eigengemaakte wollen, nope..Via de site van "Little Shop around the Corner kwam ik op deze link van de Ottobre. Een helder patroon, echter.. ik had geen kamgaren. Dus ik weet niet in hoeverre dat de functionaliteit verminderd zou hebben... Annyhow... ik ging aan de slag met de groene bolletjes wol. En het werd me toch poepig...Dusdanig dat die inmiddels dreumes-benen van hem, er niet in pasten.. Dan maar bewaren voor de eerst volgende gegadigde.

Een vers jaar.

Zo'n vers jaar, dat heeft altijd wel iets bijzonders over zich. Het voelt voor mij een beetje aan als nieuwe ronde, nieuwe kansen. Alleen...dat blogje schrijven, daar was het moment nog niet echt voor gekomen. We gingen het jaar uit met een zieke Pee en het jaar in met een kotsende kabouter en dat voor een week. Een paardenmiddel moest eraan te pas komen om het te verhelpen. Enfin, we zijn er weer.

Alles eruit gezweed, gehoest en gespuugd en dan pas, ja dán pas kun je het jaar goed beginnen.
In het kader van "beter laat dan nooit", blik ik in een paar zinnen terug. Nou ja, iets meer dan een paar.
2012 stond in het teken van belangrijke keuzes, van het roer omgooien, stil staan, bijkomen en besef. Er werd rigoreus van werk gewisseld na een pauze. Er werd meer gelachen maar ook intens gehuild, vooral om een klein meisje genaamd Maud, die zo jong de strijd op moest geven.
Mijn blog begon 2012 met elke dag iets maken, creëren, vormgeven, doen. Die drempel moest weg en het vormde een mooie stok achter de deur. Maar toen ontstond Maak het voor Maud en kreeg ik wekenlang grote hoeveelheden post, pakketjes, kaarten en werd er drie keer een braderie bezocht. Het resultaat; over de duizend euro.. Niet meer voor Maud zelf, zoals we eraan begonnen, maar wel voor de stichting Maud voor Leven. Wat een goed doel.
De kracht van blogland, socialnetwork. Je kunt er ook een boel negatiefs over vinden maar deze kant is er ook. Ook in het digitale landschap kun je samen zijn en vrienden ontmoeten. Samen je ergens voor inzetten. Een van mijn beste vriendinnen vond ik via Twitter. Bergen zijn verzet met totale onbekenden die bekender werden door hun inzet.
Dat 365dagen-plan kwam in het gedrang. Vond ik natuurlijk wel een beetje lastig, dat los te laten en nog even hield ik het vol. Maar het liep gewoon anders. En wat kan ik anders doen dan trots terug kijken op alles wat ontstaan is, gemaakt..
Het enige streven voor dit jaar en die erna is leven vanuit de basis, die basis ben ikzelf en mijn gezin. En daarmee elke dag leven, flink beleven. Samen zijn met vrienden en familie. En je vooral niet laten leven.
Echter, eens een bezige bij, blijft een bezige bij. Het bloed kruipt waar het niet kruipen kan. Want mijn stad had nog geen ruilkring, iets waar ik in mijn hoofd altijd mee bezig was, krijgt nu vorm. De tijd is rijp om de focus te verleggen. Niet op hoeveel geld je in je portemonnee hebt, niet op je leeftijd, geslacht of afkomst. Enkel op waar je goed in bent.
I'll keep you posted en ondertussen blog ik 2013 lekker onregelmatig door. Door lotjes roze bril.

   Foto geript

Deel 3

Omdat kabouter luid snurkend over mijn arm ligt en het al zo laat is en ik jullie de uitslag niet wou onthouden deze avond. Omdat het zo belangrijk is om je voor in te zetten.
Omdat het resultaat wederom zo geweldig was , de hulp bij de kraam zó groot. Omdat doepark het Nooterhof dit mogelijk gemaakt heeft. En de bezoekers van de kerst-streekmarkt zo betrokken waren. De uitslag van de opbrengst van jullie schatten tot nu toe: