Stiekeme tuinstart

 De eerste tuindagen vonden afgelopen week natuurlijk al voor velen plaats. Ik kon er maar eentje inplannen deze week. Nog midden in de renovatie, nee herstel, ruim over het midden heen en logeren bij onze lieve vrienden, de opzet van de ruilkring, werk, dat was genoeg vulling voor deze week.
Maar toch, ik moest echt eventjes, e-ven-tjes wroeten. Ik maakte van de noodzaak een deugd. Er was oppas voor kabouter nodig en ik nam de middag vrij. Vijf minuten fietsen en ik was op de tuin. Pee zette kabouter bij me af, inclusief voedselpakket en maakte voort richting werk.
Ik begon met scheppen, de mest moest in de grond verdwijnen en kabouter zette grote ogen op. Zo'n grote zandbak had hij nog niet eerder gehad. " Buijten, buijten, grond...grrrondjj".  Dat werd wel gewaardeerd.

Wonder boven wonder bleef hij om me heen scharrelen gedurende het uur erna. Een bakje en een schepje waren voldoende om hem zoet te houden. Weer kwam dat beeld naar boven waar ik zo van droomde toen kabouter nog niet groter dan twee centimeter was. Het werd vorig jaar al een beetje realiteit maar nu helemaal. We hebben een kindje dat dolgraag buiten is, wat protesteert wanneer dat buiten zijn stopt. En wat vind ik dat fantastisch om hem een beetje mee te kunnen geven van mijn wereldje op de tuin. Te genieten van de natuur, dingen te zien groeien.
Samen hebben we staan scheppen, een nieuw tijdperk is aangebroken.

Ons huis

Pee vond het tijd voor kringlopen.
Prompt trokken we allen de jassen aan en stapten in de auto.
Eventjes terug ontdeed ik me van een grote hoeveelheid spullen. Mijn moeder sprak mijn zure gezicht toen nog coachend toe; immers, wat was nu echt onvervangbaar...
Als een mantra tegen mezelf mompelend stopte ik ze in de dozen. De restanten gingen vandaag weg.
Maar ik moet zeggen, als je eenmaal op dreef bent en nog eens een tweede blik werpt op datgene wat er dan nog over blijft...mijn handen begonnen wel weer een beetje te jeuken..
En fin, we blijven kringlopen en kleine schatten vinden. Dat moet kunnen zolang je ook afscheid van de zaken kunt nemen. En zo had ik mijn lucky day, viel met mijn neus in de boter, want wat stond daar? Drie  glasvormige mokken, een suikerpotje en een allerpoppigst theekannetje, Het was een set met seventies bloemenprint. Een voor een, laadde ik ze in, Als een kind zo gelukkig En net voor het afrekenen signaleerde ik vanuit mijn ooghoek een hele oude dekbedhoes; bruin met witte bloemetjes. Die spaar ik tegenwoordig om de dekbed-overtrekken die niet zo feestelijk ogen op ons bedje, langzaamaan af te voeren.
Zo je huis inkleuren is zo leuk, hoe maak je er een geheel van? Ik moet er persoonlijk wat meer mijn best op doen maar zo met de tijd gaat het me steeds beter af.
Echter, nu is daar eventjes geen plaats voor want met een dikke week start de woningstichting met een reusachtige renovatie van ons huis. Het dak gaat er letterlijk af, we krijgen er een andere vorm dak voor terug, het asbest wordt uiteraard gesaneerd, er komt dubbel glas, isolatie en automatisch veranderen  in alle ruimtes op de eerste verdieping, het dak/muren én krijgen we een vaste trap naar zolder. Een ingrijpende periode maar we kijken naar het resultaat uit. , En dus werd er opgeruimd, ingepakt en weggezet.
Onze straat is inmiddels net spookstad met al die steigers en het is verrassend hoe de bouwkeet-geluiden wennen en je schrikt van de stilte als iedereen zijn werk stil legt voor het leegeten van zijn koelbox. Want serieus, dat hebben ze allemaal, die bouwjongens.
We moeten nog wel een aardig lijstje afwerken voor het losbarst. Maar nu is het eerst tijd voor..juist, een kopje thee..

Overbroekje

Die overbroekjes, te zoet gewoon! En helemaal als ze van een zacht wolletje zijn. Noem me een week dier maar daar houd ik van.
Kabouter krijgt regelmatig een katoenen luier aan en we hebben al een paar mooie overbroekjes in onze collectie. Maar een eigengemaakte wollen, nope..Via de site van "Little Shop around the Corner kwam ik op deze link van de Ottobre. Een helder patroon, echter.. ik had geen kamgaren. Dus ik weet niet in hoeverre dat de functionaliteit verminderd zou hebben... Annyhow... ik ging aan de slag met de groene bolletjes wol. En het werd me toch poepig...Dusdanig dat die inmiddels dreumes-benen van hem, er niet in pasten.. Dan maar bewaren voor de eerst volgende gegadigde.

Een vers jaar.

Zo'n vers jaar, dat heeft altijd wel iets bijzonders over zich. Het voelt voor mij een beetje aan als nieuwe ronde, nieuwe kansen. Alleen...dat blogje schrijven, daar was het moment nog niet echt voor gekomen. We gingen het jaar uit met een zieke Pee en het jaar in met een kotsende kabouter en dat voor een week. Een paardenmiddel moest eraan te pas komen om het te verhelpen. Enfin, we zijn er weer.

Alles eruit gezweed, gehoest en gespuugd en dan pas, ja dán pas kun je het jaar goed beginnen.
In het kader van "beter laat dan nooit", blik ik in een paar zinnen terug. Nou ja, iets meer dan een paar.
2012 stond in het teken van belangrijke keuzes, van het roer omgooien, stil staan, bijkomen en besef. Er werd rigoreus van werk gewisseld na een pauze. Er werd meer gelachen maar ook intens gehuild, vooral om een klein meisje genaamd Maud, die zo jong de strijd op moest geven.
Mijn blog begon 2012 met elke dag iets maken, creëren, vormgeven, doen. Die drempel moest weg en het vormde een mooie stok achter de deur. Maar toen ontstond Maak het voor Maud en kreeg ik wekenlang grote hoeveelheden post, pakketjes, kaarten en werd er drie keer een braderie bezocht. Het resultaat; over de duizend euro.. Niet meer voor Maud zelf, zoals we eraan begonnen, maar wel voor de stichting Maud voor Leven. Wat een goed doel.
De kracht van blogland, socialnetwork. Je kunt er ook een boel negatiefs over vinden maar deze kant is er ook. Ook in het digitale landschap kun je samen zijn en vrienden ontmoeten. Samen je ergens voor inzetten. Een van mijn beste vriendinnen vond ik via Twitter. Bergen zijn verzet met totale onbekenden die bekender werden door hun inzet.
Dat 365dagen-plan kwam in het gedrang. Vond ik natuurlijk wel een beetje lastig, dat los te laten en nog even hield ik het vol. Maar het liep gewoon anders. En wat kan ik anders doen dan trots terug kijken op alles wat ontstaan is, gemaakt..
Het enige streven voor dit jaar en die erna is leven vanuit de basis, die basis ben ikzelf en mijn gezin. En daarmee elke dag leven, flink beleven. Samen zijn met vrienden en familie. En je vooral niet laten leven.
Echter, eens een bezige bij, blijft een bezige bij. Het bloed kruipt waar het niet kruipen kan. Want mijn stad had nog geen ruilkring, iets waar ik in mijn hoofd altijd mee bezig was, krijgt nu vorm. De tijd is rijp om de focus te verleggen. Niet op hoeveel geld je in je portemonnee hebt, niet op je leeftijd, geslacht of afkomst. Enkel op waar je goed in bent.
I'll keep you posted en ondertussen blog ik 2013 lekker onregelmatig door. Door lotjes roze bril.

   Foto geript

Deel 3

Omdat kabouter luid snurkend over mijn arm ligt en het al zo laat is en ik jullie de uitslag niet wou onthouden deze avond. Omdat het zo belangrijk is om je voor in te zetten.
Omdat het resultaat wederom zo geweldig was , de hulp bij de kraam zó groot. Omdat doepark het Nooterhof dit mogelijk gemaakt heeft. En de bezoekers van de kerst-streekmarkt zo betrokken waren. De uitslag van de opbrengst van jullie schatten tot nu toe:

Pay it forward.

Dit keer was het niet zoveel werk als de vorige twee keer. Kaa en ik verplaatsten de dozen en tassen geroutineerd naar boven vanuit de kelder. Een kopje cappuccino werd gefabriceerd, kabouter werd met een potje klei aan zijn tafeltje geïnstalleerd en we begonnen met herpakken en prijzen controleren.
Zondag 16 december is het weer zover, de kerst streek markt in doepark Het Nooterhof. En daar moesten we ons maar eens op voorbereiden! Bij het uitpakken zie je elke keer weer iets nieuws en blijf je je verbazen over alles wat er gemaakt en opgestuurd is. Tassen, knuffels, mutsen, kerstversiering voor de boom, babykleertjes, poppenkleding, servethouders, decoratie, etuitjes, sleutelhangers, haaraccesoires...En wat is er al een grote opbrengst.. Maar...zouden we het magische bedrag met de 3 nullen bereiken? Het zou haalbaar kunnen zijn..
Met alle handgemaakte spullen zullen we hopelijk weer een mooi bedrag binnen halen voor Maud voor Leven. Helaas zie ik met regelmaar berichten voorbij komen van kindjes met neuroblastoom die de strijd verliezen. Daarom is het zo goed om dit te doen, om die gezinnen te ondersteunen, voor onderzoek etc. Maud , koningin grootoog, komt niet meer terug. Zo verdrietig. En op deze manier toch wat kunnen betekenen voor al die andere gezinnen door dingen te maken of juist door het te kopen..Dat is zó waardevol.
Inmiddels stond Dee ook voor de deur met haar kaboutervrouwtje en samen werden alle schatten, onder luid gebabbel netjes ingepakt en klaargelegd. De lijstjes werden aangevuld; we zijn er bijna klaar voor..
We pay it forward. You too?

Vastleggen

Ik zou het liefste de hele dag vastleggen, momenten die mooi zijn, die je graag met iedereen zou willen delen.
Dan denk ik voor een momentje; "ohhhh, waar is de camera", of "oohhhh, als ik dit eens kon filmen". Maar dan rem ik mezelf ook af, want vang maar eens het moment, dat gevoel of die sfeer. Leg het maar eens vast op de gevoelige plaat. En soms ga je daarvoor omdat je in opdracht van werkt of omdat je het toch wilt proberen omdat het nu eenmaal een uitdaging blijft.

Dan hoeven filmpjes en foto's niet scherp te zijn, of volgens de standaard contrasten. En ik hoef er zelfs niet voor op de grond te gaan liggen want soms is het juiste moment genoeg.
Dit is zo'n geval. Het kacheltje was aan het snorren, ik werkte aan een flitsende muts voor mijzelf en kabouter had even moeite om alleen weer in slaap te vallen in zijn bedje. Maar slapen bij mama was geen probleem. Een fijn muziekje klonk op de achtergrond en wat was het behaaglijk warm met ons nieuwe kacheltje.
"Pee, maak eens een foto als je wilt? "
Misschien kon ik het moment een beetje vastleggen....